(မိုးမခ)
လူထုစိန္ဝင္းက ႏိုင္ငံေရး ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားျခင္း ယာယီ ရပ္တန္႔၊
လူထုစိန္၀င္း (ဓာတ္ပုံ-မုိးမခ) ေရြးေကာက္ပြဲ ဥပေဒ ထြက္ရွိမလာခင္ကတည္းက ၂ဝဝ၈ အေျခခံ ဥပေဒကို ဘာေၾကာင့္ လက္ခံသင့္ေၾကာင္း၊ ေရြးေကာက္ပြဲသည္သာ တစ္ခုတည္းေသာ ျမန္မာ့ ႏုိင္ငံေရး ထြက္ေပါက္ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း စည္းရံုးသူ စည္းရံုး၊ ေရးသူက ေရးခဲ့ၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ The Voice ဂ်ာနယ္ ပိုင္ရွင္ ေဒါက္တာေနဝင္းေမာင္ နဲ႔ သူ႔ဂ်ာနယ္ကေန ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ ေမာင္စူးစမ္း၊ စာေရးဆရာ ေက်ာ္ဝင္းတို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
သူတို႔က စစ္အစိုးရရဲ႕ အေျခခံဥပေဒနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲကို ဒီအတိုင္း လက္ခံဖို႔ အျခား ေရြးစရာမရွိဘဲ တစ္ခုတည္းေသာ ေရြးစရာ ျဖစ္ေၾကာင္း အႀကိမ္ႀကိမ္၊ အကိုးအကား အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေရးသားခဲ့ၾကတာပါ။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိတာကို လုပ္ေဆာင္ရတဲ့ အႏုပညာတရပ္ ျဖစ္တယ္လို႔ေတာင္ စာေရးဆရာ ေမာင္စူးစမ္းက ေရးသားခဲ့ပါတယ္။
သူတို႔ရဲ႕ အျမင္ေတြနဲ႔ မတူညီတဲ့ အျမင္ကို ေဖာ္ထုတ္တာ၊ ေခ်ပေရးသားတာမ်ိဳးကိုေတာ့ စာေပစိစစ္ေရးက ခြင့္မျပဳခဲ့ပါဘူး။ အေျခခံ ဥပေဒနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲကို ေထာက္ခံတာကိုပဲ ေဖာ္ျပခြင့္ ျပဳခဲ့တာပါ။ ထိုကာလေတြက အထက္ပါ အုပ္စုကို ဆရာ လူထုစိန္ဝင္းက ျပန္လည္ေခ်ပ ေရးသားတဲ့ စာေတြက အမ်ားစု ေဖာ္ျပခြင့္ မရခဲ့လို႔ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ အေနနဲ႔ တဖက္သတ္ အျမင္ေတြပဲ ဖတ္ရႈခြင့္ ရခဲ့ၾကပါတယ္။
မတ္လမွာ စစ္အစိုးရက ေရြးေကာက္ပြဲ ဥပေဒကို ေၾကညာခဲ့ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ပါတီေထာင္မယ့္သူေတြလည္း ဂ်ာနယ္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ တရားဝင္ ေျပာဆိုလာၾကပါတယ္။ စိစစ္ေရးက ျဖတ္တာျဖတ္ ျဖဳတ္တာျဖဳတ္ၿပီးေနာက္မွာ ဒီမိုကေရစီေရး၊ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းကို ေရြးဖို႔၊ တိုင္းျပည္အတြက္ ေကာင္းေအာင္ လုပ္သြားမယ္ ဆိုတာတို႔ေတြ ဖတ္ရႈလာရပါတယ္။
ေရြးေကာက္ပြဲ ဥပေဒ တရားမွ်တမႈ မရွိတာ၊ အာဏာ လက္ရွိယူထားသူေတြ အာဏာမစြန႔္ဘဲ ႀကံ႕ဖြံပါတီ မွတ္ပံုတင္ေလွ်ာက္ေတာ့လည္း ေရြးေကာက္ပြဲ ဝင္မယ့္ ႏိုင္ငံေရးသမား အေတာ္မ်ားမ်ားက မေဝဘန္ရဲခဲ့ၾကပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ တဘက္သတ္ ေျပာခြင့္သာ ရေနတဲ့ မဂၢဇင္း ဂ်ာနယ္ စာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚမွာ လူထုကို ႏိုင္ငံေရးပညာေပးလို ေဆာင္းပါးမ်ိဳးေတြ မေရးေတာ့ဘူးလို႔ ဆရာ လူထုစိန္ဝင္းက ေၾကညာလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေအာက္ေဖာ္ျပပါ ေဆာင္းပါးဟာ ယခုတစ္ပတ္ထုတ္ ေပၚျပဴလာ နယူးစ္ ဂ်ာနယ္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ လူထုစိန္ဝင္းရဲ႕ ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါတယ္။ ျပန္လည္ ကူးယူ ေဖာ္ျပလိုက္တာပါ။
ယိမ္းကတဲ့ထဲ မပါေတာ့ဘူး
လူထု စိန္ဝင္း
ေပၚျပဴလာ နယူးစ္ အတြဲ ၂ အမွတ္ ၂၄၊ ဇြန္ ၂၄၊ ၂ဝ၁ဝ
ဂ်ာနယ္ မဂၢဇင္းေပါင္းမ်ားစြာ အတြက္ စာေတြ အဆက္မျပတ္ေရး ေနတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တခ်ိဳ႕လူငယ္ စာနယ္ဇင္းသမားေတြက ေမးခြန္း တစ္ခုကို မၾကခဏ ေမးတတ္ၾကတယ္။ ဂ်ာနယ္နဲ႔ လိုက္တဲ့အေၾကာင္းအရာကို ေရြးတာလား၊ ေရးခ်င္တာ ေရးေပးတာလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းျဖစ္တယ္။
ေျပာခ်င္လို႔ေရးတာ
ကိုယ္ႀကိဳက္တာ ကိုယ္ေရးပါတယ္လို႔ပဲ ခပ္သြက္သြက္ ျပန္ေျဖ လိုက္တာခ်ည္းပါပဲ။ စဥ္းစားမေနရပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ စာေရးတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္တဲ့ အေၾကာင္းရင္းကိုက ကိုယ့္ထင္ျမင္ ယူဆခ်က္နဲ႔ ကိုယ့္သေဘာထားေတြကို ေျပာခ်င္လို႔ပဲျဖစ္တယ္။ စာေစာင္ေတြနဲ႔ လိုက္ေအာင္ တမင္ရွာႀကံၿပီးေရးတာမ်ိဳး မရွိသလို စာေစာင္ေတြက ေရးခိုင္းတဲ့ `အပ္ထည္´ဆိုတာမ်ိဳးလည္း ဘယ္တုန္းကမွ မေရးခဲ့ဖူးပါဘူး။ တခ်ိဳ႕အေၾကာင္းမသိတဲ့ စာေစာင္ေတြက သူတို႔လုပ္ေနက်ပံုစံ အတုိင္း ႏိုင္ငံျခားသတင္းစာနဲ႔ စာေစာင္ေတြထဲက ဒါမွမဟုတ္ အင္တာနက္ထဲက သူတို႔ႀကိဳက္တဲ့ စာေတြကို ေကာ္ပီကူးၿပီး လာေပးတတ္တယ္။ သူမ်ားႀကိဳက္တိုင္း ကိုယ္လိုက္မႀကိဳက္ဘူး၊ ကိုယ္ႀကိဳက္တာေရြးၿပီး ေရးတယ္လို႔ ေျပာၿပီး ျပန္ေပးလိုက္တယ္။ ေနာက္ဆို အဲဒီလိုလာေပးတာမ်ိဳး မလုပ္ေတာ့ဘူး။
မက္ေဆ့ခ်္ မပါတာမရွိ
ေန႔စဥ္ တစ္ေန႔ ႏွစ္ပုဒ္ႏႈန္း ေရးတဲ့ စာေတြထဲမွာ အဓိက အေနနဲ႔ စာနယ္ဇင္း အတတ္ပညာနဲ႔ စာနယ္ဇင္းက်င့္ဝတ္ အေၾကာင္းရယ္ လူငယ္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီး အေၾကာင္းရယ္ တို႔ကအမ်ားဆံုးျဖစ္တယ္။ လိုအပ္ရင္ လိုအပ္သလို ႏိုင္ငံတကာေရးရာ ေဆာင္းပါး ေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး ေဆာင္းပါးေတြ ေရးျဖစ္သလို၊ စာေပေရးရာ ေဆာင္းပါးေတြလည္း ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ေရးသမွ်ကေတာ့ ဆိုင္ရာ ဆိုင္ရာ ကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကိုယ့္ထင္ျမင္ ယူဆခ်က္၊ ကိုယ့္အာေဘာ္ကို ေျပာခ်င္တဲ့အတြက္ ေရးခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။ စာေကာင္းျဖစ္ မျဖစ္သာရွိမယ္။ ေျပာခ်င္တဲ့ စကား (မက္ေဆ့ခ်္)မပါတဲ့ စာရယ္လို႔ေတာ့ တစ္ခုမွ မရွိပါဘူး။
စာေစာင္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္တာေတြ
စာေစာင္ေတြက စာမူေတာင္းတယ္ ဆိုကတည္းက ဘယ္လို ေဆာင္းပါးမ်ိဳး ရမယ္ ဆိုတာ သိၿပီးသားျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ေရးေနက် ေဆာင္းပါးမ်ိဳးေတြ ေရးေပးလိုက္တာပါပဲ။ စာေစာင္နဲ႔ လိုက္ေအာင္ စဥ္းစားၿပီးေရးရတာမ်ိဳး မရွိပါဘူး။ ကိုယ္ေရးလ္ိုက္တဲ့စာက စာေစာင္သြားေနတဲ့ လမ္းေၾကာင္းနဲ႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆန္႔က်င္ေနတာမ်ိဳးေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ သည္းေျခခိုက္ (sensational) ျဖစ္ေအာင္ လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ လုပ္တတ္တဲ့ စာေစာင္မ်ိဳးမွာ သည္းေျခခိုက္လုပ္တာ စာနယ္ဇင္းသမားေကာင္းတို႔ရဲ႕ လုပ္ရပ္မဟုတ္ေၾကာင္း ေရးတာမ်ိဳးျဖစ္တယ္။
ဖားေအာ္သံေတြ ၾကားရသလို
အသက္ ၇ဝ တန္း ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္ေတာ့ ေငြေၾကးခ်မ္းသာဖို႔တို႔ ၊ နာမည္ႀကီးဖို႔တို႔လည္း မလိုေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ လူႀကိဳက္ေအာင္ အထင္ႀကီးေအာင္၊ ပိုက္ဆံရေအာင္ မေရးအပ္ေတာ့ဘူး။ မွန္တာေျပာၿပီး မွန္တာပဲ ေရးသင့္ေတာ့တယ္။ ငါးပြက္ရာ ငါးစာခ်တာမ်ိဳးလည္း နကိုကတည္းက ဝါသနာမပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးစကား၊ ဒီမိုကေရစီစကားမ်ားကို ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ တရားဝင္တင္ခြင့္ရလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ မိုးသံၾကားရင္ ဖားေအာ္သံေတြ ဆူညံလာသလို၊ ဒီမိုကေရစီသံေတြ က်ယ္ေလာင္စြာ ၾကားလာရတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္မယ္လို႔ တရားဝင္ေၾကညာ လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ နိုင္ငံေရးသမားေတြလည္း ေခါင္းေထာင္လာၾကတယ္။
ဒီမိုယိမ္းကေနၾက
အဲဒီအခါ ဂ်ာနယ္ေတြအားလံုး ဒီမိုကေရစီယိမ္းကသလို အားလံုး ဒီမိုကေရစီ ျဖစ္ကုန္ၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ တခ်ိဳ႕က ဒီမိုကေရစီကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယံုၾကည္လို႔ ဝင္ပါတာ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ မိုးရြာတုန္းေရဝင္ခံၾကတာ။ ဘာယံုၾကည္ခ်က္၊ ခံယူခ်က္မွ ရွိၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြ ေခါင္းေထာင္ထလာတယ္ ဆိုရာမွာလည္း တိုင္းျပည္အတြက္၊ ဒီမိုကေရစီအတြက္ တကယ္ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာခံခဲ့သူေတြပါသလို ပြဲလန္႔တုန္း ဖ်ာဝင္ခင္းသူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါၾကတယ္။ ေခတ္တစ္ေခတ္ ေျပာင္းရင္ အေရာင္တစ္ခါ ေျပာင္းေလ့ရွိတဲ့ ပုတ္သင္ညိဳ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြလည္း ပါတယ္။ တစ္သက္လံုး ကိုင္မၾကည့္ဘူးတဲ့ ႏိုင္ငံေရး စာအုပ္ေတြကို အခုမွ အေမာတေကာ လိုက္ရွာၿပီး ႏိုင္ငံေရး ဂုရုလုပ္ေနသူေတြလည္း မ်က္ေစ့ေနာက္ေလာက္ေအာင္ ေတြ႕ရတယ္။
စကားထဲက ဇာတိျပ
အဲဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူေတြဟာ ေလးစားထိုက္သူေတြျဖစ္ၿပီး ဘယ္သူေတြကေတာ့ ပုတ္သင္ညိဳေတြနဲ႔ စားဖားေတြ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာေတြကို ကြဲျပားျခားနား သိရွိေစဖို႔အတြက္ ၂ဝဝ၈ နဲ႔ ၂ဝဝ၉ နွစ္ႏွစ္လံုးလံုး ႏုိင္ငံေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာေတြ အမ်ားႀကီးေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ လံုးခ်င္းစာအုပ္တစ္အုပ္ အျဖစ္စုေပါင္းထုတ္ႏိုင္တဲ့ အထိ မ်ားခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ ရပ္လိုက္ၿပီ။ ဆက္မေရးေတာ့ဘူး။ ဘယ္သူေတြဟာ ဘာေတြလဲ ဆိုတာကို စာဖတ္ပရိသတ္က ေကာင္းေကာင္းႀကီးသိသြားၿပီ လို႔ယူဆတာေၾကာင့္ မေရးေတာ့တာပါ။ `စကားထဲက ဇာတိျပ´ ဆိုတဲ့စကားအတိုင္း သူတို႔ေျပာတာ ေရးတာေတြမ်ားလာတာနဲ႔ အမွ် သူတို႔ဇာတိရုပ္ေတြကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းႀကီး ျမင္ေတြ႕သြားၾကၿပီေလ။
ျမန္မာေတြ သိပ္အကင္းပါးတယ္
ျမန္မာစာဖတ္ ပရိသတ္က သိပ္အကင္းပါးတယ္။ ပါးစပ္ဟလိုက္တာနဲ႔ အူမအထိ ေဖာက္ထြင္း ျမင္ႏိုင္တဲ့ လူမ်ိဳးျဖစ္တယ္။ သူတို႔ေျပာတာေတြ နားေထာင္ ၊ သူတို႔ေရးတာေတြဖတ္ လုပ္လိုက္တာနဲ႔ သူတို႔ဘာကို ရည္ရြယ္ၿပီး ဘာကိုေမွ်ာ္ကိုးၿပီး လုပ္ေနၾကတယ္ ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသိၾကတယ္။
ယိမ္းသမား အထင္ခံရႏိုင္
အဲဒါေၾကာင့္ ဆက္မေရးေတာ့ဘဲ ရပ္လိုက္တာ။ ဒီမိုကေရစီယိမ္းထဲ ၾကာၾကာ ဆက္ပါေနရင္ ကိုယ္ပါ ယိမ္းသမား ျဖစ္သြားၿပီလားလို႔ စာဖတ္ပရိသတ္က ထင္သြားႏိုင္တယ္ေလ။ စာဖတ္ပရိသတ္ဆိုတာ စာေရးသူမ်ားအတြက္ အသက္ဝိညာဥ္ျဖစ္တယ္။ စာဖတ္ပရိသတ္က စြန္႔ပစ္လုိက္ျခင္းဟာ စာေရးသူ အတြက္အသက္ဝိညာဥ္ ႏႈတ္ယူခံလိုက္ရတာနဲ႔ အတူတူျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီယိမ္းထဲ ဆက္ၿပီးမပါေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
(မိုးမခ)
Post a Comment