မွတ္တိုင္သစ္...

Interviewees: Asuncion Martinez (Labourer's Daughter), Manuel Vazquez Guillen (Labourer (Socialist)), Frederico Escofet (Chief of Police of Barcelona), Eduardo de Guzman (Journalist (Anarchist)), Alvaro Delgado (Art Student (Republican)), Juan Crespo (Monarchist Militiaman), Emilio Bernuz (Anarchist Militiaman), Eduardo Pons Prades (Anarchist Youth), Willie Forrest (Daily Express Correspondent), Francisco Poyotas Lopez (Lawyer), Felix Moreno De La Cova (Landowner), Mario Neves (Portuguese Journalist), Teresa Villalobos (Republican Widow), Raimundo Fernandez Cuesta (Falange (Fascist)), Ramon Serrano Suner (Nationalist), Enrique Lister (Communist Commander), Willie Forrest (Journalist).

People: Francisco Franco, General Mola, Gonzalo Queipo de Llano, General Manuel Goded Llopis, Buenaventura Durruti, Federico Lorca, Juan Yagüe, Francisco Largo Caballero.

Places: Pamplona, Barcelona, Valladolid, Seville, Lora del Rio, Merida, Badajoz, Toledo, Valencia.

Terms: Ideology, Mass Graves and Mass Executions, the Spanish Colonial Army of Africa, Wealth Redistribution by the Workers, Nationalists and Nationalism, Republicans and Republicanism, Socialized Industry, Worker Takeovers, Safe and Healthy Working Conditions, Legalization of Abortion and Contraception, Collectivization of Society's Productive Forces, Investigation Committees of Political Parties, Atheists and Atheism, Marxists and Marxism, Liberals and Liberalism, "Jamas," Spontaneous and Authoritative Executions, Communists and Communism, Death by Firing Squad, the Badajoz Massacre.
http://82.143.209.25/1936-1939/spanie...

Second Spanish Republic (1931-1939):
http://en.wikipedia.org/wiki/Second_S...

Documentos de y sobre La II República Española y la guerra de España de 1936-39:
http://er.users.netlink.co.uk/biblio/...

Spanien:
http://da.wikipedia.org/wiki/Spanien

Spaniens historie:
http://da.wikipedia.org/wiki/Spaniens...

Spanien 1936-1939 (the Spanish Antifascist War):
http://82.143.209.25/1936-1939/

Spain: Chronology, 1933-1996
http://www.staff.brad.ac.uk/sardouin/...

Internationale Brigader:
http://82.143.209.25/1936-1939/interb...

International Brigades order of battle:
http://en.wikipedia.org/wiki/Internat...

...
Category:

Education

မူရင္း (ဧရာဝတီ)

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အပါအ၀င္ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ ႀကီးမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆုံ ဆက္ဆံ ခဲ့ဖူးေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံ ရွမ္းျပည္နယ္ ေအာင္ပန္းၿမိဳ႕တြင္ ေနထိုင္လ်က္ ရွိသည့္ စာေရးဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာအား ဧရာ၀တီ သတင္းေထာက္ ကုိစုိးက အာဇာနည္ ေန႔ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အမွတ္တရ ေမးျမန္းထားသည္မ်ားမွ ေကာက္ႏုတ္ ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။

က်ေနာ္က အခု အသက္ ၉၂ ထဲ ေရာက္ၿပီ။ အဲဒီ အာဇာနည္ေန႔ေပါ့ဗ်ာ။ ၁၉၄၇ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္၊ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္လည္း ငယ္ ေသးတယ္။ က်ေနာ္က တကၠသိုလ္ သမဂၢမွာ အမႈေဆာင္ ၂ ႏွစ္ ဆက္တိုက္ျဖစ္ခဲ့ ေသးတယ္။ စစ္မျဖစ္ခင္ေပ့ါဗ်ာ၊ ၁၉၃၉ – ၄၀၊ အဲဒီတုန္းက ဥကၠဌ က ကိုလွေ႐ႊ၊ အာဏာရွင္ လွေ႐ႊ၊ အဲဒီတုန္းက အာဏာရွင္ဆုိတဲ့ စကားလုံးက အေကာင္းဗ်၊ ေကာင္းတဲ့ အဓိပၸာယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီႏွစ္ေတြက က်ေနာ္က ေန႔ေက်ာင္းသား ေနခဲ့တယ္၊ ေက်ာင္းေဆာင္ ဘ၀ကေတာ့ က်ေနာ္ စစ္ကိုင္းေက်ာင္း ေဆာင္၊ ဟို တုန္းက အင္း၀ ၊ စစ္ကိုင္း၊ ပင္းယ ၊ ပဲခူး ဆိုၿပီး ေက်ာင္းေဆာင္ေတြရွိတယ္၊ တကၠသိုလ္ကိုေတာ့ ေက်ာင္းတိုက္လို႔ ေခၚတယ္၊ က်ေနာ္တို႔က ေက်ာင္းေနဘက္ေတြ ဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလို ျဖစ္ေနတာကိုး။

အဲဒီ ၁၉၄၇ က်ေတာ့ က်ေနာ္က အသက္ ၂၉ ၊ ၃၀ ေလာက္ေပါ့၊ အတိအက် ဆိုရင္ ျပန္တြက္မွရမယ္။ ေနာက္ဥကၠဌ က မိတၳီလာ ကိုလွေမာင္၊ က်ေနာ္တို႔ထက္ အမ်ားႀကီး ႀကီးတာေပါ့၊ ဦးႏုတုိ႔ တန္းေပါ့၊ ဦးႏု ေလာက္ေတာ့ မႀကီးဘူး၊ ဦးႏု ကို က်ေနာ္တို႔က ကိုႀကီးႏု ေခၚတယ္၊ သူတို႔ကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးလို႔ ေနာင္ အခါေတာ့ ေခၚတာေပါ့ ဗ်ာ၊ လြတ္လပ္ေရး လႈပ္ရွားမႈေပါ့၊ တပ္ထဲက ဆုိလို႔ ရွိရင္ ဗိုလ္ လက်္ာ၊ ဗိုလ္ေဇယ်၊ ဗုိလ္ ရန္ေအာင္ အမ်ားႀကီးေပါ့ဗ်ာ၊ ရဲေဘာ္ သုံးက်ိပ္ ေခၚတာေပါ့၊ အဲဒီတုန္းက ႏုိင္ငံေရး မဟုတ္ ေသးဘူး။

ေက်ာင္းသား သမဂၢ ဆိုတာက ဟို ေအာက္စ္ဖို႔ တို႔၊ ကိန္းဘရစ္ခ်္ တို႔၊ လန္ဒန္မွာ ရွိတဲ့ တကၠသိုလ္ေတြ။ အဲဒီက သမဂၢေတြအတိုင္း ဖြဲ႕ထားတာ၊ အေျခအေနက အဲဒီလို။

အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔က လြတ္လပ္ေရး လိုခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ၊ ေက်ာင္းသားေတြ ၊ တကၠသိုလ္ သမဂၢ၊ ၁၉၃၅-၃၆ ထင္တယ္၊ ေက်ာင္းသား သပိတ္ျဖစ္တယ္၊ ပညာေရး အတြက္ေပါ့၊ ကုိေအာင္ဆန္းကေတာ့ ၁၉၃၈ – ၃၉ မွာ သမဂၢ ဥကၠဌ ျဖစ္တယ္၊ တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ုံးမွာ သခင္ေအာင္ဆန္း ျဖစ္သြားတယ္။

က်ေနာ္တို႔ လြတ္လပ္ေရး လႈပ္ရွားမႈမွာ ကိုေအာင္ဆန္းက ေခါင္းေဆာင္လုပ္ခဲ့တာေပါ့။ သူ႔ကို အမ်ားႀကိဳက္ၾကတယ္၊ ကိုေအာင္ဆန္း က စကားအေျပာ မတတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ သူနဲ႔ ေပါင္းလို႔ ရတယ္။ သူက က်ေနာ့္ကို ခင္တယ္။

အဲဒီတုန္းက မွတ္မိေသးတယ္၊ သူက သခင္ေအာင္ဆန္းလို႔ ေခၚမွ ကိုေအာင္ဆန္း လို႔ ေခၚရင္ သိပ္မႀကိဳက္ခ်င္ဘူး၊ အဲဒီတုန္းက သမဂၢက လူေတြကလည္း ႏုိင္ငံေရးလို႔ ေခၚတဲ့ လႈပ္ရွားမႈလုပ္ၾကတာ၊ အဖြဲ႕အစည္းလႈပ္ရွားမႈ၊ ဦးႏုက အဲဒီ ၃၅-၃၆ မွာ ဥပေဒ တန္း ေပါ့၊ ဟို တုန္းက ဥပေဒ တန္းတက္ခ်င္ရင္ ဘီေအ ေအာင္ၿပီးတဲ့ လူမွ တက္လို႔ရတယ္၊ သခင္သန္းထြန္းက အဲဒီတုန္းက ဆရာျဖစ္ သင္ ေကာလိပ္မွာ ေအာင္ၿပီးၿပီ၊ လူေတာ္ဗ်၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသမား လုိ႔ က်ေနာ္က ထင္တယ္၊ ေနာက္မွ ဘယ္လိုျဖစ္သြားလဲမသိဘူး။

က်ေနာ္က အဲဒီကတည္းက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စိတ္ကေလးက ရွိေနတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လည္း ဆုိေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက က်ေနာ္က အၾကမ္းပတန္းေတြ သိပ္မႀကိဳက္ဘူး၊ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက စတာဗ်။ ေက်ာင္းသား သမဂၢထဲမွာ ေဒါက္တာ ဘေမာ္တို႔၊ ေဒါက္တာ ဘဟန္တို႔ စတဲ့ သူေတြလည္း ရွိတယ္၊ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ လႈပ္ရွား သူေတြ၊ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့၊ က်ေနာ့္ကို လည္း သူတို႔က သမဂၢ ဥကၠဌ လုပ္ေစခ်င္တယ္၊ ၁၉၄၁ ေလာက္ကေပါ့၊ က်ေနာ္ကလည္း ေရွ႕တန္း သိပ္ေနခ်င္တဲ့လူ မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီ တုန္း က ၿဗီတိသွ် အင္ပါယာကို တိုက္ရမွာ၊ လက္နက္ကိုင္ရမယ္ေပါ့ ဗ်ာ၊ က်ေနာ္က လက္နက္ကိုင္တာ ၀ါသနာမပါဘူး၊ လက္နက္ ကိုင္တာ သိပ္မႀကိဳက္ဘူး၊ ဟိုတုန္းက က်ေနာ့္ကို သူတို႔က ေခၚတာ အေတြးသမား အေရးသမား၊ စာေရးတဲ့ ေကာင္က က်ေနာ္ တေယာက္ပဲ ရွိတာ၊ ဟိုတုန္းက စိတ္ကူးယဥ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားလုံးက မေပၚေသးေတာ့ အေတြးသမားလို႔ ေျပာတာေပါ့ဗ်ာ။

အဲဒီ စေနေန႔ ကိုေအာင္ဆန္းတို႔ က်ဆုံးမယ့္ ေန႔က ဗုိလ္ထြန္းလွ ကို က်ေနာ္က ေျပာတယ္၊ ကိုေအာင္ဆန္း ကို ေျပာလိုက္ပါ၊ က်ေနာ္ ေဆာင္းပါး လာယူမယ္၊ အဲဒီတုန္းက သူတို႔က ၀န္ႀကီးအဖြဲ႕ေပါ့၊ ကိုေအာင္ဆန္းက အရင္ ပဲခူးေက်ာင္းေဆာင္ကေန ေရေက်ာ္မွာရွိတဲ့ တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ုံး ဌာနခ်ဳပ္မွာေနတယ္၊ သူအိပ္တာ ဖ်ာေလး တခ်ပ္ပဲ ရွိတယ္၊ တခါတေလ ေခါင္းအုံးက မရွိဘူးနဲ႔ တူပါတယ္၊ ေခါင္းက ဆီ က ဖ်ာမွာ ကြက္ေနတယ္၊ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ ေရာက္သြားတာ၊ က်ေနာ္က မသိဘူး။

အတြင္း၀န္ ႐ုံးကို က်ေနာ္ေရာက္သြားေတာ့ က်ေနာ္က အေပၚတက္သြားတာ၊ သူတို႔က်ဆုံးတဲ့ေနရာက အလယ္ခန္း၊ အ၀င္ေပါက္ ေပါ့၊ က်ေနာ္က ၀င္သြားတာ၊ ဘာျဖစ္မွန္း က်ေနာ္က မသိဘူး၊ အဲဒီမွာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ (ဆရာ သိန္းဟန္)က အထူးအရာရွိ၊ သူ႔အခန္း မွာ ဦးခ်န္ထြန္း ဆုိတာ ဖ်ာပုံကပဲ၊ သူက ေခါင္းစိုက္ေနတယ္၊ ဒါနဲ႔ ဆရာ သိန္းဟန္က က်ေနာ့္ကို မင္းမသိဘူးလားကြ၊ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္က မသိေသးဘူးလို႔၊ ဟာ ကိုယ္က်ိဳးနည္းၿပီကြ လို႔ ေျပာတယ္။

က်ေနာ္ ဘာတခုမွ နားမလည္ဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ အတြင္း၀န္ ႐ုံးထဲမွာပဲရွိတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္စကား ေျပာတယ္၊ မင္းမၾကား ဘူးလားတဲ့၊ ဦေစာလူေတြ သတ္သြားတာလို႔ေျပာတယ္၊ ဦးေစာလို႔ မေျပာဘူး၊ ေဆး႐ုံပို႔လိုက္ၿပီ၊ ကိုေအာင္ဆန္းကို အ၀တ္ျဖဴ အုပ္ ထားတယ္၊ ေသသြားၿပီ၊ က်ေနာ္ “ဦးေအာင္ဆန္း၏ ေနာက္ဆုံးေန႔”ေဆာင္းပါးမွာ ေရးထားတယ္၊ က်ေနာ္ အတြင္း၀န္႐ုံးေရာက္ ေတာ့ ကုိေအာင္ဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ေတြကို သယ္သြားၿပီ၊ က်ဆံုးတဲ့အခ်ိန္ ၁၀ နာရီခြဲဗ်၊ က်ေနာ္ သြားေတာ့၊ က်ေနာ္ ကိုေအာင္ဆန္း နဲ႔ ခ်ိန္းထားတာ၊ မသိဘူးေလ။ က်ေနာ္က ၁၄ လမ္းမွာ ေနတာကိုး။

အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဘာမွ မသိဘူးေပါ့ေလ၊ က်ေနာ့္ ဘ၀ မွာ ပထမဆုံး လုပ္ႀကံမႈကို ႀကဳံရတာပဲ၊ ဦးေစာအဖြဲ႕ ဘာညာလည္း မသိ ဘူး၊ ေနာက္မွ သိတာ၊ သတ္တာေတြ လုပ္ႀကံတာေတြ ပထမဆုံး က်ေနာ့္ တသက္တာမွာ ႀကံဳဖူးတာပဲ။

ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္ေရးတဲ့ စာအုပ္ရွိတယ္၊ ေခါင္းစဥ္က ဘာဆုိလား၊ ပုဂံ စာအုပ္တိုက္က ထုတ္တာ၊ လုပ္ႀကံတဲ့နည္းနဲ႔ အာဏာ သိမ္းတာ ဦးေစာ လုပ္တာပဲ၊ သူ႔အဖြဲ႕က ဂဠဳန္ ပါတီလို႔ ေခၚတာလား၊ ဂဠဳန္ အဖြဲ႕လို႔ ေခၚလားပဲ၊ ေမးမွ က်ေနာ္လည္း စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ေျပာရတာ၊ အဲဒီ ဂဠဳန္ ဦးေစာ ကို ႀကိဳးေပးတယ္ေလ။

၁၉၆၂ မွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းတာ စႀကံဳဖူးတယ္၊ ဗမာျပည္မွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းတာ အရင္က မၾကားဖူးဘူး၊ ႏုိင္ငံေရး သိပၸံမွာ အစိုးရ ဆုိတာ ေ႐ြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ထားတဲ့ဟာ အစိုးရပဲ၊ အာဏာ သိမ္းတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ အဲဒီမွာ စၾကားဖူး တာပဲ၊ ဗိုလ္ေန၀င္း စအာဏာသိမ္းတာပဲ။

ဒီဘက္မွာ ေ႐ြးေကာက္ပြဲက ၁၉၉၀ မွာ လုပ္တယ္ေလ၊ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ မဲအမ်ားဆုံး ရတာ NLD ။ အဲဒီေတာ့ အစိုးရဆိုတာ ေ႐ြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္ထားတာလို႔ က်ေနာ္တို႔က နားလည္ထားတာ၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းက တခါ အာဏာ သိမ္းတယ္၊ ေၾသာ္ အာဏာသိမ္းအစိုးရ ရွိပါလား၊ အဲဒီလို အေျခအေနေတြက ေျပာင္းသြားၿပီဗ်၊ က်ေနာ္တို႔ နားလည္ထားတဲ့ ႏုိင္ငံေရး သိပၸံနဲ႔က ၊ အခုက စစ္တပ္ အာဏာသိမ္း အစိုးရ။

ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ အစိုးရကို တိုက္တဲ့ဟာ။ သူပုန္ေပါ့ဗ်ာ။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ ရန္သူကို မိတ္ေဆြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲ လာေအာင္ လုပ္တာ။ က်ေနာ္တို႔လည္း ငယ္ငယ္တုန္းက သိပ္နားမလည္ဘူး။ ႀကီးမွ သိလာတယ္။ လက္နက္နဲ႔ အာဏာသိမ္း တယ္။ တရားမွ်တတဲ့ လြတ္လပ္တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲနည္းနဲ႔ အာဏာ သိမ္းရမယ္၊ ဒါပဲ။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသာလွ်င္ ဒီမိုကေရစီ ပန္းတိုင္ျဖစ္တယ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး နည္းနဲ႔သာ မိတ္ေဆြျဖစ္ႏုိင္မယ္။

က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တယ္ဗ်ာ၊ အာဇာနည္ေန႔ကိုလည္း က်က်နန လုပ္ေစခ်င္တယ္၊ အာဇာနည္ေတြ က်ဆုံးတဲ့ အခ်ိန္ကိုလည္း ဥၾသ မႈတ္ေစခ်င္တယ္၊ အရင္အတိုင္း ပုံမွန္ လုပ္ေစခ်င္တယ္၊ ေကာင္းေစခ်င္တယ္၊ ဒါပါပဲ။

34574157-072010-MoeMaKa-Daily

ရွစ္ ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံု ဟာ
လူထုရဲ႕ ဂုဏ္ကို အနက္ဖြင့္ ျပျခင္းပါ ။

လူထု ကို ခိုင္းႏြား လို
ျမက္ စားရံု စားရ
လုပ္အား က် အကုန္ ေပး
ေခၽြးနဲ႔ ရင္း ေသြးနဲ႔ ရင္း
ျခင္း စြပ္တဲ့ ပါးစပ္နဲ႔
ခိုင္းဖတ္ ျဖစ္ခဲ့ ရတဲ့ ဘဝကို
အံုႂကြ ေတာ္လွန္ ခဲ့ၾကတယ္ ။

ဆိုရွယ္လစ္ တံဆိပ္နဲ႔
စစ္ မိစာၦေတြ ႀကီးစိုး
ခါးရိုး က်ဳိးေနတဲ့ လူထု ဘဝ
မ ဆ လ အာဏာရွင္ ေခတ္ကို
အျမစ္က လွန္ဖို႔
ေႂကြးေၾကာ္ သံေတြ ဟစ္ေအာ္
ႏိုင္ငံေတာ္ တစ္ခုလံုး
လက္ရံုးေတြ ဆန္႔ တန္းၿပီး
အံ့မခန္း ေျခလွမ္း ညီညီ နဲ႔
ဒီမိုကေရစီ ေတာင္းဆို ခဲ့ၾကတယ္ ။

တစ္ႏွစ္ .. ႏွစ္ႏွစ္
သံုးႏွစ္ .. ေလးႏွစ္ ...
အခု ၁၃ ႏွစ္ ရွိခဲ့ ၿပီ ။

စစ္တပ္က ပိတ္ဆို႔
ငါ တို႔ကို ၿဖိဳခြဲ
ၿပိဳ ကဲြေအာင္ ႏွိမ္နင္း
တို႔ လည္ပင္း ႀကိဳးကြင္း စြပ္
တို႔ လြတ္လပ္မွဳကို မေပးႏိုင္
လက္နက္ ကိုင္ၿပီး ဟန္႔တားဆဲ
တို႔ တိုက္ပြဲ မဆံုးေသး
တို႔ ေသြးေတြ က်ဆဲပါ ။

ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပဲြ ဝင္
ေကာင္းကင္ယံက ခြပ္ေဒါင္း အလံဟာ
ေလမွာ တလြင့္လြင့္ ပ်ံဆဲပါ ။

လူထုရဲ႕ ဆႏၵ ဟာ
မုခ် ေအာင္ျမင္ ရမည္ လို႔
ယံုၾကည္ခ်က္ ျပင္းျပ ဆဲပါ ။ ။

(တင္မိုး)
၈-၈-၂၀၀၁
(ကဗ်ာဆရာၾကီး ဦးတင္မိုး ရဲ့ ရွစ္ေလးလုံး ၁၃ ႏွစ္ ျပည့္ ဂုဏ္ျပဳကဗ်ာ ျဖစ္ပါတယ္)

သူ႔ ကၽြန္ မခံ

တိုင္း တစ္ပါး ကၽြန္

စစ္တပ္ ကၽြန္

ဘယ္ ကၽြန္ မွ မခံ .. ေဒါင္း အလံ ေဟ့ ..

ေက်ာင္း နံရံ တစ္ဝိုက္

ေဒါင္း အလံ ျပန္ စိုက္မယ္ ။

မင္းကိုႏိုင္

၈-၈-၂၀၀၇

သပိတ္ သပိတ္ ....................... ေမွာက္ ေမွာက္

မီးဒုတ္ မီးဒုတ္ ......................... ရွဳိ႕ ရွဳိ႕

ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး ....................... ( ဒို႔ အေရး ) ၂

၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ......................... ( အလိုမရွိ) ၂

လူသတ္ အစိုးရ ........................ ( အလို မရွိ ) ၂

စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ ................... ( တိုက္ဖ်က္ ပစ္ ) ၂

အာဏာရူး စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ .......................... ( ျဖဳတ္ခ် ပစ္ ) ၂

စစ္ရာဇဝတ္ေကာင္ သန္းေရႊ၊ ေမာင္ေအး ................ ( ေထာင္ထဲ ပို႔ ) ၂

နအဖ အစိုးရ ............................... ( ခ်က္ခ်င္း ဖ်က္ ) ၂

ျပည္သူ႔ အစိုးရ ............................. ( ခ်က္ခ်င္း ဖြဲ႕ ) ၂

တိုင္းရင္းသား အခြင့္အေရး ............... ( ခ်က္ခ်င္း ေပး ) ၂

ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား အားလံုး ........... ( ခ်က္ခ်င္း လႊတ္ ) ၂

အက်ဥ္းက်ခံ သံဃာေတာ္ မ်ား ............... ( ခ်က္ခ်င္း လႊတ္ ) ၂

အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္... (ခ်က္ခ်င္းလႊတ္္)၂

မင္းကိုႏိုင္ ႏွင့္ ဖမ္းဆီးခံ ေက်ာင္းသားမ်ား .... ( ခ်က္ခ်င္း လႊတ္ ) ၂

ရွစ္ေလးလံုး စိတ္ဓါတ္ ........................... ( ျမွင့္ တင္ၾက )၂

ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံု ...................... ( ေအာင္ ရမည္ ) ၂

ရွစ္ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံု ( ၁၃၅၀ ျပည့္ လူထုအေရးေတာ္ပံု )

တို ့ တိုင္း ျပည္

ထ ေလာ့ ျမန္မာ၊ အို ျမန္မာ တို ့
တို ့ရြာ တို ့ေျမ၊ တို ့ရြာေျမ ၀ယ္
ေစတီ စပါး၊ မ်ားလည္း မ်ား၏
မ်ားပါ ေလလည္း၊ တမြဲမြဲ ႏွင့္
ဆင္းရဲ ကာသာ၊ ကာလ ၾကာလွ်င္
ယာ စကာမ်ဳိး၊ တၫိႈးၫိႈး ႏွင့္
ပုထိုး ျမင့္ေမာင္း၊ ေက်ာင္းႀကိဳ ေက်ာင္းၾကား
လွည့္လည္ သြားလွ်က္
မစား ေလရ၊ ၀မ္္း မ၀ ၍
ဆြမ္းမွ် မတင္ႏိုင္၊ ရွိမည္တည္း ။

ထ ေလာ့ ျမန္မာ၊ အို ျမန္မာ တို ့
တို ့ရြာ တို ့ေျမ၊ တို ့ရြာေျမ ၀ယ္
ေရခ်ဳိ ေသာက္ရန္၊ ျမစ္ေခ်ာင္း ကန္ ႏွင့္
သီးႏွံ ခ်ဳိပ်ား၊ မ်ားလည္း မ်ား၏
မ်ားပါ ေလလည္း၊ တမြဲမြဲ ႏွင့္
ဆင္းရဲ ကာသာ၊ ကာလ ၾကာလွ်င္
ျမင္သာ ျမင္ရ၊ မစား ရ၍
ေတာက ၿပိတၱာ၊ ျဖစ္မည္တည္း ။

ထ ေလာ့ ျမန္မာ၊ ျမန္မာ ထ ေလာ့၊
အား မေပ်ာ့ ႏွင့္၊ မေလ်ာ့ လံု ့လ
သူက စ၍၊ ငါက အားလံုး
လက္႐ံုး မ်ားေျမာင္၊ ဉာဏ္ မ်ားေျမာင္ႏွင့္
စြမ္းေဆာင္ ၾကေလ
ဤေျမ ဤရြာ၊ ဘယ္သူ ့ ရြာလဲ
ဤယာ စပါး၊ ဘယ္သူ ့ စပါးလဲ
ထားေလာ့ တာ၀န္၊ ဉာဏ္ေရွ ့ ပန္း၍
တ၀မ္း တစိတ္၊ ညီေစ သတည္း ။ ။ ( ေဇာ္ဂ်ီ )

၁၉၃၅ ခုနွစ္ ၾသဂုတ္လ ၾကီးပြါး ေရး မဂၢဇင္း အတြဲ -၃ ၊ အမွတ္ -၁၁၊

ဇူလုိင္လ ၁၉ ရက္၊ စေနေန႔ ၁၀ နာရီခြဲ။

မုိးလင္းကတည္းကပင္ ေကာင္းကင္သည္ အံု႔မႈိင္း ညိဳ႕မႈန္လ်က္ရိွသည္။ တိမ္တုိက္ဟူ၍ ဘာမွၾကည္လင္စြာမျမင္ရ။ မုိးကိုၾကည့္ရသည္မွာ ျမဴသန္းေနေသာပင္လယ္ျပင္ႀကီးလုိ ၀ိုး၀ိုး၀ါး၀ါးေနသည္။ မုိးသည္ ကင္းကင္းလြတ္လြတ္စဲသည္ ဟူ၍မရွိ၊ တဖြဲဖြဲ ဖြဲေနလုိက္၊ တၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ရြာခ်လုိက္ ႏွင့္၊ ေနာက္ ေစြ၍ ေနေလသည္။

ဒီကေန႔ အတြင္း၀န္မ်ားရံုးသို႔ သြားစရာရွိသည္။ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ အထူးအရာရွိ ဦးသိန္းဟန္(ေဇာ္ဂ်ီ)က စေနေန႔ ေန့လယ္တြင္ ေဆာင္းပါးလာယူရန္ ခ်ိန္းထားသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အပါးေတာ္ၿမဲ ဗုိလ္ထြန္းလွထံမွလည္း ခရီးသြားျခင္း ေဆာင္းပါး၀င္ယူရင္း ခဏတျဖဳတ္ စကားစမည္ေျပာၿပီးေနာက္ ေဇာ္ဂ်ီဆီသို႔ သြားမည္ဟု စိတ္ကူးထား သည္။

၁၀ နာရီေလာက္ကတည္းက အ၀တ္အစားလဲၿပီး မုိးအတိတ္ကို ေစာင့္လ်က္ရွိသည္။ မုိးကား မစဲႏုိင္။ သို႔ႏွင့္ စားပြဲတြင္ ထုိင္ကာ အၿပီးမသတ္ေသးေသာ ကဗ်ာတပုဒ္ကိုစပ္ရင္း ၁၁ နာရီ ထုိးသြားေလၿပီ။ မုိးကား မတိတ္ေသးေပ။

ေနာက္ဆံုးတြင္ မုိးစဲလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု စိတ္ခ်လုိက္ၿပီး အေပၚအက်ႌ ၀တ္ကာ လမ္းမႀကီးသို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ အဆင္ သင့္ ေတြ ့ေသာ ေဒါင္းတံဆိပ္ တာေမြ ဘတ္စ္ကားကို တက္စီးလုိက္သည္။ ကားထဲတြင္ ၾကည့္ျမင္တုိင္ဘက္မွ လုိက္ပါ လာမည္ ထင္ရေသာ ေတာသား ၃ ေယာက္ႏွင့္ တရုတ္မ ၂ ဦးကိုေတြ႕ရသည္။ ကား ျပတင္း တံခါးမ်ားမွာ ပိတ္ထားသည္။ ခရီးသည္တုိ႔ကား တိတ္ဆိတ္စြာလုိက္ပါလာၾကသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ကား မုိးသည္ရြာလ်က္ပင္။ ရႊံ႕ဗြက္ခ်ဳိင့္၀ွမ္းတုိ႔ျဖင့္ ျပြမ္းေသာ ရန္ကုန္ ကားလမ္းကား စုိစြတ္လွသည္။

ကားသည္ သိမ္ႀကီးေစ်းတြင္ ေခတၱရပ္ၿပီး ဆက္လက္၍ တဟုန္တည္း ေမာင္းလာသည္။ ခရီးသည္ အဆင္း အတက္ သိပ္ မရွိလွ။ သို႔ႏွင့္ စပတ္လမ္း(ယခု ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း) ေရာက္လ်ွင္ က်ေနာ္ ဆင္းလုိက္သည္။

ထုိ႔ေနာက္ ဒါလဟုိဇီ လမ္း(ယခု မဟာဗႏၶဳလ လမ္း)ဘက္မွ စပတ္လမ္းကို ျဖတ္ကူးလုိက္သည္။ လမ္းေဘးတြင္ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားသည္ ဟုိတစု သည္တစု ရပ္လ်က္ရွိသည္။ ကားတခ်ဳိ႕ကား သြားလာလ်က္။

ထီးေဆာင္းလ်က္၊ မုိးကာ၀တ္လ်က္ လူမ်ားသည္ သြားၾကလာၾကႏွင့္ ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနသည္။

သူရိယတုိက္ေရွ႕အ၀င္ တံခါးမေပါက္ႀကီးတြင္ကား လူမ်ားသည္ အတြင္းသိုေမ်ွာ္လုိက္။ စကားေျပာလုိက္ႏွင့္ ေနၾက သည္ကိုေတြ႕ျမင္ရသည္။ က်ေနာ္ကား ရံုးဆင္းခ်ိန္မို႔ လူေတြရႈပ္ေနတာ ထင္ပါရဲ့ ဟုသာ သာမန္ ေအာက္ေမ့ မိသည္။

က်ေနာ္သည္ အင္မတန္အရိပ္ေျခကို မသိတတ္၊ မျမင္တတ္သူ ျဖစ္ေခ်သည္။ ခါတုိင္းကဲ့သို႔ပင္ ရဲရဲတင္းတင္း တံခါး ေပါက္မွ အတြင္းသို႔ ၀င္သြားသည္။ လမ္းကူး တြင္ကားလက္နက္ကုိင္ စစ္သားမ်ား ေစာင့္က်ပ္လ်က္ ရွိသည္ကို ေတြ႕ရ သည္။ ခါတုိင္းလည္း ေစာင့္ေနက်ပဲဟု ထင္လုိက္မိသည္။ က်ေနာ္သည္ အတြင္း၀န္ရံုးကို သြားခဲလွေပသည္။

ညွဳိးေလ်ာ္ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ လံုခ်ည္ အျပာ ၀တ္ထားေသာ စာေရးမ ႏွစ္ဦးသည္ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္ႏွင့္ ရံုးထဲမွ ထြက္လာသည္။ သို႔ႏွင့္ အလယ္ ဆင္၀င္ေအာက္ ကားဆုိက္သည့္ေနရာသုိ႔ ေရာက္လာသည္။ ခါတုိင္းလုိ ရံုးေစမ်ား ခ်ာပရာစီမ်ား ရပ္ျပဳေနသည္ကို အလ်င္းမေတြ႕ရ၊ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္၍ ေနသည္။

ဗိုလ္ထြန္းလွ အခန္းသို႔တက္ရန္ ေလွကားထစ္ တထစ္ ႏွစ္ထစ္ တက္မိၿပီးမွ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းလွသည္ ကို စိတ္ထင့္သြား၍ ဗိုလ္ထြန္းလွ ေခတၱရံုးဆင္းခ်ိန္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ သြားေနလိမ့္မည္ဟုေတြးကာ မတက္ ေတာ့ဘဲ ဆင္၀င္ေအာက္မွျဖတ္သန္းကာ တဘက္ရွိ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ရံုးခန္းသို႔ လာခဲ့ေလသည္။ ေဇာ္ဂ်ီထံသို႔ အျပန္က်မွပဲ ၀င္ေတာ့မည္ေလ၊

လႊတ္ေတာ္ရံုး ၀င္၀င္ျခင္း သခင္ႏု၏ ရံုးခန္းတံခါးမွာ ပိတ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သကၠလပ္ ခန္းဆီး အစိမ္းပုတ္ ၾကီးမွာလည္း ဆြဲပိတ္၍ထားသည္။ သခင္ႏု၏ရံုးခန္းကုိေက်ာ္၍ေဇာ္ဂ်ီ၏အခန္းသို့ေရာက္ေလျပီ။ သူ႔အခန္းမွာ လည္း တံခါး ပိတ္ထားၿပီး ခန္းဆီးအစိမ္းပုတ္ၾကီးလည္း ဆြဲ၍ထားသည္။ ရံုးေစ ႏွစ္ေယာက္မွာ နံရံကိုမွီကာရပ္ေနၾကသည္။ ခါတုိင္းလုိစကားေျပာမေနၾက။ သူတုိ႔သည္ေငးမႈိင္ေတြေ၀၍ တမ်ဳိးၾကီးျဖစ္ေနသည္ဟု ေအာက္ေမ့လုိက္သည္။

က်ေနာ္က ငုိင္တုိင္တုိင္ေနေသာ ရံုးေစတဦးအား ‘ဦးသိန္းဟန္ရွိသလား’ ဟုေမးသည္။ ‘ရွိပါတယ္ခင္ဗ်’ ဟု ခပ္တုိးတုိး သာသာေအးေအးေျဖသည္။ သည္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာပ်က္ေနေၾကာင္းအေသအခ်ာ သိလုိက္ေတာ့သည္။ စိတ္ထဲတြင္ကား မရွင္း။

တံခါးေစ့ထားသျဖင့္ အတြင္းသို႔ ရုတ္တရက္မ၀င္၀ံ့ေသးဘဲ တံခါး၀တြင္ ရပ္ကာ ရံုးေစဘက္သို႔တဖန္လွည့္၍ ‘‘အထဲမွာအစည္းအေ၀းလုပ္ေနသလား’’ ဟု ေမးရသည္။

ရံုးေစသည္ ဘာမွမေျပာဘဲ အသာတယာ ေစ့ထားေသာ တံခါးကိုဖြင့္ေပးသည္။ လွမ္းၾကည့္လုိက္ရာ သူ၏စားပဲြတြင္ ထုိင္ေနေသာ ေဇာ္ဂ်ီကုိေတြ႕မွ ထီးကိုေထာင္ၿပီးအတြင္းသို႔ ၀င္လုိက္သည္။

ရံုးခန္းကား တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လ်က္။ ေစ့ထားေသာ ျပတင္းတံခါးမွ ျပာစိမ္းစိမ္း မွန္ေရာင္ရိုက္ဟပ္သျဖင့္ အခန္းသည္ စိမ္းစိမ္း ျပာျပာ ျဖစ္ေနသည္။ အခန္းထိပ္ရွိ စားပဲြႀကီးတြင္ကား တုိင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ အႀကံေပး အရာရွိ ၀တ္လံု ဦးခ်န္ထြန္းသည္ ေခါင္းငိုက္ကာ ေငးမႈိင္လ်က္ရွိသည္။

ေဇာ္ဂ်ီသည္ က်ေနာ္၀င္လာသည္ကို ျမင္ေသာ အခါ ဆိတ္ဆိတ္ပင္၊ စကားမဟဘဲ ထုိင္ရန္ ကုလားထုိင္ကိုသာ လက္ ျဖင့္ ညႊန္ျပသည္။ သူသည္ေငးငိုင္၍ေနသည္။ အတန္ၾကာတိတ္ဆိတ္လ်က္ရွိသည္။ က်ေနာ္ကား ခါတုိင္းလႈပ္ရွား ဆူညံ၍ ေနတတ္ေသာ အတြင္း၀န္မ်ားရံုးသည္ ဘာေၾကာင့္ ယခုလုိအံု႔မႈိင္းရီေ၀၍ေနသည္၊ ဆိတ္ၿငိမ္၍ ေနသည္ကို အံ့ၾသလ်က္ရွိသည္။

အတန္ၾကာ ဆိတ္ၿငိမ္ေနရာမွ ‘‘အားလံုးေတာ့ဒုကၡျဖစ္ကုန္ၿပီ’’ ဟု ေဇာ္ဂ်ီက တုိးတုိးညည္းေလသည္။ က်ေနာ္ကား ဘာမွန္း မသိေသးသျဖင့္ ေၾကာင္ေနရာ သူကအကဲခတ္မိ၍ ေနရာမွထကာလက္ျပ၍ အျပင္သို႔ေခၚခဲ့သည္။ က်ေနာ္သည္ထိက္ကနဲျဖစ္သြားသည္။

‘‘လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ သြားရေအာင္’’

မုိးတဖြဲဖြဲတြင္ ရံုးခန္းအျပင္ဘက္ ေျမနီလမ္းကေလးေပၚေရာက္မွ က်ေနာ္က မေနႏုိင္၍ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆရာ ဟု ေမးမိသည္။

‘‘မင္း မၾကားေသးဘူးလား’’ဟု ေဇာ္ဂ်ီက အံ့ၾသေနသည္။

‘‘ဟင့္အင္း … က်ေနာ္အခုပဲ ဘတ္စ္ကားေပၚကဆင္းၿပီး ရံုးကုိတန္းလာတာ’’
သည္ေတာ့မွ ေဇာ္ဂ်ီက ျဖစ္ပံုကို ေျပာျပသည္။ ျခေသ့ၤတပ္ စစ္ယူနီေဖါင္းကို ၀တ္ထားေသာ လက္နက္ကုိင္ လူ ၄ ေယာက္သည္ က်ေနာ္ ျဖတ္လာခဲ့ေသာ အလယ္ဆင္၀င္ေအာက္မွ တက္လာကာ ဦးေအာင္ဆန္း ရံုးခန္း အတြင္းသို႔ အတင္းတြန္း၀င္၍ အစည္းအေ၀းျပဳလုပ္လ်က္ရွိေသာ အမႈေဆာင္ ၀န္ၾကီးမ်ားအားစတင္းဂန္းျဖင့္ပစ္ခတ္ၾကၿပီး မည္သူမ်ွ ဖမ္းဆီးျခင္းမခံရဘဲ ဂ်စ္ကားျဖင့္ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္သြားသည္။ က်ေနာ္ မေရာက္မီ ၁ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႔က ျဖစ္သည္။

က်ေနာ္သည္ သည္သတင္းကိုၾကားေသာအခါ ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္သြားသည္။ အသားမ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္လာ သည္။ အတြင္း၀န္ရံုး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထဲတြင္ကား စာေရး စာခ်ီ စေသာ ရံုးသားတုိ႔သည္ ညွိဳးးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ဆိတ္ျငိမ္စြာစားေသာက္၍ ေနၾကသည္ကုိေတြ႔ျမင္ရသည္။ တစားပြဲျခားရွိ ႏုိင္ငံေရးရာအတြင္း၀န္ ကုိေက်ာ္ျမင့္ ကေလး က လွမ္း၍ ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။ သူသည္ ခပ္ေအးေအး ခပ္ေတြေတြပင္ လက္ဖက္ရည္ကို ေသာက္ေနသည္။

‘‘အင္မတန္ႏွေျမာဖို႔ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ၊ သိပ္ၿပီး ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ႏုိင္ငံေရး လုပ္ႀကံမႈပဲ’’ စသည္ျဖင့္ လူအခ်ဳိ့သည္ျငီးတြားလ်က္ရွိၾကသည္။

ေဇာ္ဂ်ီက ‘‘အမ်ဳိးသားပ်က္စီးျခင္းတရပ္ပဲ’’ ဟု တသသေျပာသည္။

‘‘က်ေနာ္ ရံုး၀င္းထဲ၀င္လာေတာ့ လက္နက္ကိုင္ ပုလိပ္ေတြကိုေတြ႔တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ၀င္လာတာကုိမတားၾက ဘူး။ ဆင္၀င္ေအာက္ အ၀င္မွာေတာင္ အသိစာေရး ၁ ေယာက္နဲ႔ေတြ႕သားပဲ။ သူကလည္း ဘာမွမေျပာဘူး’’။

‘‘လူေတြဟာမေျပာရက္ၾကဘူး’’ ဟု ေဇာ္ဂ်ီကဆုိေလသည္။

လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနၾကစဥ္ ခုတင္ပဲ ေဆးရံုကျပန္လာေသာ ရံုးသားတဦး အပါးကပ္လာ၍ ‘‘ဘယ့္နဲ႔လဲ’’ဟု က်ေနာ္တုိ႔က ၀ုိင္း၍ေမးျမန္းၾကသည္။ သူက မုိင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီးမွ တပါး အားလံုးဆံုးရွာၿပီဟု ေျပာသည္။ သူ႔အသံမွာ တုန္ေန၍မ်က္ႏွာမွာ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္ေနသည္။

‘‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေကာ’’ ဟု တေယာက္က တုိးတုိးေမးသည္။

‘‘မ်က္ႏွာကို အ၀တ္ျဖဴနဲ႔ ဖံုးထားတယ္’’

က်ေနာ္လည္း ၾကာၾကာမေနႏုိင္ဘဲ ဂ်ဴဒါအီစကယ္လမ္း(ယခု သိမ္ျဖဴလမ္း) တံခါးေပါက္မွေက်ာ္၍ အျပင္ဘက္လမ္းသို႔ ထြက္ခ့ဲသည္။ မုိးသည္ တစိမ့္စိမ့္ရြာလ်က္ပင္။ လူတအုပ္သည္ မုိးထဲတြင္ ထီးေဆာင္း၍၊ တခ်ဳိ႕ထီးမပါဘဲ၊ အခ်ဳိ႕ ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ရပ္ကာ အတြင္း၀န္ရံုးဘက္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ကုလားႏွင့္ တရုတ္လည္းပါသည္။

လူတေယာက္က က်ေနာ္၏ လက္ေမာင္းကိုဆဲြကုိင္၍ ‘‘ဒီမယ္… ခုနက၀န္ႀကီးေတြ ေသနတ္ပစ္ခံရတယ္ ၾကားတယ္၊ ဟုတ္သလားခင္ဗ်ာ’’ဟု ေမးသည္။ သူကား အေၾကာင္းမ်ဳိးစံုကို သိခ်င္ေနေပလိမ့္မည္။

‘‘ဟုတ္ကဲ့…’’ ဟူ၍သာ ေျဖၾကားျပီး တဘက္သို႔ ျဖတ္ကူးရင္းအသင့္ေတြ႕ရေသာ ေဒါင္းတံဆိပ္ကားကုိ တက္စီးလုိက္ သည္။ ကားသည္ လမး္မေတာ္ဘက္သုိ႔ေျပးလ်က္ရွိသည္။

ကားထဲတြင္ လူမနည္းလွေပ။ ခရီးသည္အားလံုး မ်က္စိမ်က္ႏွာမေကာင္းၾက။ ခပ္ရြယ္ရြယ္ မိန္းမပ်ဳိတဦးက ‘‘ျဖစ္မွျဖစ္ရေလေနာ္ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ’’ ဟု ျမည္တမ္းလ်က္ရွိသည္။

ေစ်းသည္ဟုထင္ရေသာ ခပ္အုိအုိမိန္းမႀကီး ႏွစ္ေယာက္သည္ ‘‘ဗုိလ္ခ်ဳပ္ အသက္ရွင္ပါေစေတာ္’’ ဟု ဆုေတာင္း၍ ေနသည္။

ယခုမွပင္ သိရေသ ာ မိန္းမတေယာက္က ေမးျမန္းသည္ကို ‘‘မေျပာၾကနဲ႔ မေျပာၾကနဲ႔’’ ဟု အသာလက္ကုတ္၍ တီးတုိးတားျမစ္သည္။ သူတုိ႔သည္ မေျပာရက္ၾက။ သန္႔ျပန္႔စြာ ၀တ္စားထားေသာ တရုတ္တဦး က‘‘အားကီး ရက္စက္တာပဲ’ဟု က်ေနာ့္ ဘက္သို႔ လွည့္၍ ေရရြတ္လ်က္ရွိသည္။ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းႏွင့္ ဘတ္စ္ ကား ဒရိုင္ဘာသည္ ေတာက္ေခါက္လုိက္သည္။

သိမ္ႀကီးေစ်းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ လူသြားလူလာ ကင္းရွင္းေနေပၿပီ။ ေစ်းဆုိင္မ်ားပိတ္ထားေလၿပီ။ သတင္းသည္ တမုဟုတ္ခ်င္းပ်ံ႕ႏွံ႔၍သြားေလၿပီ။ ေမာ္ေတာ္ကား၊ လန္ခ်ားတုိ႔ကား ခပ္ျမန္ျမန္သြားလာေနၾကသည္။

ကားလမ္းေပၚမွဆင္း၍ လမ္းထဲသို႔ ၀င္လာေသာအခါ အိမ္၀တြင္ လူတုိ႔သည္ မႈိင္တုိင္တုိင္ႏွင့္ရပ္ကာၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။ လူတုိ႔သည္ အၿငိမ္မေနႏုိင္ၾက။ မုိးသည္မစဲဘဲ ရြာလ်က္ပင္။

လူတုိ႔သည္ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ၊ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ဟု တတြတ္တြတ္ ျမည္တမ္းရင္းပင္ ညေနေစာင္းလာေတာ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဆုံးေၾကာင္းကား ညေနထုတ္ သတင္းစာမ်ားမွ ၾကားရေလၿပီ။

မည္သူ႔မ်က္ႏွာၾကည့္ၾကည့္ မ်က္ႏွာညိွဳးငယ္ႏြမ္းလ်စြာႏွင့္။ လမ္းမေပၚမွ စက္ျပင္ဆရာ တဦး၏ မိန္မပါးစပ္မွ ‘‘က်ဳပ္တုိ႔ေတာ့ ထမင္းလည္း မခ်က္ေတာ့ဘူး၊ စားခ်င္စိတ္လည္း မရွိေတာ့ပါဘူးရွင္’’ဟူေသာအသံသည္ သဲ့သဲ့မွ် ေပၚထြက္လာသည္။

ေန၀င္မီးၿငိမ္း အမိန္႔ထုတ္ထားသျဖင့္ ညဥ့္ဦးသည္ တိတ္ဆိတ္ကာ ေမွာင္လွသည္။ အိမ္သားမ်ား ဆံုတုိင္း ေန႔ခင္းက အေၾကာင္းကိုသာ ေျပာၾကသည္။ ရွဳိက္သံ၊ တမ္းတသံ၊ ညဥ္းညဴသံ၊ တသသံ။

တိတ္ဆိတ္ေမွာင္မည္းသျဖင့္ ေစာေစာ အိပ္ရာ၀င္ၾကေသာ္လည္း အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ၾက။ ေန႔ခင္းကဟာ အိပ္မက္ပဲ ျဖစ္ပါေစေတာ့ဟု မိန္းမမ်ားက ဆုေတာင္းၾကသည္။

ညဥ့္နက္ေသာ္လည္း ေခ်ာင္းဟန္႔သံ၊ လူးလြန္႔သံတုိ႔သည္ ဆက္၍ေနသည္။ ရွဲခနဲ မီးျခစ္၍ေနာက္ေဖး ထၾက ျပန္သည္။

တေရးႏုိးဆံုလွ်င္ ‘‘ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ေမ့ေပ်ာက္ပါ့မလဲေနာ္’’ဟု အိပ္ခ်င္သံႏွင့္ဆုိၾကသည္။ တေရးႏုိးတုိင္းသတိရလ်က္ ရွိသည္။ မၾကာခဏအိပ္မက္ၿပီး ႏုိးသည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ တေအာက္ေမ့ေမ့၊ တသသႏွင့္ထုိညကို လြန္ေျမာက္ရသည္။

၁၉၄၇
ၾသဂုတ္လ

“အယ္ဒီတာ စာပြဲ၊ စာေပ၊ အႏုပညာ ေ၀ဖန္ေရး ႏွင့္ ပန္းႏုေရာင္အို” စာအုပ္မွ

Ar Zar Nyi Day Lote Kyan Mhu Gyi

ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း

အေတြးေခါင္ေနမလားေတာ့မသိပါ။ သတိဆုိတာ ပုိသည္မရွိ လုိသည္ခ်ည္းပါ။ အာဇာနည္ေန႔ အခါသမယမွာ ေကာလဟဠအျဖစ္ အြန္လိုင္းေတြမွာ ေပၚထြက္လာတဲ့ သတင္းေတြကို အေျခခံတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စိုးရိမ္စရာအေျခအေနတခ်ဳိ႕ကို မွ်ေဝေပးခ်င္ပါတယ္။

စစ္အုပ္စုနဲ႔ နီးစပ္တဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းေတြၾကားမွာ ေဒၚစုကို ျပန္လႊတ္ေပးေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ေကာလဟဠျဖစ္ေန တာ သီတင္းပတ္ေတြ အေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ အခုေတာ့ အာဇာနည္ေန႔မွာ လြတ္မယ္လို႔ အတိအက် အြန္လိုင္း ေတြမွာ ေတြ႔လာရပါတယ္။ ဒီသတင္းေတြ စၾကားစဥ္ကေတာ့ လုံးဝမျဖစ္ႏုိင္ဘူးလို႔ ျမင္မိပါတယ္။ တမင္ဖမ္း ဆီးထိန္းသိမ္းထားခ်င္လို႔ ယက္ေထာနဲ႔ အမႈဆင္ေထာင္ခ်ခဲ့တဲ့ စစ္အုပ္စုဟာ ေဒၚစုကို လႊတ္ေပးရင္ေတာင္မွ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးမွသာ ျဖစ္ႏုိင္မယ္လို႔ ယူဆခဲ့တာပါ။

အခုေတာ့ အဲဒီစဥ္းစားခ်က္ေတြကို အေလးအနက္ ျပန္လည္သုံးသပ္စရာျဖစ္လာပါတယ္။ လႊတ္ေပးရင္လည္း အေကာင္းထက္ အဆိုးက ပိုမ်ားေနမလား စဥ္းစားမိလာပါတယ္။ ဝမ္းနည္းစရာ အျဖစ္ပ်က္ေတြမ်ား ျဖစ္လာ ေလဦးမလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္မႈေတြ ျဖစ္မိပါတယ္။

အေၾကာင္းကေတာ့ စစ္အုပ္စုရဲ႕ ပညာေရးဒုဝန္ႀကီး ဗိုလ္မႈးခ်ဳပ္ေအာင္မ်ဳိးျမင့္က ဒီလ (၆) ရက္ေန႔က မႏၱေလး တကၠသိုလ္ရတနာပုံနယ္ေျမမွာ ဆရာ/ဆရာမေတြ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို ၾကံ႕ဖြတ္အတြက္ မဲဆြယ္ စည္း႐ုံးရင္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ထိန္းသိမ္းထားရတာ သူတို႔အတြက္ တာဝန္ႀကီးေၾကာင္း၊ တစုံတဦးက ေဒၚစုကို စႏိုက္ပါနဲ႔ ေခ်ာင္းေျမာင္းလုပ္ၾကံခဲ့ရင္ အမ်ားက သူတို႔ (နအဖ) ကိုပဲ ႐ိုးစြပ္မွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေမရိ ကန္ေထာက္လွန္းေရး စီအိုင္ေအေကာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလားလို႔ ေမးခြန္းထုတ္သြားတယ္ ဆိုပါတယ္။ ဒီစကားကို သူေရာက္ေလရာ ေတြ႔ဆုံသူတိုင္းကို ေျပာတယ္လို႔ ၾကားရပါတယ္။ ဒါဟာ သူတို႔ရဲ႕ ယုတ္မာပက္စက္တဲ့ အ ၾကံအစည္အတြက္၊ ႀကဳိတင္လမ္းခင္းမႈလား၊ သုိ႔တည္းမဟုတ္ သူတို႔ရဲ႕ အၾကံအစည္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၿပီး ျဖစ္ေပၚလာမည့္ အက်ဳိးဆက္ေတြအတြက္ တီးေခါက္ၾကည့္တဲ့သေဘာ (searching- fire) လား စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေဒၚစုအတြက္ ပိုၿပီးစိုးရိမ္မိေစတဲ့ အခ်က္က လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၇ သံဃာ့အေရးခင္း မတုိင္မီက ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ျပည္ တြင္းမိတ္ေဆြတဦးရဲ႕ ေျပာျပခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္သန္းေရႊဟာ ေဒၚစုကို ထပ္လုပ္ၾကံဖို႔ ႀကံစည္ေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဗိုလ္သန္းေရႊက ဗမာျပည္ႏုိင္ငံေရးမွာ ေဒၚစုရွိေနတာကို လုံးဝမႀကိဳက္ပါဘူး၊ လက္မခံႏုိင္ပါဘူး၊ မရွိ ေစခ်င္ပါဘူး။ သူတို႔လုပ္သမွ် မေအာင္ျမင္တာ ေဒၚစုေၾကာင့္၊ သူတို႔ကို လူထုမေထာက္ခံတာ ေဒၚစုေၾကာင့္ လို႔ ယူဆပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚစုကို သုတ္သင္ရွင္းလင္းရမယ္၊ ေဒၚစု မရွိရင္ ဗမာျပည္မွာ သူတို႔လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္လို႔ရတယ္လို႔ ယူဆတယ္ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚစုဟာ သာမာန္ပုဂၢဳိလ္မဟုတ္လို႔ အလြယ္တကူ သုတ္ သင္ဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္လို႔ ေဟာလီးဝုဒ္႐ုပ္ရွင္ေတြထဲကလို၊ သမၼတကေနဒီလုပ္ၾကံမႈ ပုံစံလို၊ ျပဇာတ္ဆန္ဆန္ လုပ္ၾကံ ဖို႔ ၾကံစည္ေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

သူတို႔အၾကံအစည္ကေတာ့ လက္ေရြးစင္လူတစု သုိ႔မဟုတ္ တဦးက ေဒၚစုကို လုပ္ၾကံမယ္။ အဲဒီလူကို ေနာက္ တစုက ထပ္ၿပီး သုတ္သင္မယ္ (အဓိက တရားခံ prime suspect or hard evident ကို ေဖ်ာက္ဖ်က္တဲ့သ ေဘာ)။ ေနာက္ အဲဒီလုပ္ၾကံမႈမွာ ဒုတိယအဆင့္ ပါဝင္ပတ္သက္သူကို ႐ုံးတင္စစ္ေဆး အျပစ္ေပးမယ္။ ၿပီး ေတာ့ ေဒၚစုကို ႏုိင္ငံေတာ္အခမ္းအနားနဲ႔ သၿဂႋဳဟ္မယ္၊ ေဒၚစုအတြက္ အမွတ္တရ ေက်ာက္႐ုပ္တခုထုလုပ္ ဂုဏ္ျပဳၿပီး ႏုိင္ငံတကာနဲ႔ ဗမာျပည္သူေတြကို မ်က္လွည့္ျပၿပီး လုပ္ၾကံမႈက ေရွာင္ထြက္မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီလို နဲ႔ ေဒၚစုကို အေပ်ာက္ရွင္းၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ေျခရာလက္ရာကို အစေဖ်ာက္ဘို႔ အၾကံအစည္ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီတုန္းကေတာ့ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြကို ဒါဟာ သိပ္စိတ္ကူးယဥ္ဆန္လြန္းတယ္လို႔ ေျပာမိခဲ့ပါတယ္။ သူကလည္း ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ သူလည္း ဒီအေၾကာင္း ခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲ သေဘာထားခဲ့ဟန္တူပါတယ္။ အခုေတာ့ ေနာက္ ထပ္သိလာရတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြအရ ဒီအေရး (စစ္အုပ္စုရဲ႕ လွ်ဳိ႕ဝွက္အၾကံနဲ႔ ေဒၚစုရဲ႕လုံျခံဳေရး) ဟာ အ ေလးအနက္ထား စဥ္းစားရမယ့္ အေျခအေန၊ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ေရးေတြ ဝိုင္းဝန္းရွာေဖြရမယ့္ အေျခအေနေတြ ရွိေနပါၿပီ။

ဟိုအရင္ကေတာ့ ဒီပဲယင္းလုပ္ၾကံမႈဟာ ေဒၚစုကို ေျခာက္လွန္႔႐ုံသက္သက္ (သို႔) ေဒၚစုႏွင့္ လူထုကို ခြဲျခားဖိုိ႔ သက္သက္ပဲလား၊ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ဖို႔ အထိ ၾကံစည္ခဲ့တာလားဆိုတာ သိပ္မကြဲျပား မေသခ်ာခဲ့ပါဘူး။ အခု ေတာ့ ဒီပဲယင္းလုပ္ၾကံမႈဟာ ေဒၚစုကို လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ဖို႔အထိ ရည္ရြယ္တယ္ဆိုတာ ဦးတင္ဦးရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႔ ျပန္လည္ေျပာျပခ်က္ေတြနဲ႔ ဗိုလ္ခင္ၫြန္႔ရဲ႕ ေထာက္လွန္းေရးေဟာင္း ဗိုလ္ေအာင္လင္းထြဋ္ ထုတ္ေဖာ္ဝန္ခံ ခ်က္ေတြက အတည္ျပဳေပးလိုက္ၿပီျဖစ္ပါတယ္။

ဦးတင္ဦးရဲ႕ ျပန္လည္ေျပာျပခ်က္ေတြထဲမွာ တိုက္ခိုက္သူေတြ (အရပ္ဝတ္စစ္သားေတြနဲ႔ အက်ဥ္းသားေတြ) ဟာ ေဒၚစုရဲ႕ကားကို အဓိက ဦးတည္တုိက္ခိုက္ခဲ့ပုံနဲ႔ ေဒၚစုကို ၾကည္ညိဳေလးစားတဲ့ ပါတီဝင္အမ်ဳိးသား/အမ်ဳိး သမီးေတြက အသက္ေပးကာကြယ္ခဲ့လို႔ လြတ္ေျမာက္သြားရပုံေတြကို ေျပာသြားခဲ့ပါတယ္။ ဗိုလ္မႈးေအာင္လင္း ထြဋ္ကလည္း သူရဲ႕စာတပုိဒ္ထဲမွာ ဗိုလ္ခင္ၫြန္႔က ဒီပဲယင္းအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ဗုိလ္သန္းေရႊထံ သြားသတင္း ပို႔ေတာ့ သန္းေရႊက “ေအး ငါသိတယ္၊ အဲဒါ ငါလုပ္ထားတာ မင္းဘာသာမင္း ၾကည့္ရွင္းလိုက္” လုိ႔ ျပန္ေျပာ တယ္လို႔ ေဖာ္ထုတ္ထားပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရးလုပ္ၾကံမႈဆိုတာ တိုင္းျပည္တျပည္ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးရဲ႕ အေပၚယံလႊာ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားေတြထဲမွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ အမူအက်င့္ျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ ေဖာက္ျပန္တဲ့လကၡဏာရွိပါတယ္။ ေအာက္လႊာ အေျခခံလူတန္းစားနဲ႔ ဆက္ႏြယ္မႈနည္းပါတယ္။ ဆက္ႏြယ္မႈ ရွိလာၿပီဆိုရင္လည္း ေအာက္ေျခလူထုအာဏာ ကို စုစည္းေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ၿပီး လူထုအာဏာကို ျမႇင့္တင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ လူထုေခါင္းေဆာင္ေတြ လုပ္ၾကံသတ္ ျဖတ္ခံရတာနဲ႔ အဆုံးသတ္သြားေလ့ရွိပါတယ္။

ကမၻာ့သမိုင္းစဥ္တေလွ်ာက္မွာ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ၾကံမႈနဲ႔ ကင္းလြတ္တဲ့ ႏိုင္ငံရယ္လို႔ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ အဲဒီထဲမွာ ဗမာျပည္လည္း အပါအ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ တုိက္ဆိုင္မႈတခုကေတာ့ အဂၤလန္ လစ္ဘရယ္ႏုိင္ငံေရးပုံစံ ထူေထာင္ခဲ့ၾကတဲ့ အိႏၵိယ၊ ပါကစၥတန္၊ သီရိလကၤာ၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ စတဲ့ ကိုလိုနီ ႏိုင္ငံေဟာင္းေတြမွာလည္း ႏုိင္ငံေရးလုပ္ၾကံမႈေတြ ျဖစ္ေပၚခဲ့တဲ့အခ်က္ပါ။ ဗမာျပည္ကေတာ့ လြတ္လတ္ေရး သေႏၶတည္စမွာပဲ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ၾကံမႈနဲ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတာပါ။ ပိုၿပီးလည္း ပက္စက္ပါတယ္။ လုပ္ၾကံမႈမွာ ေခါင္းေဆာင္အမ်ားစု ဆုံး႐ႈံးခဲ့ရလို႔ ပန္းေကာင္းအၫြန္႔က်ဳိး၊ တာမထြက္ခင္ ျမင္းေကာင္းခြာလိပ္ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။ လက္ရွိဗမာလူထု ရင္ဆိုင္ခံစားေနရ တဲ့ ဒုကၡသုကၡအေပါင္းနဲ႔ စစ္အာစဏာရွင္စံနစ္ဟာ ဒီႏိုင္ေရးလုပ္ၾကံမႈရဲ႕အက်ဳိးဆက္လို႔လည္း ေျပာႏုိင္ပါတယ္။

လက္ခံႏိုင္စရာမဟုတ္ေပမယ့္ အိႏၵိယ၊ ပါကစၥတန္စတဲ့ တျခားႏုိင္ငံေတြရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ၾကံမႈေတြက တစုံတ ရာေသာ အေတြးအေခၚ အယူအဆ၊ တခုေသာ လူအုပ္စု ရည္ရြယ္ခ်က္တခုခုအတြက္ ကိုယ္စားျပဳတယ္လို႔ ဆုိ ႏုိင္ပါတယ္။ ဗမာျပည္ ရင္ဆိုင္လုိက္ရတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ လုပ္ၾကံခံလိုက္ရတဲ့ လုပ္ၾကံမႈကေတာ့ အဂၤ လိပ္နယ္ခ်ဲ႕စနစ္နဲ႔ အဂၤလိပ္ဓနရွင္တစုက အရင္းခံအေၾကာင္းလုိ႔ ဆိုေသာ္လည္း ကာယကံေျမာက္ က်ဴးလြန္ သူကေတာ့ ဗမာတေယာက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုဂၢဳိလ္ေရး အာဃာတ သို႔မဟုတ္ ပုဂၢဳိလ္ေရးေလာဘဆႏၵေၾကာင့္ က်ဴးလြန္ခဲ့တာပါ။ အင္မတန္ က်ဥ္းေျမာင္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တဘက္က ေတြးၾကည့္ရင္ အမ်ဳိးသားေရး ဂုဏ္ သိကၡာမဲ့မႈတခုျဖစ္ပါတယ္။

အဆက္ဆက္ေသာ စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ ေဖာက္ျပန္မႈပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ႏုိင္ငံတကာအလယ္မွာ အမ်ဳိးသားေရး ဂုဏ္သိကၡာကို တရစ္ၿပီးတရစ္ခ်ခဲ့တယ္။

အျမင္မတူတဲ့ ႏုိင္ငံေရး ၿပိဳင္ဘက္၊ ေက်ာင္းသားျပည္သူေတြကို သတ္ျဖတ္ၿပီး ႐ိုင္းစိုင္းရက္စက္မႈကို ျပခဲ့တယ္။

ကိုယ္ကိုးကြယ္တဲ့ ရဟန္းသံဃာေတြကို သတ္၊ ဘုရားေက်ာင္းကန္ေတြ ဖ်က္ဆီးၿပီး အာဏာေလာဘနဲ႔ သူရဲ ေဘာေၾကာင္မႈကို ျပခဲ့တယ္။

နာဂစ္မုန္တိုင္းသင့္ ဒုကၡသည္ေတြအေပၚ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ ႏွိပ္စက္ၿပီး လူမဆန္တဲ့ ႐ိုင္းစိုင္းယုတ္မာမႈကို ျပခဲ့တယ္။

ႏုိင္ငံေရးကတိ အမ်ဳိးမ်ဳိးေပးၿပီး ေျဗာင္လိမ္ေျဗာင္စားနဲ႔ အရွက္သိကၡာမဲ့မႈ ယုတ္မာပက္စက္မႈကို ျပခဲ့တယ္။

အခုလည္း အမ်ဳိးသားေရး ဂုဏ္သိကၡာပ်က္ေစမယ့္၊ အမ်ဳိးသားေရး ဆုံး႐ႈံးမႈႀကီးကို ျဖစ္ေစမယ့္ ယုတ္မာပက္ စက္တဲ့ အၾကံအစည္တခုကို အားထုတ္ေနျပန္ၿပီလို႔ ယူဆရပါတယ္။ အခုလို အာဇာနည္ေန႔ အခါသမယမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္းဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ႀကီးေတြရဲ႕ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြကို ခ်ီးမြမ္းျခင္း၊ ဂဠဳန္ဦးေစာရဲ႕ ယုတ္မာတဲ့ လုပ္ရပ္ ကို ႐ႈတ္ခ်ျခင္းေတြ ေလ်ာ့ပါးၿပီး ဂဠဳန္ေစာရဲ႕အစြမ္းအစနဲ႔ ႀကိဳးပမ္းမႈေတြကို ဂုဏ္ေဖာ္သလို ျပည္တြင္းစာေစာင္ ေတြမွာ ေဖာ္ျပေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါဟာ ေနာင္ျဖစ္ေပၚလာစရာရွိတဲ့ ဂဠဳန္ေစာလို လုပ္ရပ္တခုအတြက္ ႀကိဳ တင္ လမ္းခင္းေနတာမ်ားလား စဥ္းစားစရာျဖစ္ပါတယ္။

ဗမာျပည္သူေတြရဲ႕ ဒီမိုကေရစီရရွိေရး ႀကိဳးပမ္းမႈဟာ အနွစ္ (၂၀) ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ အခုထိ မၿပီးဆုံးေသးပါ။ ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔အေရးေတာ္ပုံတပ္သားေတြနဲ႔ ျပည္သူလူထုရဲ႕ အားထုတ္ပံ့ပိုးမႈ လိုအပ္ေနဆဲဆိုတာကို ျပသလို ေဒၚ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈကိုလည္း ေဝဖန္စရာေတြ ရွိေကာင္းရွိမွာပါ။

သုိ႔ေသာ္လည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ယုံၾကည္အားကိုးမႈကို ခံယူရရွိထားဆဲျဖစ္ပါ တယ္။ လူထုရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ခါးခါးသီးသီး ကြဲလဲြေနတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ အုပ္စုနဲ႔ ျပည္သူလူထု အ ၾကားက ပဋိပကၡရဲ႕အေျဖလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ဆံုးရွဳံးေစမႈဟာ ဗမာျပည္သူေတြအ တြက္ အမ်ိဳးသားေရးဆုိင္ရာ ဂုဏ္သိကၡာပ်က္သုဥ္းမႈျဖစ္ေစသလုိ ႏုိင္ငံတကာမိသားစုအတြက္လည္း အမွန္တ ရားဆုိင္ရာ ႐ႈံးနိမ့္မႈျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ဗမာသာမက ႏိုင္ငံတကာမိသားစုရဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္ကာကြယ္မႈကို လို အပ္ေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။

ဗမာျပည္မွာ ဒုတိယအာဇာနည္ေန႔ ထပ္မံမေပၚေပါက္ေရး သို႔မဟုတ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား ဗိုလ္သန္း ေရႊနဲ႔ စစ္အုပ္စုရဲ႕ ပက္စက္ယုတ္မာတဲ့ အၾကံစည္မွကာကြယ္ေရးဟာ လူစိတ္မကုန္ေသးတဲ့ နအဖ ဝန္ထမ္းမ်ား အပါအဝင္ ျပည္သူတရပ္လုံးရဲ႕တာဝန္ျဖစ္ေၾကာင္း ႏႈိးေဆာ္သတိေပးအပ္ပါတယ္။

ဒါဟာ အမ်ဳိးသားဂုဏ္သိကၡာ ကာကြယ္ေရးျဖစ္ပါတယ္။ လက္ငင္းအမ်ဳိးသားေရး တာဝန္ျဖစ္ပါတယ္။

ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း