ေထာင္တြင္းေရာက္႐ွိေနၾကေသာ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဘက္ အေပါင္းအသင္းမ်ားသည္ အလြန္ၫံ့ဖ်င္းသည့္ မေနအပ္ေသာ ေထာင္အက်ဥ္းခန္းမ်ားတြင္ ကာလ႐ွည္စြာေထာင္အခ်ခံရစဥ္ မိသားစုသဖြယ္ျဖစ္ခဲ့ၾကရ ေသာ သတၱဝါငယ္ေလးမ်ား၊ ငွက္မ်ား၊ ပုိးမႊားေလးမ်ားအေၾကာင္းမ်ားကုိ တခါတရံ စာျမံဳ႕ျပန္တတ္ၾကပါ သည္။
ေတြ႕ဆုံေျပာဆိုခန္း၏နံရံမ်ားႏွင့္ ဘားတန္းမ်ားတြင္ေတြ႕ရတတ္သည့္ ေၾကာင္မ်ားသည္ အထီ...းက်န္ျဖစ္ ေနၾကသည့္ အက်ဥ္းက်မ်ား၏ ေမတၱာကုိရယူရန္ ခ်ဥ္းကပ္တုိးဝင္တတ္ပါသည္။ ယင္းအက်ဥ္းသားမ်ား ကလည္း သက္႐ွိသတၱဝါမ်ားကုိ အေဖာ္ျပဳႏိုင္အတြက္ မိမိတုိ႔၏စားႂကြင္းစားက်န္ေလးမ်ားျဖင့္ အလဲ အလွယ္ လုပ္တတ္ပါသည္။
အင္းစိန္ေထာင္၏ပရဝဏ္တြင္ အခ်ိန္တုိ ႏွစ္ႀကိမ္ကာလ ေနခဲ့ရစဥ္အတြင္း ကၽြန္မသည္ ေၾကာင္တေကာင္ မွ်မေတြ႕ခဲ့ရပါ။ သုိ႔ေသာ္ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ထိန္းသိမ္းခံေနရစဥ္တေလွ်ာက္လုံး ကၽြန္မသည္ ေၾကာင္မ်ား ကုိ အၿမဲေတြ႕ေနရပါသည္။
အဖိုးျဖစ္သူက “ပူစီ ပူစီ ပူစီ”လုိ႔ေခၚသံကုိ ျပန္ထူးသည့္ေၾကာင္ႀကီး (ကၽြန္မ၏ကေလးမ်က္စိမွာေတာ့ အေတာ္ကုိ ႀကီးပါသည္။)ကုိ အိမ္ေမြးတိရစၦာန္အျဖစ္ ပထမဦးဆုံးသိျမင္ခဲ့ရေသာ္လည္း ကၽြန္မသည္ ေၾကာင္ထက္ ေခြးကုိ ပုိခ်စ္ပါသည္။ က်န္မိသားစုမ်ားကလည္း အဖုိး၏ေၾကာင္ျဖစ္၍ အဖိုးကုိေလးစား စြာျဖင့့္ “ပူစီ ပူစီ ပူစီ”လုိ႔ ေခၚၾကပါသည္။
ေခြးမ်ားကုိ လမ္းမ်ားေပၚတြင္ ဝဲစြဲေလလြင့္ ေခြးဗႏၶတ္မ်ား သုိ႔မဟုတ္ လူႀကီးမ်ားက အိမ္ေနာက္ေဖး မီးဖုိ ေဆာင္မ်ားမွေမာင္းထုတ္ေလ့ရိွသည့္ မလုိလားေသာက်ဴးေက်ာ္သူမ်ားအျဖစ္သာ ကၽြန္မသိထားခဲ့ပါသည္။
ေခါင္းမာေသာေခြးမတေကာင္ကေတာ့ မီးဖုိေဆာင္မွ ဆြဲထုတ္အေမာင္းခံရျခင္းကုိအာခံလ်က္ အမိႈက္မ်ား ဖြသြားခဲ့ပါသည္။
လြန္႔လြန္႔လူးလူးသြားလာေနေသာ ေခြးငယ္အုပ္ကုိ ကၽြန္မ စိတ္ကူးအလြန္ယဥ္ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မ၏ ပထမ အိပ္မက္ကေတာ့ ေခြးအုပ္ငယ္ေတြပဲျဖစ္ပါသည္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ဒါကုိ အိပ္မက္လုိ႔ မထင္ခဲ့ပါ။ ေခြးငယ္တအုပ္ဟာ တကယ္ပဲ ကၽြန္မေျခေထာက္ေတြကုိ ေက်ာ္လႊားေျပးလႊားေနတယ္လုိ႔ ထင္မိခဲ့ပါသည္။ အိပ္ရာမွႏိုးေတာ့ သူတုိ႔ကုိမေတြ႕ရေတာ့ပါ။ ဘာေတြျဖစ္ပ်က္တယ္ဆုိတာ ကၽြန္မနားမလည္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ စိတ္အေတြးေတြ အားလုံး႐ႈပ္ေထြးေနပါေတာ့သည္။
၁၉၅၀ ခုႏွစ္၏ အေစာပုိင္းလမ်ားတြင္ ရန္ကုန္၏လမ္းမ်ားေပၚ၌ စိတ္ဝင္စားဘြယ္ ပုိ႔ေဆာင္ေရးယာဥ္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္လ်က္႐ွိေနခဲ့ပါသည္။
ေထာင့္က်က်ဘတ္စ္ကားမ်ား၊ ဒုတိယကမၻာစစ္ဒဏ္ခံခဲ့ရေသာ ဂ်စ္ကားမ်ား၊ စစ္ႀကိဳဆလြန္းကားမ်ား၊ ဆုိက္ကားမ်ား(စက္ဘီးေဘးတြင္ ေက်ာခ်င္းကပ္ခရီးသည္ ၂ ဦးထုိင္ခုံကုိေဘးတြင္ကပ္ျပဳလုပ္ထားသည့္ ယာဥ္) ႏွင့္ လံျခားမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။
ႏြမ္းနယ္ဟန္ေပၚကာ ပိန္လွီၿပီး ေျခေထာက္မ်ားေၾကာက္စရာအနာမ်ား႐ွိေနတတ္ေသာ ျမင္းမ်ားတပ္ဆြဲ သည့္ ေပါင္းမုိးပါျမင္းလွည္းမ်ားလည္း႐ွိပါသည္။ သူတုိ႔ကုိျမင္ေတြ႔ရသည္မွာ ႏွလုံးမခ်မ္းေျမ့ဘြယ္ ျမင္ကြင္း ျဖစ္ရပါသည္။ ယင္းႏွင့္ဆက္စပ္ကာ တိရစၦာန္ၫႇင္းပန္းႏွိပ္စက္မႈမွကာကြယ္သည့္အသင္း (SPCA - Society for the Prevention of Cruelty to Animals)ကုိ ကၽြန္မ စတင္ေလ့လာမိေတာ့ပါသည္။
အျခားေသာျမင္းအမ်ဳိးအစားကုိ ကၽြန္မ မၾကာခဏ ေတြ႕မိခဲ့ပါသည္။ အေမရိကန္အေနာက္တုိင္း ဇာတ္ ၾကမ္း႐ုပ္႐ွင္မ်ားတြင္ ျဖစ္ပါသည္။ သန္စြမ္း၊ ျမဴးႂကြ၊ တဟုန္ထုိးခုန္ေပါက္၊ ခြါဆုံေပါက္ ထြားႀကိဳင္းေသာ ထုိျမင္းမ်ားသည္ ရန္ကုန္မွ ညီကုိေတာ္ျမင္းမ်ားႏွင့္ အမ်ဳိးတူမ်ားျဖစ္ေနသည္ကုိ ယုံႏိုင္စရာ ခက္ခဲေနရ ပါသည္။
သုိ႔ေသာ္ ျမင္းစီးသူ၏ဘိနပ္တြင္တပ္ဆင္ထားေသာ ျမင္းကုိေဆာင့္သည့္အခၽြန္မ်ားကုိျမင္လုိက္ရေသာအခါ SPCA သည္လည္း အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ကၽြန္မႏိုင္ငံကလမ္းမ်ားေပၚတြင္မွာလုိ အသံုးမဝင္ပါကလားလုိ႔ အံ့ၾသမိခဲ့ရပါသည္။
ကၽြန္မမိခင္ ျမန္မာသံအမတ္အျဖစ္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရေသာ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ေဒလီၿမိဳ႕တြင္ ျမင္းမ်ားႏွင့္ ကၽြန္မအကၽြမ္းဝင္ခဲ့ရပါသည္။ ကၽြန္မ၏ပထမျမင္းစီးသင္ခန္းစာမ်ားမွာ အျဖဴႏွင့္အုန္းခြံေရာင္အကြက္အ က်ားအေရာင္႐ွိ လုံးပတ္ထြားၿပီး သေဘာထားမေသခ်ာသည့္ “ပေရရီ အိြဳက္စတာ”အမည္႐ွိ ျမင္းငယ္ ကေလးေပၚတြင္ျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္ပုိင္းတြင္ ျမင္းစီးကလပ္ကုိဝင္ေရာက္ခဲ့ကာ ရဲစြမ္းသတၱိအမည္မ်ားျဖစ္ေသာ “ဘလက္ပရင့္စ္”၊ “ပရင့္သ္ဗီရာ့ဂ်္”ႏွင့္ “သၽွ်ီဗဂ်ိ” တုိ႔၏ေက်ာေပၚ႐ွိကုန္းႏွီးေပၚတြင္တက္စီးခဲ့ပါသည္။ “ဘလက္ပရင့္စ္” သည္ ကၽြန္မ၏အခ်စ္ေတာ္ျမင္းျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ေျပးသားက်ကာ သက္ေတာင့္သက္သာကုန္းႏွီး ‘က’လ်က္႐ွိေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မသည္ ျမင္းစီးထူးခၽြန္သူ အျဖစ္ေတာ့ မေတာ္ခဲ့ပါ။
အဂၤလန္တြင္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူဘဝတြင္ ေခြးခ်စ္သူမ်ားေလာကသုိ႔ ကၽြန္မဝင္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္မ၏ေက်ာင္းအားလပ္ရက္မ်ားတြင္ အဂၤလိပ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏အိမ္မ်ားတြင္ အခိ်န္ျဖဳန္းေလ့႐ွိရာ မိသား စုအလယ္တြင္ ေခြးခ်စ္သူတဦးကုိ အ့ံၾသဘြယ္မ႐ွိ မၾကာခဏေတြ႔ရပါသည္။
အဝလြန္ကာ လိမ့္လိမ့္ လိမ့္လိမ့္ျဖင့္သြားတတ္ေသာ မ်က္စိတဘက္တြင္ အနက္ကြက္႐ွိ “ေဆလာ”ေခၚ စတက္ဖုိ႔ဒ္႐ႈိင္းယား တယ္ရီယားမ်ဳိး ေခြးေလးတေကာင္ကုိလည္းေတြ႕ခဲ့ဘူးပါသည္။ သူသည္အေဝးမွေန၍ ဂ်င္အရက္နံ႔ကိုခံတတ္ပါသည္။ ညင္သာလ်က္ သေဘာေကာင္းသည့္ အိမ္႐ွင္ေကာင္းလည္းျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္တေကာင္ကေတာ့ “ဟဲန္ဒ္ ဆမ္း”အမည္႐ွိ ေ႐ႊေရာင္ လာဘရာဒါ ေခြးေလးပါ။ ထြားၿပီး ခ်စ္စရာ ေကာင္းပါသည္။ သူ႔သခင္ အၿငိမ္းစားဗိုလ္မႉးႀကီးထံမွ အထင္အ႐ွားအေမြခံထားသကဲ့သုိ႔ သက္ႀကီးေလာက ၏ ေလာကြတ္ပ်ဴငွာေသာ အသံျဖင့္ဆီးႀကိဳဆက္ဆံပါသည္။ သူ႔သခင္မွာလည္း လူႀကီးလူေကာင္း ႏွင့္အရာ႐ွိတဦး၏ပင္ကုိယ္အရည္အခ်င္းဉာဥ္ျဖင့္ အမ်ား၏ “ဦးေလးႀကီး”အျဖစ္ လူတုိင္း၏အခ်စ္ေတာ္ ျဖစ္ေနခဲ့သူပါ။
“ေဆလာ”ႏွင့္ “ဟဲန္ဒ္ ဆမ္း”တုိ႔ကုိ ကၽြန္မ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ားအျဖစ္အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ေသာ္လည္း၊ ကၽြန္မ၏ အေရးေပၚအေဒၚ၏ အယ္ေဇး႐ွင္း “အင္မ္ပလီ”ကေတာ့ မိသားစုပါ။ ကၽြန္မ ကုလသမဂၢမွာ အလုပ္လုပ္စဥ္ ကၽြန္မတုိ႔ ၃ ေယာက္ မဲန္ဟတ္တန္မွာ အတူေနခဲ့ၾကပါသည္။
ေခြးမ်ားသည္ သခင္မ်ားကုိအတုယူသည္ဟူေသာ ဆုိ႐ိုးအတိုင္းအမွန္ပင္ “အင္မ္ပလီ”၏သေဘာထား သည္ ကၽြန္မအေပၚ အမိသဖြယ္ကာကြယ္ေစာင့္ေ႐ွာက္ပါသည္။ ကၽြန္မအျပင္ထြက္၍ ေနာက္က်ေနလွ်င္ အျပစ္တင္မႈအနည္းဆုံးျဖင့္ စိတ္႐ွည္စြာေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတတ္ပါသည္။ သူ မသိေသာလူမ်ားလာလွ်င္လည္း ထုိသူမ်ား ဆုိဖာခုံေပၚ ကၽြန္မေဘးတြင္ ဝင္မထုိင္မိေစရန္ အေသအခ်ာဂ႐ုစိုက္တတ္ပါသည္။
၁၉၇၂ ခုႏွစ္ လက္ထပ္ၿပီးၿပီးျခင္း မုိက္ကယ္ႏွင့္ကၽြန္မတုိ႔ ဘူတန္တြင္ေနထုိင္ရန္ ေရာက္႐ွိခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မတုိ႔၌ ကုိယ္ပုိင္ေခြးတေကာင္ ရ႐ွိခဲ့ပါသည္။ သူသည္ အျဖဴႏွင့္အညိဳအေရာင္စုေပါင္းထားသည့္ ေခြးငယ္ေလးအေနနွင့္ေရာက္႐ွိလာခဲ့ပါသည္။ သူကုိ သင့္ေတာ္ေသာနာမည္ေပးရန္ စဥ္းစားရအလြန္ခက္ ခဲ့ပါသည္။ ေနာင္လေပါင္းမ်ားစြာ အေလးအနက္စဥ္းစားၿပီး ေနာက္ဆုံးမေတာ့ ေရာက္ခါစက သူ႔ကုိ ေခၚခဲ့သည့္ “ပါပီ”ဟူေသာအမည္ဟာ အသင့္ေတာ္ဆုံးပဲလုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကပါသည္။
သူငယ္လြန္းခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မ၏လည္ပင္းကုိဖက္လ်က္အိပ္ခဲ့ပါသည္။ မုိက္ကယ္၏ အိပ္ရာထဲစီး ဖိနပ္၏ အေမြးပြ သည္းႀကိဳးမ်ားႏွင့္လည္း မွန္မွန္နပန္းသတ္ခဲ့ပါသည္။
အ႐ြယ္ေရာက္လာေတာ့ ရာသီအလုိက္ ခရီးသြားတေကာင္ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။ ကမၻာတျခမ္းခရီးထြက္ရာ တြင္ ကၽြန္မတုိ႔ႏွင့္အတူတကြ ၿမဲၿမံခုိင္မာစြာအေဖာ္ျပဳလုိက္ပါခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔၏ သားမ်ား လူ႔ေလာက ေရာက္လာေတာ့လည္း သူက အက်ဳိးျပဳေဆာင္႐ြက္လ်က္ ပါးေရတြန္႔မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္ထိန္း ေက်ာင္းေပးခဲ့ပါသည္။
ဂုဏ္သေရ႐ွိ ေခြးအုိႀကီးအေနႏွင့္ ကၽြန္မတုိ႔ေအာက္စဖုိ႔ဒ္အိမ္ေထာင္၏အမွတ္အသားအျဖစ္ မိတ္ေဆြမ်ား ႏွင့္မိသားစုမွ ေကာင္းစြာအကၽြမ္းဝင္သိ႐ွိၾကခဲ့ပါသည္ (ေလးစားခံရသည္ဟု ကၽြန္မထင္ျမင္ပါသည္)။ “ပါပီ” သည္ အသက္မွည့္႐ြဲေသာ ၁၉ ႏွစ္သားတြင္ ေသဆုံးသြားခဲ့ပါသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မလည္း ျမန္မာ ႏိုင္ငံမွာ အက်ယ္ခ်ဳပ္အခ်ခံေနရပါသည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္
၂၀၁၁ ခု မတ္လ ၇ ရက္ေန႔ထုတ္ မုိင္အိနိခ်ိ ဂ်ပန္
Post a Comment