အင္းေလးကန္ ေရေလ်ာ့က်ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းကုိ စနစ္တက်ေလ့လာမႈမ်ား မျပဳလုပ္ရေသးဟု သံုးသပ္
အင္းေလးကန္ ေရေလ်ာ့က်ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းကုိ စနစ္တက်ေလ့လာမႈမ်ား မျပဳလုပ္ရေသးဟု သံုးသပ္
ယခုႏွစ္ မိုးရာသီအတြင္း အင္းေလးကန္ ေရမ်က္ႏွာျပင္ ျပန္တက္လာေသာ္လည္း စိတ္ခ်ရေသာ ပံုမွန္ ေရမ်က္ႏွာျပင္သို႔ ျပန္တက္လာျခင္းဟု ယူဆ၍ မရႏုိင္ေသးေၾကာင္း National Engineering and Planning (NEPS) မွ Senior Geologist ဦးေအးကုိက သံုးသပ္သည္။ တစ္ႏွစ္တာအတြင္း ေရမ်က္ႏွာျပင္ အနိမ့္ဆံုး အေျခအေနႏွင့္ အျမင့္ဆံုး အေျခအေနအေပၚ မွတ္တမ္းမ်ား ျပဳစု၍ ပံုမွန္ေရမ်က္ႏွာျပင္ အနိမ့္အျမင့္ကုိ တြက္ခ်က္ရေၾကာင္း ၎က ဆက္လက္ေျပာသည္။ ေရမ်က္ႏွာျပင္ အနိမ့္ဆံုး အေျခအေနအျဖစ္ ေမလတြင္ ကန္ေရမ်က္ႏွာျပင္ကို တုိင္းတာၿပီး၊ အျမင့္ဆံုး အေျခအေနအျဖစ္ ေအာက္တုိဘာလတြင္ တိုင္းတာေၾကာင္း သိရသည္။
“မိုးရာသီမွာ အင္းေလး၀န္းက်င္က ပင္ေလာင္း၊ ဟဲဟိုး၊ ေတာင္ၾကီးနဲ႔ ေညာင္ေရႊျမိဳ႕ေတြရဲ႕ မိုးေရခ်ိန္ ပမာဏအေပၚ မူတည္ၿပီး ကန္ေရက တက္လာတာပဲ။ ကန္ေရ တကယ္ တက္လာ မလာ၊ တည္ျငိမ္မႈ ရွိမရွိဆုိတာကေတာ့ ေမလက်မွ အေျဖေပၚမယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ကတည္းက စၿပီး ေလ့လာခ်က္ေတြအရ မိုးရာသီ ကန္ေရအတက္နဲ႔ ေႏြရာသီ ကန္ေရ မ်က္ႏွာျပင္က တုိက္ရုိက္ အခ်ိဳးမက်ပါဘူး။ မိုးရာသီမွာ ကန္ေရ မ်က္ႏွာျပင္ တက္ေပမယ့္ ေႏြက်ေတာ့ တက္ခ်င္မွ တက္တာ။ ၁၉၉၄ နဲ႔ ၉၉ တုန္းကဆုိရင္ မိုးရာသီ ကန္ေရတက္ေပမယ့္ ေႏြရာသီမွာ က်ေနခဲ့တယ္။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေလ့လာေတြ႕ရွိခ်က္ေတြအရ ကန္ေရမ်က္ႏွာျပင္ တည္ျငိမ္မႈက မိုးရြာႏႈန္းထက္ လူေတြ အသံုးျပဳတဲ့ ပံုစံအေပၚ ပိုၿပီး အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေတြ ရွိေနတာ ေတြ႕ရယ္” ဟု ၎က လက္ရွိ အင္းေလးကန္ မိုးရာသီအတြင္း ေရတက္လာမႈအေပၚ သံုးသပ္သည္။
၂၀၁၀ ခုႏွစ္အတြင္း အင္းေလးကန္ ေရေလ်ာ့က်မႈမွာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ မွတ္တမ္းမ်ားအရ အဆုိးရြားဆံုး ျဖစ္ခဲ့ၿပီး သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ျပဳန္းတီးမႈမ်ားေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ကန္၏ ေရရွည္တည္တံ့ေရးအတြက္ ထိန္းသိမ္းရန္ သတိမမူခဲ့ျခင္းေၾကာင္းလည္းေကာင္း၊ ေရခန္းေျခာက္ရျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းကို ဆန္းစစ္ႏုိင္ရန္ နည္းပညာပိုင္းဆုိင္ရာ အားနည္းခ်က္မ်ားေၾကာင့္လည္းေကာင္း စသည္ျဖင့္ ပညာရွင္မ်ားက သုံးသပ္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း အမွန္တကယ္ ကန္အတြင္း ေရေလ်ာ့က်ရျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းကုိ ယခုတုိင္ စနစ္တက် ေလ့လာမႈမ်ား ျပဳလုပ္ရျခင္း မရွိေသးေၾကာင္း ဦးေအးကုိက ေျပာသည္။
“ဘူမိနည္းအရ ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ ကန္ေရေလ်ာ့ရတဲ့ အေၾကာင္း ျဖစ္ႏုိင္ေျခေတြ အမ်ားၾကီး ေတြ႕ရတယ္။ အင္းေလးက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္သန္းေပါင္း ၆၅ သန္းက ေျမကၽြံေတာင္ၾကား (Fault Grabon) ထဲမွာ စၿပီး ျဖစ္ေပၚခဲ့တယ္။ ကန္က ေက်ာက္ၾကမ္းျပတ္ေရြ႕ဇံု (Kyaukkyan Fault) ထဲမွာ က်ေရာက္ေနၿပီး အဲဒီ ျပတ္ေရြ႕က ျပင္ဦးလြင္ျမိဳ႕အနားကေန ေတာင္ဘက္ ကရင္ျပည္နယ္ ဖာပြန္ျမိဳ႕နယ္နားအထိ မိုင္ ၂၀၀ ေက်ာ္ ရွည္တယ္။ အက်ယ္က မိုင္သံုးဆယ္ေလာက္ ရွိၿပီးေတာ့ အဲဒီ ျပတ္ေရြ႕ဇံုကုိ အပိုင္း သံုးပိုင္းခြဲရင္ အင္းေလးက အလယ္ပုိင္းမွာ ပါပါတယ္။ အဲဒီ ျပတ္ေရြ႕ၾကီးက သက္ရွင္ျပတ္ေရြ႕ (Active Fault) ျဖစ္တဲ့အတြက္ အခ်ိန္မေရြး ငလ်င္ထလႈပ္ႏုိင္တဲ့ အေျခအေနမွာ ရွိတယ္။ အဲဒီ ေက်ာက္ၾကမ္းျပတ္ေရြ႕ေၾကာင့္ ၁၉၁၂ ခုႏွစ္မွာ အင္အား (၈) ရစ္ခ်္တာစေကးရွိတဲ့ ငလ်င္ၾကီး တစ္ခုလႈပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ ငလ်င္ၾကီး လႈပ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ေနာက္ဆက္တြဲ ငလ်င္ငယ္ေတြ ေျခာက္လတိုင္တုိင္ လႈပ္ခဲ့တယ္။ ၿပီးရင္ အင္းေလးကန္ ေခါင္တုိင္ရြာနဲ႔ ကန္ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ျခမ္းေတြမွာ ေရပူစမ္းေတြ ရွိေနတယ္။ အဲဒီအခ်က္ေတြက ဘာကုိ ျပသလဲဆုိရင္ ကန္ေအာက္မွာ ျပတ္ေရြ႕ေၾကာင္းေတြ၊ ေရယိုေပါက္ေတြ ရွိေနႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲ” ဟု ၎က ဆက္လက္ သံုးသပ္ျပသည္။
အင္းေလးကန္၏ အေရွ႕ဘက္ႏွင့္ အေနာက္ဘက္ေတာင္မ်ားတြင္ ထံုးေက်ာက္မ်ားကို ေတြ႕ရွိရၿပီး ကန္ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေရၿပိဳေပါက္မ်ား၊ ေရငုတ္ေပါက္ (Sink Hole) မ်ား ျဖစ္တည္လ်က္ရွိေၾကာင္း သိရသည္။ “ကန္ပတ္၀န္းက်င္မွာပဲ ေခ်ာင္းျပတ္ေတြ ရွိေနတယ္။ အဲဒီ ေခ်ာင္းေတြက ေျမေပၚမွာ စီးေနရာက တစ္ေနရာမွာ ျပတ္သြားတယ္။ ေျမေအာက္ကေန ဆက္စီးသြားၿပီး တျခားေနရာမွာ ေျမေပၚ ျပန္ေပၚလာတယ္။ အဲဒီ ဆက္စပ္မႈေတြအရ အင္းေလးရဲ႕ ၾကမ္းခင္းကို ထံုးေက်ာက္အလႊာလို႔ ခန္႔မွန္းရင္ အဲဒီ ထံုးေက်ာက္ေတြမွာ ယိုေပါက္ ရွိမရွိကုိ စနစ္တက် ေလ့လာဆန္းစစ္သြားဖို႔ လိုတယ္။ အကယ္၍ ယိုေပါက္ရွိေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ထိန္းဖို႔ ခက္သြားမယ္။ လက္ရွိ လုပ္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြလည္း အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ အားနည္းကုန္မယ္” လို႔ ၎က ရွင္းျပသည္။
မိုးရာသီ ကုန္ဆံုးၿပီးေနာက္ ေရျငိမ္ကန္ျဖစ္ေသာ အင္းေလးကန္ အတြင္းမွ ေရကုိ ခန္းေျခာက္ေစႏုိင္ေသာ အေၾကာင္းရင္းမွာ အေငြ႕ပ်ံျခင္း၊ ေရယိုျခင္းႏွင့္ အသံုးျပဳၾကျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္သာ ေလ်ာ့ပါးျခင္းျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း သိရသည္။
“အေငြ႕ပ်ံႏႈန္းကေတာ့ ရာသီဥတု အပူခ်ိန္ႏွင့္ စနစ္တက် တုိင္းတာလုိ႔ ရတယ္။ ေရယိုေပါက္ကေတာ့ ေျပာၿပီးၿပီ။ အသံုးျပဳတဲ့ အပိုင္းပဲ က်န္တယ္။ အင္းေလးက အမွန္တကယ္ေတာ့ ကန္သံုးဆင့္ ဆက္ေနတာ။ အင္းေလးေအာက္မွာ စကားကန္နဲ႔ မိုးျဗဲကန္ရွီတယ္။ ေအာက္ဆံုးက မိုးျဗဲကန္ေအာက္ေျခမွာ မုိးျဗဲဆည္ ရွိတယ္။ အဲဒီ မုိးျဗဲဆည္က ေလာပိတ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား ထုတ္လုပ္ေရးရဲ႕ အဓိက ေရလည္ပတ္မႈပဲ။ တခ်ိဳ႕ႏွစ္ ေႏြရာသီမွာ မိုးျဗဲကန္က ေရမေလာက္ရင္ အေပၚက အင္းေလးတုိ႔ စကားကန္တုိ႔ကေန ေရကုိ ေဖာက္ခ် အသံုးျပဳတယ္လို႔ သိရတယ္။ ပမာဏ အတိအက် မသိရေပမယ့္ အဓိက ေရသံုးတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ နဲ႔ ၉၉ ခုႏွစ္ မွတ္တမ္းေတြအရ ေရအသံုးမ်ားလုိ႔ ကန္မ်က္ႏွာျပင္ နိမ့္သြားတယ္။ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္မွာ ျပန္ထိန္းႏုိင္တယ္။ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္မွာ ျပန္သံုးေတာ့ ျပန္က်သြားတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းကေန ၂၀၀၉ ခုႏွစ္အထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ ထိန္းႏုိင္ခဲ့တယ္။ ၂၀၁၀ က်မွ ေအာက္ကုိ ထိုးဆင္းသြားတာ ေတြ႕ရတယ္။ မႏွစ္က ေဖာင္ေတာ္ဦး ဘုရားေျခရင္းကုိ စက္ေလွတပ္မရေတာ့ဘူး။ ေျမေတြေပၚၿပီး ပတ္ၾကားေတြ အက္ကုန္တဲ့ အထိပဲ။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္၊ ႏႈန္းတင္ႏႈန္းမ်ားတာေၾကာင့္ စသျဖင့္ လူေတြ ေျပာၾကေပမယ့္ သိပၸံနည္းက် ဘူမိနည္းစနစ္ေတြအရေတာ့ စနစ္တက် အကုန္အက်ခံ ေလ့လာမႈေတြ ဘာမွ မလုပ္ၾကရေသးပါဘူး” ဟု ၎က ဆက္လက္ ေျပာသည္။
အင္းေလးကန္ ေရတိမ္ေကာရျခင္းအတြက္ ေျမဆီလႊာ တုိက္စားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ဟု အမ်ားစုက ခန္႔မွန္း သံုးသပ္ခဲ့ၾကၿပီး ေျမဆီလႊာတုိက္စားမႈ ထိန္းသိမ္းျခင္း လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား အေပၚသာ အားစိုက္ေဆာင္ရြက္မႈ မ်ားျပားခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။ ေျမဆီလႊာ တုိက္စားျခင္းဆိုသည္မွာ ေရစီးေၾကာင္း ျဖစ္တည္မႈႏွင့္ ေရစီးေၾကာင္း တည္ရွိသေရြ႕ျဖစ္ေပၚႏုိင္ၿပီး အဆုိပါ ေျမဆီလႊာ တုိက္စားျခင္းထက္ ေရစီးေၾကာင္း ျဖစ္ေပၚေစေသာ ေျမျပိဳမႈ ျဖစ္စဥ္မ်ားကုိ ပိုမိုအေလးထားသင့္ေၾကာင္း သိရသည္။ “ေျမျပိဳတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ေျမဆီလႊာ ျပိဳတာနဲ႔ ေက်ာက္ျပိဳတာ ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္။ အဲလို ေျမျပိဳျခင္းေတြက ေျမဆီလႊာ တုိက္စားမႈထက္ အခ်ိန္တုိ အတြင္းမွာ ထုထည္ၾကီးၾကီးမားမားကို ျပိဳပ်က္ ဆံုးရံႈးေစႏုိင္တယ္။ ဒီအတြက္ ေျမမ်က္ႏွာျပင္ နိမ့္ဆင္းမႈေျမပံု (Slope Map) ေတြ၊ အဲဒီ နိမ့္ဆင္းမႈေတြကို ခြဲျခမ္းေလ့ာမႈ (Slope Stability Analysis) ေတြနဲ႔ ေျမဆီေတြ ေက်ာက္သားေတြကို ထိန္းသိမ္းမႈ (Soil and Roack Mechanic) ေတြ လုပ္ဖုိ႔ လိုတယ္။ ေရပူစမ္း၊ ေရစမ္း-ယိုေပါက္၊ ျမိဳေပါက္၊ ေျမေအာက္ေရမ်က္ႏွာျပင္ စတာေတြကို ေလာ့လာတဲ့ ဇလဘူမိေဗဒ (Hydrogeology) ပညာရပ္ကုိ တတ္ကၽြမ္းတဲ့ ပညာရွင္ေတြ စုေပါင္းၿပီး အင္းေလးကန္အတြက္ Engineering Study of Base Line စီမံခ်က္ကို ေဆာင္ရြက္သင့္တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္” ဟု ဦးေအးကုိက သံုးသပ္ေျပာၾကားသြားသည္။
အင္းေလးကန္အတြင္းသို႔ အဓိက စီး၀င္ေသာ ေခ်ာင္းၾကီး ၂၉ ေခ်ာင္းရွိၿပီး အနည္မ်ားကို အဓိက သယ္ေဆာင္ေသာ ေခ်ာင္း ၄ ေခ်ာင္း ရွိေၾကာင္း သိရသည္။ ကန္၏ ဧရိယာမွာ မိုးရာသီတြင္ ၁၀၀ စတုရန္းကီလိုမီတာ၊ ေႏြရာသီတြင္ ၇၀ စတုရန္းကီလိုမီတာ က်ယ္၀န္းၿပီး၊ ေတာင္မွ ေျမာက္သို႔ ၁၇ ကီလိုမီတာ၊ အေရွ႕မွ အေနာက္သို႔ ၇ ကီလိုမီတာ ရွည္လ်ားကာ လူမ်ိဳးစုအင္းသားဦးေရ ၉၀၀၀ ေက်ာ္ မွီတင္းေနထုိင္လ်က္ ရွိေၾကာင္း သိရသည္။
မိုးစက္
မႏၱေလးအလင္း
ၾသဂုတ္လ ၁၂ ရက္၊ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္
ျမန္မာလူမ်ဳိးႏွင့္ အက်င့္ဆိုး (ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း)
ျမန္မာလူမ်ဳိးတုိ႔၏ စိတ္ေနစိတ္ထားႏွင့္ ညံ့ဖ်င္းေသာအခ်က္မ်ား ...
ေကာင္းျမတ္ေသာအခ်က္မ်ား ...အေၾကာင္း ေရးသားတင္ျပပုံႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္တုိ႔ကုိ စုေဆာင္းတင္ဆက္ရန္
မုိးမခက စီစဥ္ထားေလရာ ...
ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း ‘‘စာေရးဆရာမဂၢဇင္း’’တြင္ ဂ်ပန္ေခတ္ကာလ (၁၉၄၃ ခုႏွစ္) ၌ ေရးသားခဲ့ေသာ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကုိ တင္ဆက္လုိက္ရပါသည္။
မုိးမခ
................... ................... ...................
“ဗမာလုပ္လိုကမွျဖင့္ ဒီလိုခ်ည္းပဲ”၊ “ဗမာေတြကိုက ဘယ္ေနရာမွမေကာင္းပါဘူး”၊ “ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ၊ ဗမာလုပ္ တာကိုး”၊ “ေရႊဗမာေတြကိုက ဘာတစ္ခုမွျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္တာမရွိပါဘူး” အစရွိေသာ ႏွိပ္နယ္စကား၊ ခ်ဳိးဖဲ့စကား၊ ကဲ့ရဲ႕စကား၊ ႐ႈတ္ခ်စကားမ်ားသည္ မၾကာခဏျဖစ္ေပၚလ်က္ရွိသည္ကို ၾကားမိၾကေပလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ေသာ အသံုး အႏႈန္းသည္ အဂၤလိပ္တို႔လက္ထက္တြင္ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ တိုးတက္လာခဲ့၍ အဂၤလိပ္တို႔ေျပးခါနီး ကာလအပိုင္း အျခားတြင္ အထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္သျဖင့္ အမ်ားဆံုးသံုးႏႈန္းေျပာဆိုၾကသည္ဟု ဆိုရေပမည္။
၀မ္းနည္းဖြယ္ေကာင္းေသာအခ်က္မွာ ထိုစကားကို သံုးႏႈန္းေျပာဆိုေနၾကေသာ သူမ်ားသည္ တ႐ုတ္လူမ်ား လည္းမဟုတ္။ ကုလားလူမ်ဳိးမ်ားလည္းမဟုတ္။ တ႐ုတ္ႏွင့္ ကုလားကျပားမ်ားလည္းမဟုတ္။ ျမန္မာစစ္စစ္ဆိုေသာ လူမ်ား၏ပါးစပ္မွ ထြက္လာေလ့ရွိသည္အတြက္ေၾကာင့္ သာ၍ ၀မ္းနည္းဖို႔ေကာင္းလွ၏။ အခ်ဳိ႕ေသာသူတို႔သည္ ထို စကားမ်ဳိးကို သံုးႏႈန္းၾကေသာအခါတြင္ ၀မ္းနည္းေသာေလသံမ်ဳိးလည္းမပါ။ ထိုကဲ့သို႔ ႏိွပ္နယ္ခ်ဳိးဖဲ့ရျခင္းကိုပင္ အရ သာရွိဟန္လကၡဏာႏွင့္ ေလးေလးနက္နက္ပက္ပက္စက္စက္ ခ်ဳိးဖဲ့ေျပာဆိုရက္သည္ကိုေတြ႕ရပကား ျမန္မာအစစ္ပင္ ဟုတ္ပါေလ၏ေလာဟု ယံုမွားျခင္းပင္ ျဖစ္ရေလာက္ေပ၏။ တ႐ုတ္လူးမ်ဳိးက ျမန္မာအားထိုမွ်ေလာက္ ခ်ဳိးခ်ဳိးဖဲ့ဖဲ့ေျပာ ဆိုျခင္းကို ၾကားရဖူးသည္မရွိ။ ေျပာလွ်င္လည္း ျမန္မာက ခံမည္မဟုတ္။ ကုလားလူးမ်ဳိးက ဤမွ်အထိ ႐ႈတ္ခ်ျခင္းကို ၾကားရဖူးသည္မရွိ။ ၾကားရလွ်င္လည္းျမန္မာက ခံမည္မဟုတ္။ အဂၤလိပ္က ေျပာလွ်င္ ခံႏိုင္ၾကမည္မဟုတ္။ ႐ႈတ္ခ်ေျပာဆိုေနၾကသူမ်ားကား ျမန္မာမ်ားပင္ျဖစ္၏။ တ႐ုတ္သည္ တ႐ုတ္လူမ်ဳိးအားလည္းေကာင္း၊ ကုလားသည္ ကုလားလူမ်ဳိးအားလည္းေကာင္ ထိုကဲ့သို႔ လူမ်ဳိးလိုက္ခ်ီ၍ ရြတ္ခ်ေျပာဆိုျခင္းကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မၾကားခဲ့ရဖူးေခ်။ ျမန္မာလူမ်ဳိးကို ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္သာလွ်င္ ‘မႈိးခ်ဳိးမွ်စ္ခ်ဳိး’ တစ္တစ္ခြခြ လူမ်ဳိးလိုက္ခ်ီ၍ သိမ္းက်ဳံး႐ႈတ္ခ်ေျပာဆိုေနၾက သည္ျဖစ္ရာ ထိုကဲ့သို႔ ႐ႈတ္ခ်ေျပာဆိုေနၾကျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းမွာကား ျမန္မာလူမ်ဳိးကို ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္သာလွ်င္ အထင္အျမင္ေသးသိမ္ေနၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေခ်၏။ မိမိလူမ်ဳိးကို မိမိတုိ႔က ဤမွ်ေလာက္ အထင္အျမင္ေသးသိမ္ စုတ္ပဲ့ေနၾကပါလွ်င္ အျခားလူမ်ဳိးတို႔က အဘယ္မွာ ဆိုဖြယ္ရာရွိပါေတာ့အံ့နည္း။
ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ ထို႔ကဲ့သို႔ ပက္ပက္စက္စက္ ႐ႈတ္ခ်ကဲ့ရဲ႕ျခင္းခံထိုက္ေလာက္ေအာင္ အကယ္ပင္ ယုတ္ညံ့ သိမ္ဖ်င္း ေသာ လူမ်ဳိးျဖစ္ေလသေလာဟု ေရွးဦးစြာဆန္းစ္ဖို႔လိုေပ၏။ လူအသီးသီးျဖစ္ေစ ဤနယ္သား၊ ထိုနယ္သား၊ ဤျပည္ သား၊ ထိုျပည္သား၊ ဤတိုက္သား၊ ထိုတိုက္သား၊ ေရွ႕တိုင္းသား၊ အေနာက္တိုင္းသား စသည္ျဖင့္ အစုလိုက္အုပ္လိုက္ ေပါင္းစည္း၍ျဖစ္ေစ၊ အေကာင္းအဆိုးဟူ၍ ပိုင္းျခားစစ္ထုတ္လိုက္ေသာအခါ ေကာင္းေသာအရည္အခ်င္းေတြခ်ည္ စုပံု၍ေနေသာ လူဟူ၍လည္းမရွိ။ လူမ်ဳိးဟူ၍လည္းမရွိ။ တိုက္သားဟူ၍လည္းမရွိ။ ဆိုးယူတ္ေသာ အရည္အခ်ဳိးေတြ ခ်ည္ စုပံု၍ေနေသာ လူဟူ၍လည္းမရွိ။ လူမ်ဳိးဟူ၍လည္းမရွိ။ တိုက္သားဟူ၍လည္းမရွိႏိုင္ေၾကာင္းကို ဦးေခါင္းပါသူဟူ သမွ် ၀န္ခံေပလိမ့္မည္။
● ပ်င္းရိျခင္းႏွင့္ သတၱ၀ါသေဘာ
ယင္းသို႔ျဖစ္လွ်င္ ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ အျခားလူမ်ဳိးနည္းတူ ေကာင္းျမတ္ေသာ အျခင္းအရာႏွင့္ ညံ့ဖ်င္းေသာ အျခင္းအရာတို႔ ေရာစပ္စုေပါင္းလ်က္ရွိသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ အျပစ္အနာဆာကို ေရွးဦးစြာေဖာ္ျပရမည္ဆိုေသာ္ လူမ်ဳိးကြဲမ်ားက အျပစ္ဆိုတတ္ၾက၍ ကၽြႏု္ပ္တို႔ကိုယ္တိုင္ မျငင္းမကြယ္ႏိုင္ေသာ ေျဖာင့္ခ်က္ေပးၾကရမည့္အခ်က္တစ္ခု သည္ကား ပ်င္းရိျခင္းပင္ျဖစ္ေပ၏။ ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ ကုလားႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ တ႐ုတ္ႏွင့္ျဖစ္ေစ ႏိႈင္းစာလိုက္ေသာ္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္လုပ္၍ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ေနထိုင္လိုေသာ စိတ္သေဘာမ်ဳိးရွိတတ္ေၾကာင္းကို ၀န္ခံၾကရေပမည္။ ၎စိတ္သေဘာကိုပင္ ပ်င္းရိသည္ဟူ၍ ေခၚဆိုၾက၏။ ေခၚဆိုလွ်င္လည္း ေခၚဆိုထိုက္ပါေပ၏။ သို႔ေသာ္ ပ်င္းရိျခင္း၊ လံု႔လ၀ီရိယရွိျခင္းစေသာ အျခင္းအရာတို႔မည္သည္ အေၾကာင္းႏွင့္ အက်ဳိးဖန္းတီးစီမံလ်က္ရွိေသာ ဤေလာကႀကီး၌ မူလရင္းအေၾကာင္းမ်ားရွိၾကရမည္သာျဖစ္၏။ သတၱ၀ါဟူသမွ်တို႔၏ နဂိုသေဘာရင္းမွာ တတ္ႏိုင္သမွ် အနည္းဆံုး အလုပ္လုပ္၍ အမ်ားဆံုး စည္းစိမ္သုခ ခံစားလိုၾကၿမဲ ဓမၼတာျဖစ္၏။ တတ္ႏိုင္ခဲ့လွ်င္ အလုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ လက္တစ္ဖက္ ေျမႇာက္ခါမွ်ႏွင့္ပင္ ၀တ္မႈ၊ စားမႈ၊ ေနမႈ၊ ထိုင္မႈႏွင့္တကြ စည္းစမ္ခံထားမႈအတြက္ပါ လံုေလာက္စြာ ရလိုၾကသည္သာျဖစ္၍ လက္တစ္ဖက္ေျမႇာက္ကာမွ်ႏွင့္ လိုသေလာက္ရခဲ့လွ်င္ လက္ႏွစ္ဖက္ေျမႇာက္လိုေသာ သတၱ၀ါ၍မရွိေခ်။
● ျမန္မာလူမ်ဳိးအျပစ္ေလာ
ကၽြႏ္ုပ္တို႔ျမန္မာျပည္သည္ အဂၤလိပ္တို႔မ၀င္ေရာက္ဖူးေသးမီတစ္ခါက အလြန္တရာဆူၿဖိဳးေခ်ာင္ခ်ိခဲ့ေသာ တိုင္း ျပည္ျဖစ္သည္တစ္ေၾကာင္း၊ ၃၀ ၄၀ ေပးရေသာ ဘြတ္ဖိနပ္မ်ဳိး၊ သကၠလပ္အက်ႍမ်ဳိး၊ တစ္နပ္စာအတြက္ ေလးငါးက်ပ္ တန္းေသာ အစားအစာမ်ဳိး အစရွိသည္တို႔ မရွိခဲ့ဖူးသည္တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္ အလုပ္လုပ္လိုက္လွ်င္ တစ္အိမ္ေထာင္လံုးအတြက္ စားဖို႔၊ ၀တ္ဖို႔၊ ေနထိုင္ဖို႔ လံုေလာက္စြာ ရရွိခဲ့ကား က်န္ေသာ အိမ္သူအိမ္သားမ်ားသည္ ၀တ္ကာ၊ စားကာ၊ သနပ္ခါးလိမ္းကာ၊ ျခင္းလံုးခတ္ကာျဖင့္ ေခ်ာင္ခ်ိသက္သာစြာ ေနထိုင္ႏိုင္ၾက၏။ ေမာ္ေတာ္ကားစီးမႈအတြက္သူတစ္ပါးႏွင့္ ဂုဏ္ၿပဳိင္အားက်ရန္လည္းမရွိ၊ သံုးထပ္တိုက္ႀကီး တည္ေဆာက္ျခင္းအားျဖင့္ သူတစ္ပါးထက္သာေအာင္ႂကြား၀ါလိုေသာ စိတ္ဆႏၵမ်ဳိးလည္းမရွိ၊ အလြန္စုတ္ျပတ္လြယ္၍ ပါးလႊာလွေသာပဒုမၼာ အက်ႍပါးမ်ဳိးကို ၀တ္ဆင္လိုျခင္းလည္းမရွိ။ ေသာက္႐ွဴလိုျခင္းလည္းမရွိ။ ခပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္အလုပ္လုပ္၍ ခပ္ေခ်ာင္ ေခ်ာင္ေနထိုင္စားေသာက္လာခဲ့ၾကေသာ လူမ်ဳိးျဖစ္ခဲ့၏။ ထို႔ကဲ့သို႔ ၀မ္းစာအတြက္လည္းေကာင္း၊ အားအတြက္လည္းေကာင္၊ ေနမႈ ထိုင္မႈတြက္လည္းေကာင္း လႈပ္ကာ လွက္ကာႏွင့္ လံုေလာက္စြာရရွိခဲ့ၾကေသာ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးသည္ လြယ္လြယ္ႏွင့္ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲ၍ ပင္ပန္းႀကီးစြာအားထုတ္လုပ္ကိုင္ရန္ ပ်င္းရိျခင္းရွိၾကသည္မွာ အံ့ၾသဖြယ္ရာမဟုတ္။ သတၱ၀ါတို႔၏ ဓမၼတာသေဘာအတိုင္းမွ်သာ ျဖစ္ေခ်၏။ ထိုမွ်ေလာက္ အသက္ေမြးေခ်ာင္ခ်ိ လာခဲ့ေသာ လူမ်ဳိးသည္ လွ်ာထြက္မတတ္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္မွ ၀မ္းခါး မ၀တ၀ မလွတလွ ရရွိႏိုင္ၾကသည့္ ကုလားျပည္မွ ကုလားလူမ်ဳိး၊ တ႐ုတ္လူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ စံထိုးႏိႈင္းယွဥ္ျခင္းခံရသည့္အခါ ပ်င္းရိသည္၊ ေပါ့ေလ်ာ့သည္ဟူ၍ စြပ္စြဲျခင္းခံၾကရ ျခင္းမွာ အံ့ဖြယ္ရာမဟုတ္လွေခ်။ အမွန္စင္စစ္ေသာ္ကား ျမန္မာသည္ ပ်င္းႏိုင္ေသာအေျခရရွိခဲ့ဖူး၍ ပ်င္းရိျခင္း၌ အ က်င့္ပါေနေသးျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ေပ၏။ မည္သည့္လူမ်ဳိးပင္ျဖစ္ေစ ျမန္မာကဲ့သို႔ ေခတ္ေကာင္း ေခတ္ေအးမ်ဳိးမီခဲ့ဖူးလွ်င္ ျမန္မာႏွင့္ အလားတူစြာပ်င္းရိၾကမည္သာ ျဖစ္ေခ်၏။ ပ်င္းရိျခင္းကို အျပစ္တစ္ခုလုပ္၍ ေျပာမည္ဆိုလွ်င္ ထိုအျပစ္ သည္ ျမန္မာလူမ်ဳိး၏အျပစ္မဟုတ္။ ၀မ္းစာရွာရန္ ေခ်ာင္ခ်ိခဲ့ဖူးသည့္ ျမန္မာျပည္၏အျပစ္ဟူ၍သာ ဆိုရန္ရွိေပ၏။
● အႏွစ္တစ္ရာႏွင့္ တစ္ႏွစ္
ထို႔ျပင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကို ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ခန္႔မွ် အုပ္စိုးသြားသည့္ အဂ္လိပ္တို႔ကလည္း ျမန္မာမ်ားအား ပ်င္းရိသည္ဟု စြပ္စြဲေျပာဆိုသြားၾကာေသာ္လည္း ၎တို႔ကိုယ္တိုင္ ေခြၽးလံုး ေခြၽးေပါက္က်ေအာင္ ပင္ပန္းႀကီးစြာ အလုပ္လုပ္ကိုင္ သြားၾကသည္မႈရွိေခ်။ ပန္ကာေအာက္တြင္ ကေလာင္တံႏွင့္ လက္မွတ္ေရးထိုးရေသာ အလုပ္မွ်ေလာက္ႏွင့္ နင့္ ေလာက္ေအာင္ လခႀကီးမ်ားယူလ်က္ ကာမဂုဏ္စည္းစိမ္းအမ်ဳိးမ်ဳိး ခံစားစံစားသြားၾကျခင္း အားျဖင့္ နမႈနာျပသြားၾက သည္ကိုသာလွ်င္ ေတြ႕ျမင္လိုက္ၾကရ၏။ ၎တို႔၏အေနအထိုင္ကို ေတြ႕ျမင္ရျခင္းအားျဖင့္ ျမန္မာတို႔၌ စည္းစိမ္ခံမႈ အတြက္ သြားရည္က်ရေသာ စိတ္မ်ဳိးသာျဖစ္ေပၚၾက၍ ပင္ပန္းႀကီးစြာအလုပ္လုပ္လိုေသာ စိတ္သေဘာမ်ဳိးမူကား အ လွ်င္းပင္မျဖစ္ေပၚႏိုင္ခဲ့ေခ်။ သို႔ရာတြင္ ယခုအခါ နိပၸန္တို႔ေရာက္လာၾကရာတြင္မူကား “စစ္ဗိုလ္ႀကီးေတြေတာင္ အလုပ္ ၾကမ္းလုပ္ၾကသည္။ လူႀကီးေတြေတာင္ လူငယ္ေတြႏွင့္အတူ အလုပ္လုပ္ၾကသည္” ဟူေသာစကားမ်ားသည္ အရပ္ထဲ တြင္ တစ္ေန႔တျခားေျပာဆိုစ ျပဳလာၾကၿပီးျဖစ္ရကား ပင္ပန္းႀကီးစြာအလုပ္လုပ္မႈႏွင့္ ပတ္၍ အဂၤလူမ်ဳိးတို႔က ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ခန္႔မွ်ႏွင့္ သင္ျပရန္မတတ္ႏိုင္ သင္ခန္းစာကို နိပၸန္တို႔က တစ္ႏွစ္ခန္႔ အတြင္းသင္ျပႏိုင္သည္ဟု ဆိုရေပ မည္။
● ဂ်ာမနီျပည္၏စနစ္
ဤေနရာ၌ ဂ်ာမနီျပည္တြင္း ဟစ္တလာအသံုးျပဳလ်က္ရွိေသာ စနစ္ကိုဆိုရာအစိုးရတို႔က ျမန္မာျပည္တြင္ အျမန္ဆံုး နည္းယူအသံုးျပဳၾကလွ်င္ အလြန္ေကာင္းမြန္ေပလိမ့္မည္။ ဂ်ာမနီျပည္၌ သူေဌးသားျဖစ္ေစ၊ အမတ္ႀကီး၏သာ ျဖစ္ေစ၊ အရာရွိႀကီး၏သာျဖစ္ေစ လူလားေျမာက္ေသာအခ်ိန္အရြယ္တြင္ အျခားေသာ လူဆင္းရဲမ်ား၏သားမ်ားႏွင့္ အတူလမ္း ေဖာက္ျခင္း၊ ေကာက္ပဲသီးႏွံစိုက္မ်ဳိးျခင္းစေသာ ကူလီအလုပ္ၾကမ္းမ်ဳိးကို ၁၀ လတိုင္တိုင္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ ရြက္ၾကရ ေလသည္။ သူေဌးသားႏွင့္ ထင္းေခြသမားသားတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ အရာရွိသားမ်ားႏွင့္ ကူလီ၏သားသည္လည္း ေကာင္း တစ္ခန္းတည္းအတူေန၊ အတူအိပ္၊ အတူစားၾကရလ်က္ လယ္ျပင္ထဲတြင္ အက်ႍကိုတံုးလံုးခြၽတ္ ကာ ပခံုးခ်င္း ယွဥ္လ်က္ ရက္ေပါင္း ၃၀၀ ကာပတ္လံုးတန္းတူညီတူ အလုပ္လုပ္ၾကရေလသည္။ အိမ္မွ ထမင္းပို႔ရျခင္း၊ အိပ္ရာလိပ္ ပို႔ရျခင္းမရွိေစရ။ တစ္တန္းတည္းစား၍ တစ္တန္းတည္းအိပ္ၾကရေလသည္။ အဂၤလိပ္တို႔ကိုအားက်ျခင္းအားျဖင့္ အလုပ္ၾကမ္းကို ေၾကာက္ရြံ႕၊ ဟန္ႀကီးပန္ႀကီး လုပ္ခ်င္တတ္လွေသာ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးလူငယ္မ်ားအတြက္ ၎စ နစ္ထက္ေကာင္းမြန္ေသာ စနစ္တစ္ခုကို ကြၽႏု္ပ္တို႔စဥ္းစားစိတ္ကူး၍မရႏိုင္ေအာင္ ရွိေခ်ေတာ့၏။ ထိုကဲ့သို႔ေလ့က်င့္ ေပးရလွ်င္ ပ်င္းရိသည္ဟူေသာ စြပ္စြဲခ်က္သည္လည္း ပေပ်ာက္သြားတန္ရာေခ်သည္။
● စြပ္စြဲခ်က္မ်ား
ျမန္မာလူမ်ဳိးကို စြပ္စဲြေသာ အခ်က္မ်ားအနက္ ပ်င္းရိျခင္းကို ထုတ္ႏုတ္လိုက္သည္ရွိေသာ ေကာင္က်စ္စဥ္းလဲျခင္း၊ မညီညြတ္ျခင္း၊ မ႐ိုးေျဖာင့္တတ္ျခင္း စသည့္အျခင္းအရာမ်ား ၾကားရဖူးတတ္၏။ မညီညြတ္ျခင္းဆိုေသာ အျခင္းအရာ မွာ အိမ္ရွင္ျဖစ္ေသာျမန္မာမ်ားကို ဧည့္သည္ျဖစ္ေသာကုလားမ်ား၊ တ႐ုတ္မ်ားႏွင့္ႏိႈင္းစာလိုက္လွ်င္ အနည္းငယ္ ေအာက္က်ေနာက္က် ရွိေနသကဲ့သို႔ မွတ္ထင္ရန္ရွိေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသ္ တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရြာသည္းတို႔ မည္သည္ အျခား ေသာၿမိဳ႕တစ္ရြာ၌ ဆံုစည္းၾကသည့္အခါ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ သည္းခံဆက္ဆံတတ္သည္ျဖစ္၍ ညီညြတ္ ေသာေဘာသည္ ဓမၼတာအေလ်ာက္ ေပၚေပါက္ရၿမဲျဖစ္ေလသည္။ ကြၽႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာမ်ားသည္လည္း ကုလားျပည္၊ အဂၤလိပ္ျပည္၊ ဂ်န္ပန္ျပည္ စသည္တို႔၌ ေတြ႕ဆံုၾကသည့္အခါ အလြန္ညီညြတ္ၾကည္ဟု ၾကားရဖူးေသာေၾကာင့္ ျမန္မာ လူမ်ဳိးတို႔ရဲ႕ မညီညြတ္ေသာသေဘာသည္ ေသြးထဲတြင္ ပါ၀င္ေနသည္ဟု မဆိုစေကာင္းေပ။
ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲျခင္း၊ မ႐ိုးေျဖာင့္ျခင္းစေသာ စြပ္စြဲခ်က္တို႔မွာ အိႏိၵယတိုင္းသားမ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာဆက္ဆံျခင္း အလြန္းနည္းပါးေသာ သူတို႔၏စြပ္စြဲခ်က္ေလာက္သာျဖစ္ေခ်၏။ လူမ်ဳိးတကာႏွင့္ ဆက္ဆံဖူးသူတို႔ကမူကား ျမန္ မာလူ မ်ဳိးကို ထုတ္ႏုတ္ေရြးခ်ယ္၍ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲေသာ လူမ်ဳိးဟုထုတ္ေဖာ္စြပ္စြဲျခင္းျပဳၾကမည္မဟုတ္ေခ်။ စင္စစ္ေသာ္ ကား ေလာက၌ ႐ိုးေျဖာင့္ေသာ လူမ်ဳိးဟူ၍ ခ်ီးမြန္းရန္လည္းေကာင္း၊ ေကာက္က်စ္ေသာလူမ်ဳိးဟူ၍လည္းေကာင္း လူ မ်ဳိးသီးျခားရွိႏိုင္မည္မဟုတ္ေပရာ လူတစ္မ်ဳိးႏွင္တစ္မ်ဳိး ပိန္မသာ လိန္မသာ မွ်ာေလာက္သာ ရွိေနၾကေပလိမ့္မည္။ ႐ိုး ေျဖာင့္ျခင္း၊ ေကာက္က်စ္ျခင္းဆိုေသာ အျခင္းအရာမွာ လူမ်ဳိးေပၚ၌မတည္ဘဲ လူတို႔၏အေျခအေနအေပၚ၌ တည္ေန တတ္သည္ျဖစ္ေပရာ လူဆင္းရဲဟူ၍ အလြန္နည္းပါးလွေသာ ပါရမီလူမ်ဳိးမ်ားအနက္တြင္ သူခိုးဓားျပဟူ၍ အလြန္နည္း ပါးျခင္းကို ကြၽႏ္ုပ္တို႔ နားလည္ႏိုင္ၾကေပသည္။
● ထူးျခားေသာျမန္မာ့ဂုဏ္
ျမန္မာလူမ်ဳိး၏ ညံ့ဖ်င္းသည္ဟူ၍ စြပ္စြဲျခင္းခံရေသာ အျခင္းအရာမ်ားကို ရွင္းလင္းေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္ရာ ယခုအခါ၌ ျမန္မာတို႔၏ေကာင္းျမတ္ေသာ ဂုဏ္အျခင္းအရာမ်ားအေၾကာင္းကို ေဖာ္ထုတ္ေရးသားရေပဦးအံ့။ သင္ၾကား၍ တတ္ ေျမာက္လြယ္ျခင္းအရာဌာန၌ ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ ကမာၻေပၚရွိ မည္သည့္လူမ်ဳိးႏွင့္မဆို ယွဥ္ၿပိဳင္ႏိုင္ေလာက္ေပရာ ‘ပါး ရည္နပ္ရည္’ ရွိျခင္း၊ အတိုအတြာဘက္၌ ဉာဏ္သြားျခင္းစေသာ အရာဌာနမ်ဳိးတြင္မူကား ျမန္မာသည္ကမမာၻတြင္ အ လြန္ကြၽမ္းက်င္လိမၼာေသာ ဗိုလ္ကျပားကေလးမ်ားက အခ်ဳိ႕ေနရာတြင္ ျမန္မာဉာဏ္ကို (ညစ္ပတ္ျခင္းမဟုတ္) အသံုး ျပဳျခင္းအားျဖင့္ အဂၤလိပ္မ်ားကိုႏိုင္ရသည္ဟု ၀န္ခံေျပာဆိုသည္ကိုၾကားရဖူး၏။ စင္စစ္မွာ အေသးအဖြဲႏွင့္ ပတ္သက္ သည့္ျဖတ္ထိုးဉာဏ္ေပၚေသာအျခင္းအရာမ်ဳိးမွာ ကမာၻေပၚတြင္ မ်ဳိးလိုက္ ႐ိုးလိုက္ခ်ီ၍ ျမန္မာတစ္မ်ဳိးတည္း၌သာ ရွိ သည္ဟူ၍ ကြၽႏု္ပ္တို႔ဆိုခ်င္၏။ အလြန္းနည္းပါးနပ္ေသာ အျခားလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္တေလ၌ ၎ဉာဏ္မ်ဳိးေတြ႕ရတတ္ သည္မွန္ေသာ္လည္း လူမ်ဳိးလိုက္ျခံ၍ အနည္းႏွင့္အမ်ားရွိတတ္ လူမ်ဳိးလိုက္ျခံဳ၍ အနည္းႏွင့္အမ်ားရွိတတ္သည္ ကား ျမန္မာတစ္မ်ဳိးတည္းသာရွိ၏။ အျခားလူမ်ဳိးပါးလွ်င္ ျမန္မာအိပ္ေနသေလာက္ရွိသသည္ဟု ဆိုခ်င္၏။ ဤကား ျမန္မာ လူမ်ဳိး၏ ထူးကဲေသာအခ်က္ေပတည္း။ ဤအျခင္းအရာကို ၀န္မခံလိုေသာျမန္မာလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္ရွိခဲ့လွ်င္ ထိုသူ၌ ထိုအရည္အခ်င္းမ်ဳိး ခ်ဳိ႕ငဲ့ေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ရမည္ဟု ကြၽႏု္ပ္တို႔ဆိုလို၏။
● ျမန္မာႏွင့္ ဒါနမႈ
ထို႔ျပင္ ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြၽႏု္ပ္တို႔ျမန္မာလူမ်ဳိး၌ ထူးကဲေသာအခ်က္ကို မၾကားေသးမီက ကြၽႏု္ပ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရသည္မွာ စိတ္ႏွလံုးကို အလြန္ထိခိုက္သျဖင့္ တစ္သက္ပတ္လံုး မေမ့ႏိုင္ေအာင္ရွိေတာ့၏။ ရန္ ကုန္ၿမိဳ႕ကို နိပၸန္ေလယာဥ္ပ်ံမ်ားက ေရွးဦးစြာဗုံးမ်ားႀကဲခ်စဥ္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားသည္ မီးသေဘၤာ၊ မီးရထား စသည္ တို႔ျဖင့္ အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕အရြာရြာတို႔သို႔ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ခဲ့ၾက၏။ ထိုစဥ္အခါ အရပ္ရပ္ေသာဆိပ္ကမ္း၊ အရပ္ရပ္ေသာ ဘူ တာ႐ံုစသည္တို႔မွ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားသည္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္တို႔ျဖင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ ‘ဗံုးေျပး’ ဒုကၡိတ မ်ားအား ေပးေ၀လွဴဒါန္းၾကရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး စား၍မကုန္ႏိုင္၊ ေသာက္၍မကုန္ႏိုင္ေအာင္ ရွိေနေတာ့၏။ တတ္ ႏိုင္သူမ်ားက ေထာပတ္ထမင္း၊ ဒံေပါက္ထမင္း၊ ၾကက္သားဟင္း၊ ဆိတ္သားဟင္းစသည္တို႔ျဖင့္ အထုတ္လိုက္ ရက္ ေရာစြာေပးေ၀ၾကရာ မႂကြယ္၀သူအလွဴရွင္မ်ားကလည္း သေရစာ၊ ေဆးလိပ္၊ ကြမ္းထုပ္၊ လက္ဖက္ထုပ္ စသည္တို႔ျဖင့္ တတ္အားသမွ် ေ၀ငွေပးကမ္းၾက၏။ တစ္ခုေသာဘူတာ႐ံုတြင္ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ အမယ္ႀကီးတစ္ေယာက္ သည္ မိမိတို႔၏အခင္းမွ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ႏႈတ္ယူလာခဲ့ဟန္လကၡဏာရွိသ့္ ပဲစားဥတြဲမ်ား ကို လက္ႏွစ္ဖက္တြင္ မႏိုင့္တႏိုင္ဆြဲလ်က္ ကြၽႏု္တို႔အနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ကာ…
“လမ္းစားဖို႔ ယူသြားစမ္းပါေမာင္ရယ္၊ သူမ်ားလို လိေမၼာ္သီး မတတ္ႏိုင္ေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔ကိုယ္တိုင္ စိုက္တဲ့ ပဲစားဥက ေလးကို စားေစခ်င္လြန္းလို႔ ႏႈတ္ၿပီးယူခဲ့ရ၊ စားၾကစမ္းပါေမာင္ရယ္” ဟုေျပာကာ အတြဲလိုက္ ထည့္ေပးလိုက္ၾကေလရာ ကြၽႏ္ုပ္မွာ အဘိုးႀကီးလင္မယား၏ သဒၶါၾကည္ျဖဴရွိေသာ စိတ္ေစတနာကို ဆင္ျခင္ေအာက္ေမ့သျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ား လည္လာမိ၏။
ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏မီးရထားတြဲေပၚ၌ တ႐ုတ္၊ ကုလားစသည့္ အျခားလူမ်ဳိးမ်ားလည္ပါရွိေလရာ ကြၽႏ္ုပ္က “ခင္ဗ်ားတို႔ တိုင္း ျပည္မွာ ဒီလိုသဒၶါၾကည္ျဖဴနဲ႔ ရက္ရက္ေရာေရာေပးလား ကမ္းလား လုပ္ၾကတာကို ျမင္ဖူးၾကံဳဖူးရဲ႕လား” ဟု ေမးလိုက္ သျဖင့္ ၎တို႔က မျမင္ဖူး၊ မၾကံဳဖူးေၾကာင္းႏွင့္ ၀န္ခံထြက္ဆိုၾက၏။ ထိုအခါ၌ကား ကြၽႏ္ုပ္သည္ ျမန္မာျဖစ္ရျခင္းတည္း ဟူေသာအျဖစ္ကို အလြန္တရာ၀မ္းေျမာက္ ဂုဏ္ေရာက္လ်က္ “ေဟာဒါမွ ဗမာကြ” ဟု ဟစ္ေအာ္မေႂကြးေၾကာ္ေသာ္ လည္း ကြၽႏ္ုပ္၏မ်က္ႏွာထားသည္ ထိုအေၾကာင္းကို ေဖာ္ထုတ္ျပသေနဟန္လကၡဏာရွိရကား အနီးတြင္ လိုက္ပါ လာၾကေသာ တ႐ုတ္ႏွင့္ကုလားခရီးသည္မ်ားက “ေတာ္ပါေပတယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ဗမာေတြ အာႀကီးစိတ္ေကာင္း တယ္။ အားႀကီးကူညီတယ္” ဟု ကြၽႏ္ုပ္အား ေဖာ္ထုတ္၀န္ခံသြားၾကရ၏။
“ေရႊဗမာတို႔လုပ္လိုက္မွျဖင့္ ဒီလိုခ်ည္းပဲ” ဟု ႐ႈတ္ခ်ရြတ္ဆိုေလ့ရွိေသာ ျမန္မာမ်ားအား ဤအခ်က္ကို အထပ္ထပ္ ႏွလံုးသြင္းေစလို၏။
● ျမန္မာကို ျမန္မာ႐ႈတ္ခ်ထိုက္သေလာ
ျမန္မာလူမ်ဳိး၌ ညံ့ဖ်င္းေသာအခ်က္မ်ားရွိျခင္း၊ ေကာင္းျမတ္ေသာအခ်က္မ်ားရွိျခင္းကို အပထား၍ ျမန္မာလူမ်ဳိး အေၾကာင္းကို ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းက ၿမိန္ေရရွက္ေရ ကဲ့ရဲ႕႐ႈတ္ခ်ထိုက္သေလာဟု စဥ္းစားဆင္ျခင္ေစလိုေသး၏။ ကြၽႏ္ုပ္တို႔သည္ ‘အမိျမန္မာျပည္’ ဟူေသာစကားကို တိုင္းေရးျပည္မႈႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ေနရာတိုင္းသံုးႏႈန္းၾကေသာ စကားမွ်သာျဖစ္ေပရာ အမိျမန္မာျပည္ကို ခ်စ္ခင္ျခင္းဆိုသည္မွာ မိမိတို႔၏ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးကို ခ်စ္ခင္ျခင္း မွ်သာျဖစ္၏။ သို႔ျဖစ္ရကား ျမန္မာအမ်ဳိးသားသည္ပင္လွ်င္ ျမန္မာတို႔၏ မိခင္ျဖစ္ေခ်၏။ ျမန္မာအမ်ဳိးသားတို႔၏ အ ေၾကာင္းကို ႐ႈတ္ခ်ေျပာဆိုျခင္းသည္ အမိျမန္မာျပည္အေၾကာင္းကို ႐ႈတ္ခ်ေျပာဆိုရာေရာက္၏။ အၾကင္သူတစ္ ေယာက္၏ မိခင္သည္ အက်င့္စာရိတၱ မေကာင္းသျဖင့္ လင္ငယ္ေနျငားအံ့။ ထိုသူသည္ မိခင္လင္ငယ္ေနေသာအျဖစ္ ကို ၿမိန္ေရ ရွက္ေရႏွင့္ ထုတ္ေဖာ္ေၾကညာျခင္းျပဳေခ်မည္ေလာ။ မိခင္မေကာင္းေသာအျဖစ္ကို လူသူေလးပါးတို႔ေရွ႕၌ အခါအခြင့္သင့္တိုင္းေဖာ္ထုတ္စြပ္စြဲျခင္းျပဳေခ်မည္ေလာ။ စင္စစ္ေသာ္ကား မိမိလူမ်ဳိး၏ မေကာင္းေသာအျဖစ္၊ ညံ့ဖ်င္းသိမ္ငယ္ေသာအျဖစ္တို႔ကို ေဖာ္ထုတ္႐ႈတ္ခ်ေသာ ျမန္မာအမ်ဳိးသားသည္ မိမိ၏ေမြးသမိခင္ေၾကာင္းကို ပရိသတ္ဗိုလ္ထုအလယ္တြင္ ေဖာ္ထုတ္႐ႈတ္ခ်ေသာသူႏွင့္ ျခားနားျခင္းမရွိေခ်။ ဤအျခင္းအရာႏွင့္ႏႈိင္းစာေသာ္ ‘ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္း’ ျခင္းတည္းဟူေသာ ဥပမာသည္ အလြန္ေပ်ာ့ေနေသး၏။ ေမြးသမိခင္အေၾကာင္းကို ၿမိန္ဖြယ္ရွက္ဖြယ္ အားရပါးရ ႐ႈတ္ခ်ကဲ့ရဲ႕ျခင္းကဲ့သို႔ မိုက္မဲေသာအျပဳအမူသည္ ရွိမည္မဟုတ္ေခ်။
ထိုျပင္ ျမန္မာလူမ်ဳိး၏ အက်င့္စာရိတၱကို ျမန္မာကိုယ္တိုင္က ကဲ့ရဲ႕႐ႈတ္ခ်ျခင္းသည္ အဘယ္မွ်ေလာက္ အက်ဳိးဆုတ္ယုတ္ပ်က္ျပားသည္ဟု စဥ္းစားဆင္ျခင္မိၾကဟန္မတူေခ်။ ျမန္မာို ျမန္မာက ကဲ့ရဲ႕႐ႈတ္ခ်ျခင္းသည္ ယခုအခါတြင္ အလြန္ေခတ္စားလ်က္ရွိရကား တစ္ဦးကစ၍ ေျပာလိုက္လွ်င္ အနီးရွိလူမ်ားက ၀ိုင္း၀န္းေထာက္ခံလိုက္ ၾကသည္သာ မ်ားေနေတာ့၏။ ျမန္မာကို ကဲ့ရဲ႕႐ႈတ္ခ်ေျပာဆိုသံ ဆယ္ႀကိမ္ၾကားသည့္အနက္တြင္ တစ္ႀကိမ္တေလမွာ မွ် တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေသာသူက ခုခံေခ်ပေျပာဆိုျခင္းကိုမွ် မၾကားဖူးေခ်။ ကုလားႏွင့္တ႐ုတ္တို႔ကို ကဲ့ရဲ႕႐ႈတ္ခ်သံ ဆယ္ႀကိမ္ၾကားရသည့္အခါ ၎တို႔ဘကမွ ခုခံေျပာဆိုသူ ျမန္မာတစ္ေယာက္တေလမွ်ျဖစ္ေစ ေပၚထြက္တတ္ေပရာ ျမန္မာကို ျမန္မာက ႐ႈတ္ခ်ကဲ့ရဲ႕ရာတါင္မွ ခုခံေခ်ပလိုသူ ျမန္မာတစ္ေယာက္တေလမွ် ထြက္ျပဴေဖာ္မရျခင္းမွာ ၀မ္း နည္းဖို႔ေကာင္းလွ၏။
● ကာကြယ္ရန္နည္းလမ္း
သို႔ေသာ္ ဤကိစၥမွာ ၀မ္းနည္းေန႐ံုမွ်မၿပီး။ ျမနမာ၏အက်ဳိးကို ထိခိုက္လ်က္ရွိေသာေၾကာင့္ ခုခံကာကြယ္ရန္ နည္းလမ္းရွာၾကံၾကရေပမည္။ ထိခိုက္ပံုကား ျမန္မာကို ျမန္မာက အထင္အျမင္ေသးသိမ္ေနခဲ့လွ်င္ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ဖက္စပ္္လုပ္ကိုင္ၾကရမည့္ လုပ္ငန္ႀကီးမ်ား၊ အစုစပ္ကုမၸဏီအလုပ္ႀကီးမ်ား စသည္တို႔ကို ျမန္မာမ်ားသည္ ဘယ္ေသာ အခါတြင္ စတင္လုပ္ကိုင္ႏိုင္ရန္ရွိအံ့နည္း။ မည္သူမဆို အလုပ္ႀကီးတစ္ခုကို လုပ္ကိုင္သည့္အခါ ငါသည္ ဤအလုပ္ကို ထေျမာက္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသာ အရည္အခ်င္းရွိသည္ဟု ယံုၾကည္စိတ္ခ်ႏိုင္ေသာ စိတ္သေဘာမ်ဳိးရွိထားဖို႔ အ ေရးႀကီးေၾကာင္းကို လူတိုင္းပင္နားလည္ရၾကမည္ျဖစ္၏။ လူမ်ဳိးကိုမီ၍ လုပ္ကိုင္ရေသာ အလုပ္မ်ဳိးတြင္လည္းေကာင္း၊ ၎စိတ္သေဘာမ်ဳိးရွိဖို႔ အလားတူအေရးႀကီး၏။ စင္စစ္မွာ သာလြန္၍ပင္အေရးႀကီး၏။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ယံုၾကည္စိတ္ ခ်ႏိုင္ေသာ စိတ္သေဘာမ်ဳိး မျဖစ္ေပၚေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ကြၽႏု္ပ္တို႔ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ မည္ကဲ့သို႔ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးစနစ္မ်ဳိးကိုရရွိသည္ျဖစ္ေစ အလုပ္ႀကီးအကိုင္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေခ်။ အလုပ္ႀကီး အကိုင္ႀကီးမ်ားကိုျဖစ္ေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသးသမွ်ကာလပတ္လံုး စီးပြားေရးဘက္တြင္ ခ်ဳိ႕ငဲ့၍ လူမ်ဳိးကြဲမ်ား ေအာက္မွာ အစဥ္မၿမဲၾကရမည္ ဧကန္မလႊဲေပတည္း။
ယခုအခါ နိပၸန္ကို ေရာက္လာခဲ့ၾကသည့္ ထိုုက္တန္ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ်ဳိး ေပးအပ္ေတာ့မည္ဆိုရာ ကြၽႏု္ပ္တို႔ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားအဖို႔ အလုပ္ႀကီးအကိုင္ႀကီးမ်ား စတင္တည္ေထာင္ရန္ အခြင့္အလမ္းမ်ားသည္ အတိုင္းမသိ ေအာင္ေပၚေပါက္ေပေတာ့မည္။ ထိုအခါတြင္ ျမန္မာကို ျမန္မာက အထင္အျမင္ေသးခဲ့လွ်င္ အလုပ္လုပ္ရန္ပင္ ျဖစ္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ မိမိလူမ်ဳိးကို မိမိအထင္ေသးအျမင္ေသးေသာ စိတ္သေဘာထားမ်ဳိးကို ယခုမွစ၍ ပယ္ေဖ်ာက္ရန္ ႀကိဳးစားၾကရေပလိမ့္မည္။ ကြၽႏု္ပ္တို႔ ဆိုလိုရင္ကား ေမးသမိခင္၏ မေကာင္းေသာအခ်က္တစ္ခုကို သိထားေသာသားသည္ ထိုအခ်က္ကို ပယ္ေဖ်ာက္ရန္ ခဲယဥ္းမည္မွန္ေသာ္လည္း မိမိကိုယ္တိုင္ ထိုအေၾကာင္းကို ထုတ္ေဖာ္ေၾကညာျခင္းမွ ေရွာင္းၾကဥ္ျခင္း၊ သူတစ္ပါးတို႔ေျပာၾကသည္ကို ႏွိပ္ကြပ္ဖံုးအုပ္ျခင္းစသည္ျဖင့္ အ႐ုပ္ဆိုး သည္ထက္ မဆိုးရေလေအာင္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ေသာ နည္းလမ္းရွိေသး၏။
ျမန္မာတို႔ ညံ့ဖ်င္းသည္ဆိုေသာအခ်က္မ်ားမွ အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတိုင္း တပ္အပ္ေသခ်ာစြပ္စြဲႏိုင္သည္လည္းမဟုတ္။ ၎တို႔ႏွင့္ ခုႏွိမ္ေလာက္ေစရန္ စင္စစ္ေကာင္းျမတ္ေသာ အခ်က္မ်ားသည္ ဒုႏွင့္ေဒးရွိေနေသးသည္ျဖစ္ေပရကား ကြၽႏု္ပ္တို႔သည္ မိခင္၏အရွက္ကို ကာကြယ္သည့္အလားကဲ့သို႔ ကြၽႏု္ပ္တို႔လူမ်ဳိးကိ ကြၽႏု္ပ္တို႔ကိုယ္တိုင္ ႐ႈတ္ခ်အရွက္ခြဲရာေရာက္ေသာ စကားမ်ဳိးကို ဆိုျခင္းမွ ေရွးဦးစြာ ေရွာင္ၾကဥ္အပ္ေပ၏။ ဒုတိယအခ်က္၌ ထိုကဲ့သို႔ ႐ႈတ္ခ်အရွက္ခြဲရာေရာက္ေသာ စကားမ်ဳိးကို သူတစ္ပါးတို႔ဆိုသည္ကို ၾကားရေသာအခါ အက်ဳိးအၾကာင္းကို နည္းသင့္လမ္းသင့္ ေဖာ္ျပ၍ ေတာင္းပန္တားျမစ္အပ္ေပ၏။ ဤစာကို ဖတ္႐ႈရေသာ မိတ္ေဆြအေပါင္းတို႔သည္ အထက္ေဖာ္ျပာပါ အျခင္းအရာမ်ားကုိ ေက်နပ္ႏွစ္ၿခိဳက္သျဖင့္ အထက္ပါနည္းလမ္းအတိုင္း လိုက္နာေဆာင္ရြက္ပါေတာ့မည္ဟု သႏိၷဌာန္ခ်ထားၾကပါမူ ကြၽႏု္ပ္တို႔ေရးသားသတိေပးရက်ဳိးနပ္သည္ဟု သေဘာထား၍ လူမ်ဳိးကို အညြန္႔တံုးေအာင္ ျပဳလုပ္ရာေရာက္သည့္ အေလ့အက်င့္ဆိုးႀကီးတစ္ခုသည္လည္း ကြယ္ေပ်ာက္ရန္ အေျခခံသြားၿပီဟူ၍ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္မိေပေတာ့သတည္း။
စာေရးဆရာ၊ (၁၃၀၅)
ေကာင္းျမတ္ေသာအခ်က္မ်ား ...အေၾကာင္း ေရးသားတင္ျပပုံႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္တုိ႔ကုိ စုေဆာင္းတင္ဆက္ရန္
မုိးမခက စီစဥ္ထားေလရာ ...
ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း ‘‘စာေရးဆရာမဂၢဇင္း’’တြင္ ဂ်ပန္ေခတ္ကာလ (၁၉၄၃ ခုႏွစ္) ၌ ေရးသားခဲ့ေသာ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကုိ တင္ဆက္လုိက္ရပါသည္။
မုိးမခ
................... ................... ...................
ျမန္မာလူမ်ဳိးႏွင့္ အက်င့္ဆိုး
(ျမန္မာကို ျမန္မာက ႐ႈတ္ခ်ထိုက္သေလာ)
ေရႊဥေဒါင္း
ၾသဂုတ္ ၁၆၊ ၂၀၁၁
(ျမန္မာကို ျမန္မာက ႐ႈတ္ခ်ထိုက္သေလာ)
ေရႊဥေဒါင္း
ၾသဂုတ္ ၁၆၊ ၂၀၁၁
“ဗမာလုပ္လိုကမွျဖင့္ ဒီလိုခ်ည္းပဲ”၊ “ဗမာေတြကိုက ဘယ္ေနရာမွမေကာင္းပါဘူး”၊ “ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ၊ ဗမာလုပ္ တာကိုး”၊ “ေရႊဗမာေတြကိုက ဘာတစ္ခုမွျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္တာမရွိပါဘူး” အစရွိေသာ ႏွိပ္နယ္စကား၊ ခ်ဳိးဖဲ့စကား၊ ကဲ့ရဲ႕စကား၊ ႐ႈတ္ခ်စကားမ်ားသည္ မၾကာခဏျဖစ္ေပၚလ်က္ရွိသည္ကို ၾကားမိၾကေပလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ေသာ အသံုး အႏႈန္းသည္ အဂၤလိပ္တို႔လက္ထက္တြင္ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ တိုးတက္လာခဲ့၍ အဂၤလိပ္တို႔ေျပးခါနီး ကာလအပိုင္း အျခားတြင္ အထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္သျဖင့္ အမ်ားဆံုးသံုးႏႈန္းေျပာဆိုၾကသည္ဟု ဆိုရေပမည္။
၀မ္းနည္းဖြယ္ေကာင္းေသာအခ်က္မွာ ထိုစကားကို သံုးႏႈန္းေျပာဆိုေနၾကေသာ သူမ်ားသည္ တ႐ုတ္လူမ်ား လည္းမဟုတ္။ ကုလားလူမ်ဳိးမ်ားလည္းမဟုတ္။ တ႐ုတ္ႏွင့္ ကုလားကျပားမ်ားလည္းမဟုတ္။ ျမန္မာစစ္စစ္ဆိုေသာ လူမ်ား၏ပါးစပ္မွ ထြက္လာေလ့ရွိသည္အတြက္ေၾကာင့္ သာ၍ ၀မ္းနည္းဖို႔ေကာင္းလွ၏။ အခ်ဳိ႕ေသာသူတို႔သည္ ထို စကားမ်ဳိးကို သံုးႏႈန္းၾကေသာအခါတြင္ ၀မ္းနည္းေသာေလသံမ်ဳိးလည္းမပါ။ ထိုကဲ့သို႔ ႏိွပ္နယ္ခ်ဳိးဖဲ့ရျခင္းကိုပင္ အရ သာရွိဟန္လကၡဏာႏွင့္ ေလးေလးနက္နက္ပက္ပက္စက္စက္ ခ်ဳိးဖဲ့ေျပာဆိုရက္သည္ကိုေတြ႕ရပကား ျမန္မာအစစ္ပင္ ဟုတ္ပါေလ၏ေလာဟု ယံုမွားျခင္းပင္ ျဖစ္ရေလာက္ေပ၏။ တ႐ုတ္လူးမ်ဳိးက ျမန္မာအားထိုမွ်ေလာက္ ခ်ဳိးခ်ဳိးဖဲ့ဖဲ့ေျပာ ဆိုျခင္းကို ၾကားရဖူးသည္မရွိ။ ေျပာလွ်င္လည္း ျမန္မာက ခံမည္မဟုတ္။ ကုလားလူးမ်ဳိးက ဤမွ်အထိ ႐ႈတ္ခ်ျခင္းကို ၾကားရဖူးသည္မရွိ။ ၾကားရလွ်င္လည္းျမန္မာက ခံမည္မဟုတ္။ အဂၤလိပ္က ေျပာလွ်င္ ခံႏိုင္ၾကမည္မဟုတ္။ ႐ႈတ္ခ်ေျပာဆိုေနၾကသူမ်ားကား ျမန္မာမ်ားပင္ျဖစ္၏။ တ႐ုတ္သည္ တ႐ုတ္လူမ်ဳိးအားလည္းေကာင္း၊ ကုလားသည္ ကုလားလူမ်ဳိးအားလည္းေကာင္ ထိုကဲ့သို႔ လူမ်ဳိးလိုက္ခ်ီ၍ ရြတ္ခ်ေျပာဆိုျခင္းကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မၾကားခဲ့ရဖူးေခ်။ ျမန္မာလူမ်ဳိးကို ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္သာလွ်င္ ‘မႈိးခ်ဳိးမွ်စ္ခ်ဳိး’ တစ္တစ္ခြခြ လူမ်ဳိးလိုက္ခ်ီ၍ သိမ္းက်ဳံး႐ႈတ္ခ်ေျပာဆိုေနၾက သည္ျဖစ္ရာ ထိုကဲ့သို႔ ႐ႈတ္ခ်ေျပာဆိုေနၾကျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းမွာကား ျမန္မာလူမ်ဳိးကို ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္သာလွ်င္ အထင္အျမင္ေသးသိမ္ေနၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေခ်၏။ မိမိလူမ်ဳိးကို မိမိတုိ႔က ဤမွ်ေလာက္ အထင္အျမင္ေသးသိမ္ စုတ္ပဲ့ေနၾကပါလွ်င္ အျခားလူမ်ဳိးတို႔က အဘယ္မွာ ဆိုဖြယ္ရာရွိပါေတာ့အံ့နည္း။
ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ ထို႔ကဲ့သို႔ ပက္ပက္စက္စက္ ႐ႈတ္ခ်ကဲ့ရဲ႕ျခင္းခံထိုက္ေလာက္ေအာင္ အကယ္ပင္ ယုတ္ညံ့ သိမ္ဖ်င္း ေသာ လူမ်ဳိးျဖစ္ေလသေလာဟု ေရွးဦးစြာဆန္းစ္ဖို႔လိုေပ၏။ လူအသီးသီးျဖစ္ေစ ဤနယ္သား၊ ထိုနယ္သား၊ ဤျပည္ သား၊ ထိုျပည္သား၊ ဤတိုက္သား၊ ထိုတိုက္သား၊ ေရွ႕တိုင္းသား၊ အေနာက္တိုင္းသား စသည္ျဖင့္ အစုလိုက္အုပ္လိုက္ ေပါင္းစည္း၍ျဖစ္ေစ၊ အေကာင္းအဆိုးဟူ၍ ပိုင္းျခားစစ္ထုတ္လိုက္ေသာအခါ ေကာင္းေသာအရည္အခ်င္းေတြခ်ည္ စုပံု၍ေနေသာ လူဟူ၍လည္းမရွိ။ လူမ်ဳိးဟူ၍လည္းမရွိ။ တိုက္သားဟူ၍လည္းမရွိ။ ဆိုးယူတ္ေသာ အရည္အခ်ဳိးေတြ ခ်ည္ စုပံု၍ေနေသာ လူဟူ၍လည္းမရွိ။ လူမ်ဳိးဟူ၍လည္းမရွိ။ တိုက္သားဟူ၍လည္းမရွိႏိုင္ေၾကာင္းကို ဦးေခါင္းပါသူဟူ သမွ် ၀န္ခံေပလိမ့္မည္။
● ပ်င္းရိျခင္းႏွင့္ သတၱ၀ါသေဘာ
ယင္းသို႔ျဖစ္လွ်င္ ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ အျခားလူမ်ဳိးနည္းတူ ေကာင္းျမတ္ေသာ အျခင္းအရာႏွင့္ ညံ့ဖ်င္းေသာ အျခင္းအရာတို႔ ေရာစပ္စုေပါင္းလ်က္ရွိသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ အျပစ္အနာဆာကို ေရွးဦးစြာေဖာ္ျပရမည္ဆိုေသာ္ လူမ်ဳိးကြဲမ်ားက အျပစ္ဆိုတတ္ၾက၍ ကၽြႏု္ပ္တို႔ကိုယ္တိုင္ မျငင္းမကြယ္ႏိုင္ေသာ ေျဖာင့္ခ်က္ေပးၾကရမည့္အခ်က္တစ္ခု သည္ကား ပ်င္းရိျခင္းပင္ျဖစ္ေပ၏။ ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ ကုလားႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ တ႐ုတ္ႏွင့္ျဖစ္ေစ ႏိႈင္းစာလိုက္ေသာ္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္လုပ္၍ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ေနထိုင္လိုေသာ စိတ္သေဘာမ်ဳိးရွိတတ္ေၾကာင္းကို ၀န္ခံၾကရေပမည္။ ၎စိတ္သေဘာကိုပင္ ပ်င္းရိသည္ဟူ၍ ေခၚဆိုၾက၏။ ေခၚဆိုလွ်င္လည္း ေခၚဆိုထိုက္ပါေပ၏။ သို႔ေသာ္ ပ်င္းရိျခင္း၊ လံု႔လ၀ီရိယရွိျခင္းစေသာ အျခင္းအရာတို႔မည္သည္ အေၾကာင္းႏွင့္ အက်ဳိးဖန္းတီးစီမံလ်က္ရွိေသာ ဤေလာကႀကီး၌ မူလရင္းအေၾကာင္းမ်ားရွိၾကရမည္သာျဖစ္၏။ သတၱ၀ါဟူသမွ်တို႔၏ နဂိုသေဘာရင္းမွာ တတ္ႏိုင္သမွ် အနည္းဆံုး အလုပ္လုပ္၍ အမ်ားဆံုး စည္းစိမ္သုခ ခံစားလိုၾကၿမဲ ဓမၼတာျဖစ္၏။ တတ္ႏိုင္ခဲ့လွ်င္ အလုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ လက္တစ္ဖက္ ေျမႇာက္ခါမွ်ႏွင့္ပင္ ၀တ္မႈ၊ စားမႈ၊ ေနမႈ၊ ထိုင္မႈႏွင့္တကြ စည္းစမ္ခံထားမႈအတြက္ပါ လံုေလာက္စြာ ရလိုၾကသည္သာျဖစ္၍ လက္တစ္ဖက္ေျမႇာက္ကာမွ်ႏွင့္ လိုသေလာက္ရခဲ့လွ်င္ လက္ႏွစ္ဖက္ေျမႇာက္လိုေသာ သတၱ၀ါ၍မရွိေခ်။
● ျမန္မာလူမ်ဳိးအျပစ္ေလာ
ကၽြႏ္ုပ္တို႔ျမန္မာျပည္သည္ အဂၤလိပ္တို႔မ၀င္ေရာက္ဖူးေသးမီတစ္ခါက အလြန္တရာဆူၿဖိဳးေခ်ာင္ခ်ိခဲ့ေသာ တိုင္း ျပည္ျဖစ္သည္တစ္ေၾကာင္း၊ ၃၀ ၄၀ ေပးရေသာ ဘြတ္ဖိနပ္မ်ဳိး၊ သကၠလပ္အက်ႍမ်ဳိး၊ တစ္နပ္စာအတြက္ ေလးငါးက်ပ္ တန္းေသာ အစားအစာမ်ဳိး အစရွိသည္တို႔ မရွိခဲ့ဖူးသည္တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္ အလုပ္လုပ္လိုက္လွ်င္ တစ္အိမ္ေထာင္လံုးအတြက္ စားဖို႔၊ ၀တ္ဖို႔၊ ေနထိုင္ဖို႔ လံုေလာက္စြာ ရရွိခဲ့ကား က်န္ေသာ အိမ္သူအိမ္သားမ်ားသည္ ၀တ္ကာ၊ စားကာ၊ သနပ္ခါးလိမ္းကာ၊ ျခင္းလံုးခတ္ကာျဖင့္ ေခ်ာင္ခ်ိသက္သာစြာ ေနထိုင္ႏိုင္ၾက၏။ ေမာ္ေတာ္ကားစီးမႈအတြက္သူတစ္ပါးႏွင့္ ဂုဏ္ၿပဳိင္အားက်ရန္လည္းမရွိ၊ သံုးထပ္တိုက္ႀကီး တည္ေဆာက္ျခင္းအားျဖင့္ သူတစ္ပါးထက္သာေအာင္ႂကြား၀ါလိုေသာ စိတ္ဆႏၵမ်ဳိးလည္းမရွိ၊ အလြန္စုတ္ျပတ္လြယ္၍ ပါးလႊာလွေသာပဒုမၼာ အက်ႍပါးမ်ဳိးကို ၀တ္ဆင္လိုျခင္းလည္းမရွိ။ ေသာက္႐ွဴလိုျခင္းလည္းမရွိ။ ခပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္အလုပ္လုပ္၍ ခပ္ေခ်ာင္ ေခ်ာင္ေနထိုင္စားေသာက္လာခဲ့ၾကေသာ လူမ်ဳိးျဖစ္ခဲ့၏။ ထို႔ကဲ့သို႔ ၀မ္းစာအတြက္လည္းေကာင္း၊ အားအတြက္လည္းေကာင္၊ ေနမႈ ထိုင္မႈတြက္လည္းေကာင္း လႈပ္ကာ လွက္ကာႏွင့္ လံုေလာက္စြာရရွိခဲ့ၾကေသာ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးသည္ လြယ္လြယ္ႏွင့္ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲ၍ ပင္ပန္းႀကီးစြာအားထုတ္လုပ္ကိုင္ရန္ ပ်င္းရိျခင္းရွိၾကသည္မွာ အံ့ၾသဖြယ္ရာမဟုတ္။ သတၱ၀ါတို႔၏ ဓမၼတာသေဘာအတိုင္းမွ်သာ ျဖစ္ေခ်၏။ ထိုမွ်ေလာက္ အသက္ေမြးေခ်ာင္ခ်ိ လာခဲ့ေသာ လူမ်ဳိးသည္ လွ်ာထြက္မတတ္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္မွ ၀မ္းခါး မ၀တ၀ မလွတလွ ရရွိႏိုင္ၾကသည့္ ကုလားျပည္မွ ကုလားလူမ်ဳိး၊ တ႐ုတ္လူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ စံထိုးႏိႈင္းယွဥ္ျခင္းခံရသည့္အခါ ပ်င္းရိသည္၊ ေပါ့ေလ်ာ့သည္ဟူ၍ စြပ္စြဲျခင္းခံၾကရ ျခင္းမွာ အံ့ဖြယ္ရာမဟုတ္လွေခ်။ အမွန္စင္စစ္ေသာ္ကား ျမန္မာသည္ ပ်င္းႏိုင္ေသာအေျခရရွိခဲ့ဖူး၍ ပ်င္းရိျခင္း၌ အ က်င့္ပါေနေသးျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ေပ၏။ မည္သည့္လူမ်ဳိးပင္ျဖစ္ေစ ျမန္မာကဲ့သို႔ ေခတ္ေကာင္း ေခတ္ေအးမ်ဳိးမီခဲ့ဖူးလွ်င္ ျမန္မာႏွင့္ အလားတူစြာပ်င္းရိၾကမည္သာ ျဖစ္ေခ်၏။ ပ်င္းရိျခင္းကို အျပစ္တစ္ခုလုပ္၍ ေျပာမည္ဆိုလွ်င္ ထိုအျပစ္ သည္ ျမန္မာလူမ်ဳိး၏အျပစ္မဟုတ္။ ၀မ္းစာရွာရန္ ေခ်ာင္ခ်ိခဲ့ဖူးသည့္ ျမန္မာျပည္၏အျပစ္ဟူ၍သာ ဆိုရန္ရွိေပ၏။
● အႏွစ္တစ္ရာႏွင့္ တစ္ႏွစ္
ထို႔ျပင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကို ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ခန္႔မွ် အုပ္စိုးသြားသည့္ အဂ္လိပ္တို႔ကလည္း ျမန္မာမ်ားအား ပ်င္းရိသည္ဟု စြပ္စြဲေျပာဆိုသြားၾကာေသာ္လည္း ၎တို႔ကိုယ္တိုင္ ေခြၽးလံုး ေခြၽးေပါက္က်ေအာင္ ပင္ပန္းႀကီးစြာ အလုပ္လုပ္ကိုင္ သြားၾကသည္မႈရွိေခ်။ ပန္ကာေအာက္တြင္ ကေလာင္တံႏွင့္ လက္မွတ္ေရးထိုးရေသာ အလုပ္မွ်ေလာက္ႏွင့္ နင့္ ေလာက္ေအာင္ လခႀကီးမ်ားယူလ်က္ ကာမဂုဏ္စည္းစိမ္းအမ်ဳိးမ်ဳိး ခံစားစံစားသြားၾကျခင္း အားျဖင့္ နမႈနာျပသြားၾက သည္ကိုသာလွ်င္ ေတြ႕ျမင္လိုက္ၾကရ၏။ ၎တို႔၏အေနအထိုင္ကို ေတြ႕ျမင္ရျခင္းအားျဖင့္ ျမန္မာတို႔၌ စည္းစိမ္ခံမႈ အတြက္ သြားရည္က်ရေသာ စိတ္မ်ဳိးသာျဖစ္ေပၚၾက၍ ပင္ပန္းႀကီးစြာအလုပ္လုပ္လိုေသာ စိတ္သေဘာမ်ဳိးမူကား အ လွ်င္းပင္မျဖစ္ေပၚႏိုင္ခဲ့ေခ်။ သို႔ရာတြင္ ယခုအခါ နိပၸန္တို႔ေရာက္လာၾကရာတြင္မူကား “စစ္ဗိုလ္ႀကီးေတြေတာင္ အလုပ္ ၾကမ္းလုပ္ၾကသည္။ လူႀကီးေတြေတာင္ လူငယ္ေတြႏွင့္အတူ အလုပ္လုပ္ၾကသည္” ဟူေသာစကားမ်ားသည္ အရပ္ထဲ တြင္ တစ္ေန႔တျခားေျပာဆိုစ ျပဳလာၾကၿပီးျဖစ္ရကား ပင္ပန္းႀကီးစြာအလုပ္လုပ္မႈႏွင့္ ပတ္၍ အဂၤလူမ်ဳိးတို႔က ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ခန္႔မွ်ႏွင့္ သင္ျပရန္မတတ္ႏိုင္ သင္ခန္းစာကို နိပၸန္တို႔က တစ္ႏွစ္ခန္႔ အတြင္းသင္ျပႏိုင္သည္ဟု ဆိုရေပ မည္။
● ဂ်ာမနီျပည္၏စနစ္
ဤေနရာ၌ ဂ်ာမနီျပည္တြင္း ဟစ္တလာအသံုးျပဳလ်က္ရွိေသာ စနစ္ကိုဆိုရာအစိုးရတို႔က ျမန္မာျပည္တြင္ အျမန္ဆံုး နည္းယူအသံုးျပဳၾကလွ်င္ အလြန္ေကာင္းမြန္ေပလိမ့္မည္။ ဂ်ာမနီျပည္၌ သူေဌးသားျဖစ္ေစ၊ အမတ္ႀကီး၏သာ ျဖစ္ေစ၊ အရာရွိႀကီး၏သာျဖစ္ေစ လူလားေျမာက္ေသာအခ်ိန္အရြယ္တြင္ အျခားေသာ လူဆင္းရဲမ်ား၏သားမ်ားႏွင့္ အတူလမ္း ေဖာက္ျခင္း၊ ေကာက္ပဲသီးႏွံစိုက္မ်ဳိးျခင္းစေသာ ကူလီအလုပ္ၾကမ္းမ်ဳိးကို ၁၀ လတိုင္တိုင္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ ရြက္ၾကရ ေလသည္။ သူေဌးသားႏွင့္ ထင္းေခြသမားသားတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ အရာရွိသားမ်ားႏွင့္ ကူလီ၏သားသည္လည္း ေကာင္း တစ္ခန္းတည္းအတူေန၊ အတူအိပ္၊ အတူစားၾကရလ်က္ လယ္ျပင္ထဲတြင္ အက်ႍကိုတံုးလံုးခြၽတ္ ကာ ပခံုးခ်င္း ယွဥ္လ်က္ ရက္ေပါင္း ၃၀၀ ကာပတ္လံုးတန္းတူညီတူ အလုပ္လုပ္ၾကရေလသည္။ အိမ္မွ ထမင္းပို႔ရျခင္း၊ အိပ္ရာလိပ္ ပို႔ရျခင္းမရွိေစရ။ တစ္တန္းတည္းစား၍ တစ္တန္းတည္းအိပ္ၾကရေလသည္။ အဂၤလိပ္တို႔ကိုအားက်ျခင္းအားျဖင့္ အလုပ္ၾကမ္းကို ေၾကာက္ရြံ႕၊ ဟန္ႀကီးပန္ႀကီး လုပ္ခ်င္တတ္လွေသာ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးလူငယ္မ်ားအတြက္ ၎စ နစ္ထက္ေကာင္းမြန္ေသာ စနစ္တစ္ခုကို ကြၽႏု္ပ္တို႔စဥ္းစားစိတ္ကူး၍မရႏိုင္ေအာင္ ရွိေခ်ေတာ့၏။ ထိုကဲ့သို႔ေလ့က်င့္ ေပးရလွ်င္ ပ်င္းရိသည္ဟူေသာ စြပ္စြဲခ်က္သည္လည္း ပေပ်ာက္သြားတန္ရာေခ်သည္။
● စြပ္စြဲခ်က္မ်ား
ျမန္မာလူမ်ဳိးကို စြပ္စဲြေသာ အခ်က္မ်ားအနက္ ပ်င္းရိျခင္းကို ထုတ္ႏုတ္လိုက္သည္ရွိေသာ ေကာင္က်စ္စဥ္းလဲျခင္း၊ မညီညြတ္ျခင္း၊ မ႐ိုးေျဖာင့္တတ္ျခင္း စသည့္အျခင္းအရာမ်ား ၾကားရဖူးတတ္၏။ မညီညြတ္ျခင္းဆိုေသာ အျခင္းအရာ မွာ အိမ္ရွင္ျဖစ္ေသာျမန္မာမ်ားကို ဧည့္သည္ျဖစ္ေသာကုလားမ်ား၊ တ႐ုတ္မ်ားႏွင့္ႏိႈင္းစာလိုက္လွ်င္ အနည္းငယ္ ေအာက္က်ေနာက္က် ရွိေနသကဲ့သို႔ မွတ္ထင္ရန္ရွိေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသ္ တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရြာသည္းတို႔ မည္သည္ အျခား ေသာၿမိဳ႕တစ္ရြာ၌ ဆံုစည္းၾကသည့္အခါ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ သည္းခံဆက္ဆံတတ္သည္ျဖစ္၍ ညီညြတ္ ေသာေဘာသည္ ဓမၼတာအေလ်ာက္ ေပၚေပါက္ရၿမဲျဖစ္ေလသည္။ ကြၽႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာမ်ားသည္လည္း ကုလားျပည္၊ အဂၤလိပ္ျပည္၊ ဂ်န္ပန္ျပည္ စသည္တို႔၌ ေတြ႕ဆံုၾကသည့္အခါ အလြန္ညီညြတ္ၾကည္ဟု ၾကားရဖူးေသာေၾကာင့္ ျမန္မာ လူမ်ဳိးတို႔ရဲ႕ မညီညြတ္ေသာသေဘာသည္ ေသြးထဲတြင္ ပါ၀င္ေနသည္ဟု မဆိုစေကာင္းေပ။
ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲျခင္း၊ မ႐ိုးေျဖာင့္ျခင္းစေသာ စြပ္စြဲခ်က္တို႔မွာ အိႏိၵယတိုင္းသားမ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာဆက္ဆံျခင္း အလြန္းနည္းပါးေသာ သူတို႔၏စြပ္စြဲခ်က္ေလာက္သာျဖစ္ေခ်၏။ လူမ်ဳိးတကာႏွင့္ ဆက္ဆံဖူးသူတို႔ကမူကား ျမန္ မာလူ မ်ဳိးကို ထုတ္ႏုတ္ေရြးခ်ယ္၍ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲေသာ လူမ်ဳိးဟုထုတ္ေဖာ္စြပ္စြဲျခင္းျပဳၾကမည္မဟုတ္ေခ်။ စင္စစ္ေသာ္ ကား ေလာက၌ ႐ိုးေျဖာင့္ေသာ လူမ်ဳိးဟူ၍ ခ်ီးမြန္းရန္လည္းေကာင္း၊ ေကာက္က်စ္ေသာလူမ်ဳိးဟူ၍လည္းေကာင္း လူ မ်ဳိးသီးျခားရွိႏိုင္မည္မဟုတ္ေပရာ လူတစ္မ်ဳိးႏွင္တစ္မ်ဳိး ပိန္မသာ လိန္မသာ မွ်ာေလာက္သာ ရွိေနၾကေပလိမ့္မည္။ ႐ိုး ေျဖာင့္ျခင္း၊ ေကာက္က်စ္ျခင္းဆိုေသာ အျခင္းအရာမွာ လူမ်ဳိးေပၚ၌မတည္ဘဲ လူတို႔၏အေျခအေနအေပၚ၌ တည္ေန တတ္သည္ျဖစ္ေပရာ လူဆင္းရဲဟူ၍ အလြန္နည္းပါးလွေသာ ပါရမီလူမ်ဳိးမ်ားအနက္တြင္ သူခိုးဓားျပဟူ၍ အလြန္နည္း ပါးျခင္းကို ကြၽႏ္ုပ္တို႔ နားလည္ႏိုင္ၾကေပသည္။
● ထူးျခားေသာျမန္မာ့ဂုဏ္
ျမန္မာလူမ်ဳိး၏ ညံ့ဖ်င္းသည္ဟူ၍ စြပ္စြဲျခင္းခံရေသာ အျခင္းအရာမ်ားကို ရွင္းလင္းေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္ရာ ယခုအခါ၌ ျမန္မာတို႔၏ေကာင္းျမတ္ေသာ ဂုဏ္အျခင္းအရာမ်ားအေၾကာင္းကို ေဖာ္ထုတ္ေရးသားရေပဦးအံ့။ သင္ၾကား၍ တတ္ ေျမာက္လြယ္ျခင္းအရာဌာန၌ ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ ကမာၻေပၚရွိ မည္သည့္လူမ်ဳိးႏွင့္မဆို ယွဥ္ၿပိဳင္ႏိုင္ေလာက္ေပရာ ‘ပါး ရည္နပ္ရည္’ ရွိျခင္း၊ အတိုအတြာဘက္၌ ဉာဏ္သြားျခင္းစေသာ အရာဌာနမ်ဳိးတြင္မူကား ျမန္မာသည္ကမမာၻတြင္ အ လြန္ကြၽမ္းက်င္လိမၼာေသာ ဗိုလ္ကျပားကေလးမ်ားက အခ်ဳိ႕ေနရာတြင္ ျမန္မာဉာဏ္ကို (ညစ္ပတ္ျခင္းမဟုတ္) အသံုး ျပဳျခင္းအားျဖင့္ အဂၤလိပ္မ်ားကိုႏိုင္ရသည္ဟု ၀န္ခံေျပာဆိုသည္ကိုၾကားရဖူး၏။ စင္စစ္မွာ အေသးအဖြဲႏွင့္ ပတ္သက္ သည့္ျဖတ္ထိုးဉာဏ္ေပၚေသာအျခင္းအရာမ်ဳိးမွာ ကမာၻေပၚတြင္ မ်ဳိးလိုက္ ႐ိုးလိုက္ခ်ီ၍ ျမန္မာတစ္မ်ဳိးတည္း၌သာ ရွိ သည္ဟူ၍ ကြၽႏု္ပ္တို႔ဆိုခ်င္၏။ အလြန္းနည္းပါးနပ္ေသာ အျခားလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္တေလ၌ ၎ဉာဏ္မ်ဳိးေတြ႕ရတတ္ သည္မွန္ေသာ္လည္း လူမ်ဳိးလိုက္ျခံ၍ အနည္းႏွင့္အမ်ားရွိတတ္ လူမ်ဳိးလိုက္ျခံဳ၍ အနည္းႏွင့္အမ်ားရွိတတ္သည္ ကား ျမန္မာတစ္မ်ဳိးတည္းသာရွိ၏။ အျခားလူမ်ဳိးပါးလွ်င္ ျမန္မာအိပ္ေနသေလာက္ရွိသသည္ဟု ဆိုခ်င္၏။ ဤကား ျမန္မာ လူမ်ဳိး၏ ထူးကဲေသာအခ်က္ေပတည္း။ ဤအျခင္းအရာကို ၀န္မခံလိုေသာျမန္မာလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္ရွိခဲ့လွ်င္ ထိုသူ၌ ထိုအရည္အခ်င္းမ်ဳိး ခ်ဳိ႕ငဲ့ေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ရမည္ဟု ကြၽႏု္ပ္တို႔ဆိုလို၏။
● ျမန္မာႏွင့္ ဒါနမႈ
ထို႔ျပင္ ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြၽႏု္ပ္တို႔ျမန္မာလူမ်ဳိး၌ ထူးကဲေသာအခ်က္ကို မၾကားေသးမီက ကြၽႏု္ပ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရသည္မွာ စိတ္ႏွလံုးကို အလြန္ထိခိုက္သျဖင့္ တစ္သက္ပတ္လံုး မေမ့ႏိုင္ေအာင္ရွိေတာ့၏။ ရန္ ကုန္ၿမိဳ႕ကို နိပၸန္ေလယာဥ္ပ်ံမ်ားက ေရွးဦးစြာဗုံးမ်ားႀကဲခ်စဥ္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားသည္ မီးသေဘၤာ၊ မီးရထား စသည္ တို႔ျဖင့္ အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕အရြာရြာတို႔သို႔ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ခဲ့ၾက၏။ ထိုစဥ္အခါ အရပ္ရပ္ေသာဆိပ္ကမ္း၊ အရပ္ရပ္ေသာ ဘူ တာ႐ံုစသည္တို႔မွ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားသည္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္တို႔ျဖင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ ‘ဗံုးေျပး’ ဒုကၡိတ မ်ားအား ေပးေ၀လွဴဒါန္းၾကရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး စား၍မကုန္ႏိုင္၊ ေသာက္၍မကုန္ႏိုင္ေအာင္ ရွိေနေတာ့၏။ တတ္ ႏိုင္သူမ်ားက ေထာပတ္ထမင္း၊ ဒံေပါက္ထမင္း၊ ၾကက္သားဟင္း၊ ဆိတ္သားဟင္းစသည္တို႔ျဖင့္ အထုတ္လိုက္ ရက္ ေရာစြာေပးေ၀ၾကရာ မႂကြယ္၀သူအလွဴရွင္မ်ားကလည္း သေရစာ၊ ေဆးလိပ္၊ ကြမ္းထုပ္၊ လက္ဖက္ထုပ္ စသည္တို႔ျဖင့္ တတ္အားသမွ် ေ၀ငွေပးကမ္းၾက၏။ တစ္ခုေသာဘူတာ႐ံုတြင္ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ အမယ္ႀကီးတစ္ေယာက္ သည္ မိမိတို႔၏အခင္းမွ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ႏႈတ္ယူလာခဲ့ဟန္လကၡဏာရွိသ့္ ပဲစားဥတြဲမ်ား ကို လက္ႏွစ္ဖက္တြင္ မႏိုင့္တႏိုင္ဆြဲလ်က္ ကြၽႏု္တို႔အနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ကာ…
“လမ္းစားဖို႔ ယူသြားစမ္းပါေမာင္ရယ္၊ သူမ်ားလို လိေမၼာ္သီး မတတ္ႏိုင္ေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔ကိုယ္တိုင္ စိုက္တဲ့ ပဲစားဥက ေလးကို စားေစခ်င္လြန္းလို႔ ႏႈတ္ၿပီးယူခဲ့ရ၊ စားၾကစမ္းပါေမာင္ရယ္” ဟုေျပာကာ အတြဲလိုက္ ထည့္ေပးလိုက္ၾကေလရာ ကြၽႏ္ုပ္မွာ အဘိုးႀကီးလင္မယား၏ သဒၶါၾကည္ျဖဴရွိေသာ စိတ္ေစတနာကို ဆင္ျခင္ေအာက္ေမ့သျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ား လည္လာမိ၏။
ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏မီးရထားတြဲေပၚ၌ တ႐ုတ္၊ ကုလားစသည့္ အျခားလူမ်ဳိးမ်ားလည္ပါရွိေလရာ ကြၽႏ္ုပ္က “ခင္ဗ်ားတို႔ တိုင္း ျပည္မွာ ဒီလိုသဒၶါၾကည္ျဖဴနဲ႔ ရက္ရက္ေရာေရာေပးလား ကမ္းလား လုပ္ၾကတာကို ျမင္ဖူးၾကံဳဖူးရဲ႕လား” ဟု ေမးလိုက္ သျဖင့္ ၎တို႔က မျမင္ဖူး၊ မၾကံဳဖူးေၾကာင္းႏွင့္ ၀န္ခံထြက္ဆိုၾက၏။ ထိုအခါ၌ကား ကြၽႏ္ုပ္သည္ ျမန္မာျဖစ္ရျခင္းတည္း ဟူေသာအျဖစ္ကို အလြန္တရာ၀မ္းေျမာက္ ဂုဏ္ေရာက္လ်က္ “ေဟာဒါမွ ဗမာကြ” ဟု ဟစ္ေအာ္မေႂကြးေၾကာ္ေသာ္ လည္း ကြၽႏ္ုပ္၏မ်က္ႏွာထားသည္ ထိုအေၾကာင္းကို ေဖာ္ထုတ္ျပသေနဟန္လကၡဏာရွိရကား အနီးတြင္ လိုက္ပါ လာၾကေသာ တ႐ုတ္ႏွင့္ကုလားခရီးသည္မ်ားက “ေတာ္ပါေပတယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ဗမာေတြ အာႀကီးစိတ္ေကာင္း တယ္။ အားႀကီးကူညီတယ္” ဟု ကြၽႏ္ုပ္အား ေဖာ္ထုတ္၀န္ခံသြားၾကရ၏။
“ေရႊဗမာတို႔လုပ္လိုက္မွျဖင့္ ဒီလိုခ်ည္းပဲ” ဟု ႐ႈတ္ခ်ရြတ္ဆိုေလ့ရွိေသာ ျမန္မာမ်ားအား ဤအခ်က္ကို အထပ္ထပ္ ႏွလံုးသြင္းေစလို၏။
● ျမန္မာကို ျမန္မာ႐ႈတ္ခ်ထိုက္သေလာ
ျမန္မာလူမ်ဳိး၌ ညံ့ဖ်င္းေသာအခ်က္မ်ားရွိျခင္း၊ ေကာင္းျမတ္ေသာအခ်က္မ်ားရွိျခင္းကို အပထား၍ ျမန္မာလူမ်ဳိး အေၾကာင္းကို ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းက ၿမိန္ေရရွက္ေရ ကဲ့ရဲ႕႐ႈတ္ခ်ထိုက္သေလာဟု စဥ္းစားဆင္ျခင္ေစလိုေသး၏။ ကြၽႏ္ုပ္တို႔သည္ ‘အမိျမန္မာျပည္’ ဟူေသာစကားကို တိုင္းေရးျပည္မႈႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ေနရာတိုင္းသံုးႏႈန္းၾကေသာ စကားမွ်သာျဖစ္ေပရာ အမိျမန္မာျပည္ကို ခ်စ္ခင္ျခင္းဆိုသည္မွာ မိမိတို႔၏ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးကို ခ်စ္ခင္ျခင္း မွ်သာျဖစ္၏။ သို႔ျဖစ္ရကား ျမန္မာအမ်ဳိးသားသည္ပင္လွ်င္ ျမန္မာတို႔၏ မိခင္ျဖစ္ေခ်၏။ ျမန္မာအမ်ဳိးသားတို႔၏ အ ေၾကာင္းကို ႐ႈတ္ခ်ေျပာဆိုျခင္းသည္ အမိျမန္မာျပည္အေၾကာင္းကို ႐ႈတ္ခ်ေျပာဆိုရာေရာက္၏။ အၾကင္သူတစ္ ေယာက္၏ မိခင္သည္ အက်င့္စာရိတၱ မေကာင္းသျဖင့္ လင္ငယ္ေနျငားအံ့။ ထိုသူသည္ မိခင္လင္ငယ္ေနေသာအျဖစ္ ကို ၿမိန္ေရ ရွက္ေရႏွင့္ ထုတ္ေဖာ္ေၾကညာျခင္းျပဳေခ်မည္ေလာ။ မိခင္မေကာင္းေသာအျဖစ္ကို လူသူေလးပါးတို႔ေရွ႕၌ အခါအခြင့္သင့္တိုင္းေဖာ္ထုတ္စြပ္စြဲျခင္းျပဳေခ်မည္ေလာ။ စင္စစ္ေသာ္ကား မိမိလူမ်ဳိး၏ မေကာင္းေသာအျဖစ္၊ ညံ့ဖ်င္းသိမ္ငယ္ေသာအျဖစ္တို႔ကို ေဖာ္ထုတ္႐ႈတ္ခ်ေသာ ျမန္မာအမ်ဳိးသားသည္ မိမိ၏ေမြးသမိခင္ေၾကာင္းကို ပရိသတ္ဗိုလ္ထုအလယ္တြင္ ေဖာ္ထုတ္႐ႈတ္ခ်ေသာသူႏွင့္ ျခားနားျခင္းမရွိေခ်။ ဤအျခင္းအရာႏွင့္ႏႈိင္းစာေသာ္ ‘ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္း’ ျခင္းတည္းဟူေသာ ဥပမာသည္ အလြန္ေပ်ာ့ေနေသး၏။ ေမြးသမိခင္အေၾကာင္းကို ၿမိန္ဖြယ္ရွက္ဖြယ္ အားရပါးရ ႐ႈတ္ခ်ကဲ့ရဲ႕ျခင္းကဲ့သို႔ မိုက္မဲေသာအျပဳအမူသည္ ရွိမည္မဟုတ္ေခ်။
ထိုျပင္ ျမန္မာလူမ်ဳိး၏ အက်င့္စာရိတၱကို ျမန္မာကိုယ္တိုင္က ကဲ့ရဲ႕႐ႈတ္ခ်ျခင္းသည္ အဘယ္မွ်ေလာက္ အက်ဳိးဆုတ္ယုတ္ပ်က္ျပားသည္ဟု စဥ္းစားဆင္ျခင္မိၾကဟန္မတူေခ်။ ျမန္မာို ျမန္မာက ကဲ့ရဲ႕႐ႈတ္ခ်ျခင္းသည္ ယခုအခါတြင္ အလြန္ေခတ္စားလ်က္ရွိရကား တစ္ဦးကစ၍ ေျပာလိုက္လွ်င္ အနီးရွိလူမ်ားက ၀ိုင္း၀န္းေထာက္ခံလိုက္ ၾကသည္သာ မ်ားေနေတာ့၏။ ျမန္မာကို ကဲ့ရဲ႕႐ႈတ္ခ်ေျပာဆိုသံ ဆယ္ႀကိမ္ၾကားသည့္အနက္တြင္ တစ္ႀကိမ္တေလမွာ မွ် တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေသာသူက ခုခံေခ်ပေျပာဆိုျခင္းကိုမွ် မၾကားဖူးေခ်။ ကုလားႏွင့္တ႐ုတ္တို႔ကို ကဲ့ရဲ႕႐ႈတ္ခ်သံ ဆယ္ႀကိမ္ၾကားရသည့္အခါ ၎တို႔ဘကမွ ခုခံေျပာဆိုသူ ျမန္မာတစ္ေယာက္တေလမွ်ျဖစ္ေစ ေပၚထြက္တတ္ေပရာ ျမန္မာကို ျမန္မာက ႐ႈတ္ခ်ကဲ့ရဲ႕ရာတါင္မွ ခုခံေခ်ပလိုသူ ျမန္မာတစ္ေယာက္တေလမွ် ထြက္ျပဴေဖာ္မရျခင္းမွာ ၀မ္း နည္းဖို႔ေကာင္းလွ၏။
● ကာကြယ္ရန္နည္းလမ္း
သို႔ေသာ္ ဤကိစၥမွာ ၀မ္းနည္းေန႐ံုမွ်မၿပီး။ ျမနမာ၏အက်ဳိးကို ထိခိုက္လ်က္ရွိေသာေၾကာင့္ ခုခံကာကြယ္ရန္ နည္းလမ္းရွာၾကံၾကရေပမည္။ ထိခိုက္ပံုကား ျမန္မာကို ျမန္မာက အထင္အျမင္ေသးသိမ္ေနခဲ့လွ်င္ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ဖက္စပ္္လုပ္ကိုင္ၾကရမည့္ လုပ္ငန္ႀကီးမ်ား၊ အစုစပ္ကုမၸဏီအလုပ္ႀကီးမ်ား စသည္တို႔ကို ျမန္မာမ်ားသည္ ဘယ္ေသာ အခါတြင္ စတင္လုပ္ကိုင္ႏိုင္ရန္ရွိအံ့နည္း။ မည္သူမဆို အလုပ္ႀကီးတစ္ခုကို လုပ္ကိုင္သည့္အခါ ငါသည္ ဤအလုပ္ကို ထေျမာက္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသာ အရည္အခ်င္းရွိသည္ဟု ယံုၾကည္စိတ္ခ်ႏိုင္ေသာ စိတ္သေဘာမ်ဳိးရွိထားဖို႔ အ ေရးႀကီးေၾကာင္းကို လူတိုင္းပင္နားလည္ရၾကမည္ျဖစ္၏။ လူမ်ဳိးကိုမီ၍ လုပ္ကိုင္ရေသာ အလုပ္မ်ဳိးတြင္လည္းေကာင္း၊ ၎စိတ္သေဘာမ်ဳိးရွိဖို႔ အလားတူအေရးႀကီး၏။ စင္စစ္မွာ သာလြန္၍ပင္အေရးႀကီး၏။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ယံုၾကည္စိတ္ ခ်ႏိုင္ေသာ စိတ္သေဘာမ်ဳိး မျဖစ္ေပၚေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ကြၽႏု္ပ္တို႔ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ မည္ကဲ့သို႔ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးစနစ္မ်ဳိးကိုရရွိသည္ျဖစ္ေစ အလုပ္ႀကီးအကိုင္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေခ်။ အလုပ္ႀကီး အကိုင္ႀကီးမ်ားကိုျဖစ္ေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသးသမွ်ကာလပတ္လံုး စီးပြားေရးဘက္တြင္ ခ်ဳိ႕ငဲ့၍ လူမ်ဳိးကြဲမ်ား ေအာက္မွာ အစဥ္မၿမဲၾကရမည္ ဧကန္မလႊဲေပတည္း။
ယခုအခါ နိပၸန္ကို ေရာက္လာခဲ့ၾကသည့္ ထိုုက္တန္ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ်ဳိး ေပးအပ္ေတာ့မည္ဆိုရာ ကြၽႏု္ပ္တို႔ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားအဖို႔ အလုပ္ႀကီးအကိုင္ႀကီးမ်ား စတင္တည္ေထာင္ရန္ အခြင့္အလမ္းမ်ားသည္ အတိုင္းမသိ ေအာင္ေပၚေပါက္ေပေတာ့မည္။ ထိုအခါတြင္ ျမန္မာကို ျမန္မာက အထင္အျမင္ေသးခဲ့လွ်င္ အလုပ္လုပ္ရန္ပင္ ျဖစ္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ မိမိလူမ်ဳိးကို မိမိအထင္ေသးအျမင္ေသးေသာ စိတ္သေဘာထားမ်ဳိးကို ယခုမွစ၍ ပယ္ေဖ်ာက္ရန္ ႀကိဳးစားၾကရေပလိမ့္မည္။ ကြၽႏု္ပ္တို႔ ဆိုလိုရင္ကား ေမးသမိခင္၏ မေကာင္းေသာအခ်က္တစ္ခုကို သိထားေသာသားသည္ ထိုအခ်က္ကို ပယ္ေဖ်ာက္ရန္ ခဲယဥ္းမည္မွန္ေသာ္လည္း မိမိကိုယ္တိုင္ ထိုအေၾကာင္းကို ထုတ္ေဖာ္ေၾကညာျခင္းမွ ေရွာင္းၾကဥ္ျခင္း၊ သူတစ္ပါးတို႔ေျပာၾကသည္ကို ႏွိပ္ကြပ္ဖံုးအုပ္ျခင္းစသည္ျဖင့္ အ႐ုပ္ဆိုး သည္ထက္ မဆိုးရေလေအာင္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ေသာ နည္းလမ္းရွိေသး၏။
ျမန္မာတို႔ ညံ့ဖ်င္းသည္ဆိုေသာအခ်က္မ်ားမွ အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတိုင္း တပ္အပ္ေသခ်ာစြပ္စြဲႏိုင္သည္လည္းမဟုတ္။ ၎တို႔ႏွင့္ ခုႏွိမ္ေလာက္ေစရန္ စင္စစ္ေကာင္းျမတ္ေသာ အခ်က္မ်ားသည္ ဒုႏွင့္ေဒးရွိေနေသးသည္ျဖစ္ေပရကား ကြၽႏု္ပ္တို႔သည္ မိခင္၏အရွက္ကို ကာကြယ္သည့္အလားကဲ့သို႔ ကြၽႏု္ပ္တို႔လူမ်ဳိးကိ ကြၽႏု္ပ္တို႔ကိုယ္တိုင္ ႐ႈတ္ခ်အရွက္ခြဲရာေရာက္ေသာ စကားမ်ဳိးကို ဆိုျခင္းမွ ေရွးဦးစြာ ေရွာင္ၾကဥ္အပ္ေပ၏။ ဒုတိယအခ်က္၌ ထိုကဲ့သို႔ ႐ႈတ္ခ်အရွက္ခြဲရာေရာက္ေသာ စကားမ်ဳိးကို သူတစ္ပါးတို႔ဆိုသည္ကို ၾကားရေသာအခါ အက်ဳိးအၾကာင္းကို နည္းသင့္လမ္းသင့္ ေဖာ္ျပ၍ ေတာင္းပန္တားျမစ္အပ္ေပ၏။ ဤစာကို ဖတ္႐ႈရေသာ မိတ္ေဆြအေပါင္းတို႔သည္ အထက္ေဖာ္ျပာပါ အျခင္းအရာမ်ားကုိ ေက်နပ္ႏွစ္ၿခိဳက္သျဖင့္ အထက္ပါနည္းလမ္းအတိုင္း လိုက္နာေဆာင္ရြက္ပါေတာ့မည္ဟု သႏိၷဌာန္ခ်ထားၾကပါမူ ကြၽႏု္ပ္တို႔ေရးသားသတိေပးရက်ဳိးနပ္သည္ဟု သေဘာထား၍ လူမ်ဳိးကို အညြန္႔တံုးေအာင္ ျပဳလုပ္ရာေရာက္သည့္ အေလ့အက်င့္ဆိုးႀကီးတစ္ခုသည္လည္း ကြယ္ေပ်ာက္ရန္ အေျခခံသြားၿပီဟူ၍ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္မိေပေတာ့သတည္း။
စာေရးဆရာ၊ (၁၃၀၅)
အႏိုင္မခံကဗ်ာ မင္းသု၀ဏ္ ကိုေအာင္ဆန္း ညိဳျမႏွင့္ ေမာင္ေသာ္က
ဤေဒါသ ေလာဘတို႔ ႀကီးစိုးရာ ဌာန၏ အျခားမဲ့၌ကား ေသျခင္း တရားသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ငန္႔လင့္လ်က္ ရွိ၏။
သို႔ေသာ္ ငါ့အား မတုန္လႈပ္ သည္ကိုသာ ေတြ႕ရအံ့။ ေနာင္ကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ် မေၾကာက္သည္ ကိုသာ ေတြ႔ရအံ့။ သုဂတိသို႔ သြားရာ တံခါး၀သည္ မည္မွ်က်ဥ္းေျမာင္း သည္ျဖစ္ေစ၊ ယမမင္း၏ ေခြးေရ ပုရပိုက္၌ ငါ့အျပစ္တို႔ကို မည္မွ်ပင္ မ်ားစြာ မွတ္သားထားသည္ ျဖစ္ေစ ငါကား ဂ႐ုမျပဳ၊ ငါသာလွ်င္ ငါ့ကံ၏ အရွင္သခင္ ျဖစ္၍ ငါသာလွ်င္ ငါ့စိတ္၏ အႀကီးအကဲ ျဖစ္ေလသည္။
ၿဗိတိသွ် အစိုးရသည္ ၁၈၂၄ ခုႏွစ္တြင္ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ပထမ စစ္ပြဲျဖင့္ ရခိုင္ႏွင့္ တနသၤာရီ ေဒသကုိ လည္းေကာင္း၊ ၁၈၅၂ ခုႏွစ္တြင္ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ဒုတိယ စစ္ပြဲျဖင့္ ေအာက္ျမန္မာ ႏိုင္ငံကို လည္းေကာင္း ၁၈၈၅ ခုႏွစ္တြင္ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ တတိယ စစ္ပြဲျဖင့္ အထက္ျမန္မာႏိုင္ငံကို လည္းေကာင္း အဓမၼက်ဴးေက်ာ္ သိမ္းပိုက္၍ ၁၈၈၆ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၁ ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံအား လက္ေအာက္ခံ ကိုလိုနီႏိုင္ငံ အျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး ကြၽန္ျပဳခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ကြၽန္ျပဳရာ၌ ၿဗိတိသွ် အစိုးရသည္ ျမန္မာ တိုင္းရင္းသားတို႔၏ ဆန္႔က်င္မႈ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ၿဖိဳခြဲ ႏွိမ္နင္း၍ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ ျမန္မာ တိုင္းရင္းသားတို႔၏ အေရးကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈၿပီး ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံႏွင့္ ၿဗိတိသွ် လူမ်ဳိးတို႔၏ အက်ဳိးစီးပြား ျဖစ္ထြန္းေရးကိုသာ ေရွး႐ႈ လုပ္ေဆာင္သြားခဲ့သည္။
ျမန္မာ တိုင္းရင္းသားတို႔အား ကြၽန္သက္ရွည္စြာ စိုးမိုးႏိုင္ေရး အတြက္ ပညာရည္ ျမင့္မားေရးကို အေလးထားမႈ မျပဳဘဲ အစိုးရ၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ ၿဗိတိသွ် အရင္းရွင္မ်ား၏ စီးပြားေရးတြင္ လိုအပ္သမွ်သာ စီမံ သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။ ၿဗိတိသွ် အစိုးရသည္ ျမန္မာ တိုင္းရင္းသားတို႔၏ ပညာရည္ ျမင့္မားေရးကို စတိ အျဖစ္သာ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပံု၏ ျပယုဂ္အျဖစ္ အိႏိၵယ ႏိုင္ငံရွိ ကာလကတၱား တကၠသိုလ္၏ လက္ေအာက္ခံ အေနျဖင့္ ၁၈၈၃ ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္ ေကာလိပ္ကို လည္းေကာင္း၊ ၁၈၉၄ ခုႏွစ္တြင္ ဘတ္ပတစ္ ေကာလိပ္(ဂ်င္ဆင္ ေကာလိပ္)ကိုလည္းေကာင္း၊ ၁၉၂၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္ေကာလိပ္ႏွင့္ ဂ်ပ္ဆင္ ေကာလိပ္ကို ပူးေပါင္း၍ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကိုလည္းေကာင္း ဖြင့္လွစ္ ေပးခဲ့ျခင္းက သက္ေသျပလ်က္ ရွိသည္။ ျမန္မာတို႔၏ ေတာင္းဆိုမႈကို ေရွာင္လႊဲ မရေတာ့သျဖင့္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ကို ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့ၿပီးေနာက္ ခ်မ္းသာ ႂကြယ္၀သူမ်ား၊ ၿဗိတိသွ် အစိုးရ၏ အလိုေတာ္ရိမ်ားႏွင့္ အရာရွိႀကီး မ်ား၏ သားသမီးမ်ားသာ ပညာ သင္ ၾကားခြင့္ရႏိုင္မည့္ အစီအမံမ်ား အပါအ၀င္ တကၠသိုလ္ ပညာသင္ၾကားေရး၌ ျမန္မာ တိုင္းရင္းသားမ်ား အတြက္ ဖိႏွိပ္ ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ား ပါ၀င္သည့္ ၁၉၂၀ ျပည့္ႏွစ္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ဥပေဒကိုလည္း ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။
ၿဗိတိသွ် အစိုးရသည္ ၁၉၂၀ ျပည့္ ႏွစ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဥပေဒကို ၁၉၂၀ ျပည့္ႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔တြင္ စတင္ သက္ေရာက္ ေစခဲ့ရာ၌ ၁၉၀၆ ခု ႏွစ္မွစတင္၍ သေႏၶတည္ ဖြဲ႔စည္းခဲ့သည့္ ဗုဒၶဘာသာ ကလ်ာဏယု၀ အသင္းမ်ား (Young Men's Buddhist Associations)ေခၚ ၀ိုင္အမ္ဘီေအ အသင္းမ်ားႏွင့္ အလားတူ အသင္းမ်ား၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ျမန္မာျပည္သူတို႔က ၿဗိတိသွ် အစိုးရအား ႏိုင္ငံေရးအရ ဆန္႔က်င္ ေနခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ၀ိုင္အမ္ဘီေအ အသင္းႀကီးသည္ နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႔က်င္ေရး အရွိန္အဟုန္ ျမႇင့္တင္ရာ၌ ထိေရာက္တြင္က်ယ္ ေရးအတြက္ ၀ိုင္အမ္ဘီေအ အသင္းမ်ားႏွင့္ အလားတူ အသင္းမ်ား၏ အင္အား ေတာင့္တင္းမႈႏွင့္ စည္းလံုး ညီၫြတ္မႈကို ေရွး႐ႈ၍ ၁၉၂၀ ျပည့္ႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလမွ စတင္၍ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုး ဆိုင္ရာ အသင္းခ်ဳပ္ႀကီး (General Council of Burmese Associations) ေခၚ ဂ်ီစီဘီေအ အသင္းႀကီး အျဖစ္ ျပင္ဆင္ ဖြဲ႔စည္းခဲ့သည္။
၀ိုင္အမ္ဘီေအႏွင့္ အလားတူ အသင္းမ်ားႏွင့္ ဂ်ီစီဘီေအ အသင္းႀကီးတြင္ ရန္ကုန္ေကာလိပ္ႏွင့္ ဂ်ပ္ဆင္ေကာလိပ္မွ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံျခား တကၠသိုလ္ အသီးသီးမွ ဘြဲ႔ရ လူငယ္မ်ားက ပါ၀င္ ဦးေဆာင္ေနၾက သည္။ ျမန္မာ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ တကၠသိုလ္ ပညာသင္ၾကားေရးတြင္ ဖိႏွိပ္ ကန္႔သတ္မႈမ်ား ပါ၀င္သည့္ ၁၉၂၀ ျပည့္ႏွစ္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ဥပေဒကို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပထမေက်ာင္းသား သပိတ္ျဖင့္ ေက်ာင္းသားထုက ဆန္႔က်င္ ကန္႔ကြက္ၾကလွ်င္ ဂ်ီစီဘီေအ အသင္းႀကီးႏွင့္ ျမန္မာျပည္သူတို႔က အားေပး ေထာက္ခံခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ျပင္ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္ရွားမႈႏွင့္ ကိုလိုနီ ပညာေရး စနစ္အစား အမ်ဳိးသား ပညာေရး စနစ္ ေဖာ္ေဆာင္ေရး လႈပ္ရွားမႈ အျဖစ္ သက္ေရာက္ခဲ့၍ ၿဗိတိသွ် အစိုးရ အက်ပ္႐ိုက္ကာ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေတာင္းဆိုခ်က္ အခ်ဳိ႔ကို လိုက္ေလ်ာ ေပးခဲ့ရသည္။
၁၉၃၀ ျပည့္၀င္ႏွစ္မ်ားတြင္ ဂ်ီစီဘီေအ အသင္းေခါင္းေဆာင္မ်ား အၾကားတြင္ သေဘာထား ကြဲလြဲမႈမ်ား ရွိလာၿပီး စည္းလံုး ညီၫြတ္မႈ ၿပိဳကြဲကာ အုပ္စု ၆ စုအထိ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ဂ်ီစီဘီေအ အသင္းႀကီး ၿပိဳကြဲမႈေၾကာင့္ နယ္ခ်ဲ႔ ဆန္႔က်င္ေရးႏွင့္ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈတြင္ ထိေရာက္မႈ မရွိေတာ့သည္ကို သတိထားမိေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား ပါ၀င္သည့္ လူငယ္ တစ္စုသည္ စည္းလံုး ညီၫြတ္ၿပီး အင္အား ေတာင့္တင္းသည့္ ဦးေဆာင္ အဖြဲ႔အစည္း တစ္ရပ္ လိုအပ္သည္ကို တြက္ဆမိၾကသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ လူငယ္ တစ္စုသည္ ၁၉၃၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးကို စတင္စည္း႐ံုး ဖြဲ႔စည္းၾကၿပီး ျပည္မႏွင့္ ေတာင္တန္းေဒသ အားလံုး တစ္ေပါင္းတည္း လြတ္လပ္ေရး ရရွိရန္ ရည္ရြယ္၍ လႈပ္ရွားခဲ့ၾက သည္။ တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးသည္ ၀ိုင္ အမ္ဘီေအႏွင့္ ဂ်ီစီဘီေအ အသင္းတို႔၏ ၿဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႔ ဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္ရွားမႈ အေမြကို ဆက္ခံ၍ လံုး၀ လြတ္လပ္ေရးကို ဦးတည္ လႈပ္ရွားခဲ့သည္။
တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးက ျမန္မာ တိုင္းရင္းသား အလႊာစံုကို စည္း႐ံုး ဦးေဆာင္၍ နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႔က်င္ေရးႏွင့္ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈကို လႈပ္ရွားေနစဥ္ ၿဗိတိသွ် အစိုးရသည္ ျမန္မာတို႔ လိုလားသည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ ျမန္မာ ျပည္သူတို႔အား အက်ဳိးျပဳမည့္ အမ်ဳိးသား ပညာေရးစနစ္ အစား ျမန္မာႏိုင္ငံကို ကြၽန္သက္ရွည္ေစမည့္ ၿဗိတိန္ ႏိုင္ငံႏွင့္ ၿဗိတိသွ်လူမ်ဳိးတို႔ အက်ဳိးကို ေရွး႐ႈသည့္ ကိုလိုနီပညာေရးစနစ္ကို ေဖာ္ေဆာင္လ်က္ရွိသည္။ ထို႔ျပင္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားထု အတြင္းတြင္ အမ်ဳိးသား ပညာေရးစနစ္ အစား ကိုလိုနီ ပညာေရး စနစ္ကိုသာ ဦးတည္ ေဖာ္ေဆာင္ေနမႈ၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပထမ ေက်ာင္းသားသပိတ္၏ ေတာင္း ဆိုခ်က္ အခ်ဳိ႕ လိုက္ေလ်ာရန္ က်န္ရွိေနမႈႏွင့္ တကၠသိုလ္ အာဏာပိုင္မ်ားက ျမန္မာေက်ာင္းသား အမ်ားစုအေပၚ ဖိႏွိပ္မႈႏွင့္ ခဲြျခား ဆက္ဆံမႈတို႔ ရွိေနသျဖင့္ ၿဗိတိသွ် အစိုးရအေပၚ မေက်နပ္မႈမ်ား ျဖစ္ထြန္းလ်က္ ရွိသည္။
ထိုအေတာအတြင္း အမ်ဳိးသားေရး စိတ္ဓာတ္၊ နယ္ခ်ဲ႔ ဆန္႔က်င္ေရး စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ ထက္သန္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားက အိုးေ၀ မဂၢဇင္းကို ထုတ္ေ၀ၾကရန္ စိုင္းျပင္း ေနၾကသည္။ ထိုစဥ္က တကၠသိုလ္အာ ဏာပိုင္မ်ား၏ အစီအစဥ္ျဖင့္ ႏွစ္စဥ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မဂၢဇင္းကို ထုတ္ေ၀ေပးသည့္ နည္းတူ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အစီအစဥ္ျဖင့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ သမဂၢ မဂၢဇင္းကို အမည္ျပင္ဆင္ထားသည့္ အိုးေ၀ သို႔မဟုတ္ ဥေဒါင္း၏အသံ မဂၢဇင္းကို ထုတ္ေ၀လ်က္ ရွိၾကသည္။ အိုးေ၀ မဂၢဇင္း၏ တာ၀န္ခံ အယ္ဒီတာမွာ ဘီေအေအာက္တန္း ေက်ာင္းသားကို ေအာင္ဆန္း ႏွင့္ မဂၢဇင္း အတြင္းေရးမွဴး မွာ အိုင္ေအ အထက္တန္း ေက်ာင္းသား ကိုသိန္းတင္(ညိဳျမ)တို႔ ျဖစ္သည္။ ညိဳျမသည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႔ စတင္ တက္သည့္ ၁၉၃၃ ခုႏွစ္ကပင္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္၊ ဂႏၴေလာကႏွင့္ အိုးေ၀ မဂၢ ဇင္းတို႔တြင္ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ႏွစ္ဘာသာျဖင့္ ၀တၳဳ၊ ေဆာင္းပါး၊ စာတမ္းႏွင့္ ကဗ်ာမ်ားကို ေရးသားခဲ့ၿပီး အိုးေ၀ မဂၢဇင္းတြင္ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္မွ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္ အထိ အယ္ဒီတာ အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါသည္။
၀ီလ်ံအမ္းနက္ဟင္းနေလး ေရးဖြဲ႕ သည့္ အင္ဗစ္တပ္စ္ကဗ်ာ
INVICTUS
Out of the night that covers me,
Black as the pit from pole to pole,
I thank whatever gods may be
For my unconquerable soul.
In the fel lclutch of circumstance
I have not winced nor cried aloud.
Under the bludgeonings of chance
My head is bloody but unbowed.
Boyond this place of wrath and tears,
Looms but the horror of the shade,
And yet the menace of the years
Finds, and shall find, me unafraid.
It matters not how strait the gate,
How charged with punishment the scroll,
I am the master of my fate;
I am the captain of my soul.
William Ernest Henley
(၁၈၄၉-၁၉၀၃)
ၿဗိတိသွ် အစိုးရသည္ ၿဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးတြင္ တက္ႂကြစြာ ပါ၀င္ လႈပ္ရွားေနၾကသည့္ တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး၀င္မ်ားႏွင့္ ျပည္သူတို႔အား မ်က္ျခည္မျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္မႈ၊ ဖမ္းဆီး ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈ၊ တရားစြဲဆို၍ ေထာင္ဒဏ္ႏွင့္ ျပစ္ဒဏ္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ခ်မွတ္မႈတို႔ျဖင့္ ဖိႏွိပ္္လ်က္ ရွိသည္။ ၿဗိတိသွ် အစိုးရက ဖိႏွိပ္မႈ အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ျပဳက်င့္ေနသည့္ ၾကားမွပင္ ျမန္မာမ်ဳိးခ်စ္တို႔သည္ အညံ့မခံဘဲ ရဲ၀ံ့စြာ ဆန္႔က်င္ေနၾကစဥ္ အဂၤလိပ္ကဗ်ာဆရာWilliam Ernest Henley (1849-1903) (၁၈၄၉-၁၉၀၃) ေရးဖြဲ႕သည့္ INVICTUS ကဗ်ာသည္ ျမန္မာစာေပ ၀ါသနာရွင္ လူငယ္မ်ား အၾကား ပ်ံ႕ႏွွံ႔လ်က္ ရွိသည္။ ထို ၀ီလွ်ံအမ္းနက္ ဟင္းနေလး ေရးဖြဲ႕သည့္ “အင္ဗစ္တပ္စ္” ကဗ်ာသည္ ၿဗိတိသွ် အစိုးရအား ဆန္႔က်င္ေနၾကသျဖင့္ ဖိႏိွပ္မႈ အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ရင္ဆိုင္ ေနၾကရသည့္ ျမန္မာမ်ဳိးခ်စ္တို႔ ၏ ဇြဲသတိၱကို အားေပး လံႈ႕ေဆာ္ေပးေန သည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။
ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္ရွားမႈတြင္ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္ေနၾကသည့္ ျမန္မာမ်ဳိးခ်စ္ မ်ားကို အားေပး ေထာက္ခံ၍ ျပည္သူတို႔ ကို စည္း႐ံုးလံႈ႕ေဆာ္ရန္ ရည္ရြယ္၍ အိုးေ၀မဂၢဇင္း(၁၉၃၆ အတြဲ-၆ အမွတ္ ၁)တြင္ အင္ဗစ္တပ္စ္ ကဗ်ာကို အႏိုင္မခံ အမည္ျဖင့္ ျမန္မာဘာသာသို႔ ျပန္ ဆိုေဖာ္ျပခဲ့သည္။ အႏိုင္မခံ ျမန္မာဘာသာျပန္ ကဗ်ာကို ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ႏွစ္ငါးဆယ္စာေစာင္ (၁၉၂၀-၁၉၇၀)တြင္ အိုးေ၀မဂၢဇင္း (၁၉၃၆ အတြဲ-၆၊ အမွတ္ ၁)မွတစ္ဆင့္ ရည္ၫႊန္း ေဖာ္ျပထားရာတြင္ ဘာသာျပန္ဆိုသူ အမည္ မပါ၀င္ဘဲ ေခါင္းႀကီးပိုင္း အျဖစ္သာ ေဖာ္ျပထား ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္ကဗ်ာ ဆရာ ၀ီလွ်ံအမ္းနက္ဟင္းနေလး ေရးဖြဲ႕သည့္ အင္ဗစ္တပ္စ္ ကဗ်ာကို အိုးေ၀ မဂၢဇင္းတြင္ ျမန္မာဘာသာ ျပန္ဆိုေဖာ္ျပစဥ္က ဘာသာျပန္ဆို သူ၏ ကေလာင္ အမည္ မပါ၀င္ခဲ့သျဖင့္ စာဖတ္သူမ်ား အေနျဖင့္ ဘာသာျပန္ဆိုသူ မည္သူျဖစ္ သည္ကို ပေဟဠိသဖြယ္ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါ လိမ့္မည္။ အႏိုင္မခံ ျမန္မာဘာသာျပန္ ကဗ်ာ ေဖာ္ျပသည့္ အိုးေ၀ မဂၢဇင္း၏ တာ၀န္ခံ အယ္ဒီတာ အျဖစ္ ကိုေအာင္ဆန္း ႏွင့္ အယ္ဒီတာ(မဂၢဇင္းအတြင္း ေရးမွဴး)အျဖစ္ ကိုသိန္းတင္(ညိဳျမ)တို႔ ကိုသာ သိရွိခဲ့ၾကပါသည္။
အိုးေ၀မဂၢဇင္း (၁၉၃၆)တြင္ ေခါင္းႀကီးပိုင္းမွ ေဖာ္ျပသည့္ ဘာသာျပန္ကဗ်ာ
အႏိုင္မခံ
ငါ့အား ဖံုးလႊမ္းထားေသာ လကြယ္သန္းေခါင္ ဤေမွာင္မိုက္တြင္း မွေန၍ အႏိုင္မခံ အ႐ံႈးမေပးတတ္ေသာ ငါ၏စိတ္ကို ဖန္ဆင္းေပးသည့္ နတ္သိ ၾကားတို႔အား ငါ ေက်းဇူး ဆိုပါ၏။
ေလာကဓံ တရားတို႔၏ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ လက္ဆုပ္တြင္းသို႔ က်ေရာက္ ေနရေသာ္လည္း ငါကား မတုန္လႈပ္၊ မငိုေႂကြး၊ ကံတရား၏ ႐ိုက္ ပုတ္ျခင္း ဒဏ္ခ်က္တို႔ေၾကာင့္ ငါ့ဦး ေခါင္းသည္ ေသြးသံတို႔ျဖင့္ ရဲရဲနီ၏။ ၫြတ္ကားမၫြတ္။
ဤေဒါသေလာဘတို႔ ႀကီးစိုးရာ ဌာန၏ အျခားမဲ့၌ကား ေသျခင္း တရားသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ငန္႔လင့္လ်က္ ရွိ၏။ သို႔ေသာ္ ငါ့အား မတုန္လႈပ္သည္ ကိုသာေတြ႕ရအံ့။ ေနာင္ကိုလည္း ဘယ္ ေတာ့မွ် မေၾကာက္သည္ကိုသာ ေတြ႕ရအံ့။
သုဂတိသို႔ သြားရာ တံခါး၀သည္ မည္မွ် က်ဥ္းေျမာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ယမမင္း၏ ေခြးေရ ပုရပိုက္၌ ငါ့အျပစ္တို႔ကို မည္မွ်ပင္မ်ားစြာ မွတ္သားထားသည္ ျဖစ္ေစ ငါကား ဂ႐ုမျပဳ၊ ငါသာလွ်င္ ငါ့ကံ၏ အရွင္သခင္ျဖစ္၍ ငါသာလွ်င္ ငါ့စိတ္၏ အႀကီးအကဲ ျဖစ္ေလသည္။
ေခါင္းႀကီးပိုင္း အိုးေ၀မဂၢဇင္း၊
အတြဲ ၆၊ အမွတ္ ၁၊ ၁၉၃၆။
(မူရင္းသတ္ပံုအတိုင္း)
ထို႔ေနာက္ အဂၤလိပ္ ကဗ်ာဆရာ ၀ီလွ်ံအမ္းနက္ဟင္းနေလး ေရးဖြဲ႕သည့္ အင္ဗစ္တပ္စ္ ကဗ်ာကို မင္းသု၀ဏ္က အႏိုင္မခံ အမည္ျဖင့္ပင္ ျမန္မာဘာသာ ျပန္ဆို၍ ႐ႈမ၀မဂၢဇင္း(၁၉၅၉ ဧၿပီ လ)တြင္ ထပ္မံေဖာ္ျပထားပါသည္။ အိုးေ၀မဂၢဇင္း၏ ေခါင္းႀကီးပိုင္းအျဖစ္ ေဖာ္ျပေသာ အႏိုင္မခံ ကဗ်ာႏွင့္ ႐ႈမ၀ မဂၢဇင္းမွ မင္းသု၀ဏ္၏ အႏိုင္မခံ ကဗ်ာ တို႔ကို ႏိႈင္းယွဥ္လွ်င္ ျခားနားမႈအနည္း ငယ္သာ ေတြ႔ရွိႏိုင္ပါသည္။ အိုးေ၀ မဂၢဇင္းတြင္ “ငန္႔လင့္လ်က္ရွိ၏”ဟုေဖာ္ ျပထားသည္ကို ႐ႈမ၀မဂၢဇင္းတြင္ “င့ံလင့္လ်က္ ရွိ၏”ဟု ေဖာ္ျပထားသည္ကို ေတြ႔ႏိုင္ၾကသည့္ အျပင္ အိုးေ၀မဂၢဇင္း တြင္ “ေနာင္ကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ် မေၾကာက္သည္ကိုသာ ေတြ႕ရအံ့”စာေၾကာင္း ပါရွိေသာ္လည္း ႐ႈမ၀ မဂၢဇင္းတြင္ ထိုစာေၾကာင္း မပါ၀င္ေတာ့သည္ကို သတိျပဳမိၾကပါလိမ့္မည္။ အိုးေ၀ မဂၢဇင္းမွ အႏိုင္မခံ ျမန္မာဘာသာျပန္ ကဗ်ာႏွင့္ ႐ႈမ၀ မဂၢဇင္းမွ အႏိုင္မခံ ျမန္မာ ဘာသာျပန္ ကဗ်ာတို႔တြင္ က်န္ျခားနား ခ်က္ရွာမရသည့္ အေျခအေနတြင္ ရွိပါ သည္။
မင္းသု၀ဏ္၏ ပ်ဥ္းမငုတ္တို ကဗ်ာစာအုပ္တြင္ ႐ႈမ၀ မဂၢဇင္းမွ အႏိုင္မခံ ကဗ်ာကို ထည့္သြင္း ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ပ်ဥ္းမငုတ္တို ကဗ်ာစာအုပ္ကို ၁၉၆၈ ခုႏွစ္တြင္ ပထမအႀကိမ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့ၿပီး ထပ္မံ ထုတ္ေ၀မႈမ်ားလည္း ရွိခဲ့ပါသည္။ တစ္ဖန္ စာေရးဆရာ ေမာင္ေသာ္ကက ႏွစ္သံုးရာမွ ပဲ့တင္သံအသံ လိႈင္းကဗ်ာမ်ား စာအုပ္ကို ေရးသား ထုတ္ေ၀ရာ၌ ၀ီလွ်ံအမ္းနက္ဟင္းနေလး ေရးဖြဲ႕သည့္ အင္ဗစ္တပ္စ္ ကဗ်ာကို ထပ္မံ၍ အႏိုင္မခံ အမည္ျဖင့္ ဘာသာ ျပန္ဆို၍ ထည့္သြင္း ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ ေမာင္ေသာ္ကသည္ အိုးေ၀မဂၢဇင္း ေခါင္းႀကီးပိုင္းႏွင့္ ႐ႈမ၀ မဂၢဇင္းမွ မင္းသု၀ဏ္၏ ဘာသာျပန္ဆိုမႈတို႔ျဖင့္ ေခါင္း စီးအမည္ အႏိုင္မခံကို မလႊဲသာ မေရွာင္သာ ထပ္တူသံုးစြဲ ထားေသာ္လည္း ကဗ်ာ စာကိုယ္ကိုမူ ကိုယ္ပိုင္ဟန္ျဖင့္ ျပန္ဆိုထားသျဖင့္ ကြဲလြဲမႈ တခ်ဳိ႕ကို ေတြ႕ ရွိႏိုင္ပါသည္။
ေမာင္ေသာ္က က ႏွစ္သံုးရာမွ ပဲ့တင္သံ အသံလိႈင္း ကဗ်ာမ်ား စာအုပ္တြင္ အိုးေ၀ မဂၢဇင္းမွ အႏိုင္မခံ ကဗ်ာကို တာ၀န္ခံ အယ္ဒီတာ ကိုေအာင္ဆန္း ဘာသာျပန္ခဲ့သည္ဟု ေဖာ္ျပထားသည့္ နည္းတူ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေဆာင္းပါး (စစ္ျပန္ မဂၢဇင္း ၁၉၈၀ ဇူလိုင္)တြင္ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ William Ernest Henley ေရးသားသည့္ အဂၤလိပ္ကဗ်ာ(INVICTUS ) ကိုမွီျငမ္းျပဳ၍ ၁၉၃၆ ခု ႏွစ္ အိုးေ၀မဂၢဇင္း၊ အတြဲ ၆၊ အမွတ္ ၁ ေခါင္းႀကီးပိုင္းတြင္ အႏိုင္မခံ ကဗ်ာကို ေရးသား ထည့္သြင္းခဲ့ေၾကာင္း၊ ထိုအခါ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ တာ၀န္ခံ အယ္ဒီတာ ျဖစ္သျဖင့္ ေခါင္းႀကီးပိုင္းကို သခင္ေအာင္ဆန္းပင္ ေရးမည္ထင္ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ ထိုေခတ္အခါက အခ်ဳိ႕က ယင္းကဗ်ာကို သခင္ေအာင္ဆန္း မေရး၊ အစကနဦး ေရးသားသူမွာ ကဗ်ာဆရာ ပါေမာကၡႀကီး တစ္ဦးျဖစ္သည္ဟု လည္းေကာင္း၊ နာမည္ႀကီး သတင္းစာ ဆရာႀကီး တစ္ဦးျဖစ္သည္ဟု လည္းေကာင္း ယံုမွား သံသယ ရွိေနၾကေၾကာင္း၊ အႏိုင္မခံ ကဗ်ာကို သခင္ေအာင္ဆန္းပင္ ေရးမည္ဟု တစ္ထစ္ခ် ယံုၾကည္ပါေၾကာင္း တို႔ကို ေဖာ္ျပထားပါသည္။
႐ႈမ၀မဂၢဇင္း(၁၉၅၉)ႏွင့္ ပ်ဥ္းမငုတ္တို ကဗ်ာစာအုပ္(၁၉၆၈)မွ မင္းသု၀ဏ္ ဘာသာျပန္သည့္ ကဗ်ာ
အႏိုင္မခံ
ငါ့အား ဖံုးလႊမ္းထားေသာ လကြယ္သန္းေခါင္ ဤမိုက္ေမွာင္တြင္း မွေန၍ အႏိုင္မခံ အ႐ံႈးမေပးတတ္ေသာ ငါ၏စိတ္ကို ဖန္ဆင္းေပးသည့္ နတ္သိၾကားတို႔အား ငါ ေက်းဇူးဆိုပါ၏။
ေလာကဓံ တရားတို႔၏ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ လက္ဆုပ္တြင္းသို႔ က်ေရာက္ ေနရေသာ္လည္း ငါကား မတုန္လႈပ္၊ မငိုေႂကြး။ ကံတရား၏ ႐ိုက္ ပုတ္ျခင္း ဒဏ္ခ်က္တို႔ေၾကာင့္ ငါ့ဦး ေခါင္းသည္ ေသြးသံတို႔ျဖင့္ ရဲရဲနီ၏။ ၫႊတ္ကား မၫႊတ္။
ဤေဒါသ ေလာဘတို႔ ႀကီးစိုးရာ ဌာန၏ အျခားမဲ့၌ကား ေသျခင္းတရား သည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ငံ့လင့္လ်က္ ရွိ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ငါ့အား မတုန္လႈပ္ သည္ကိုသာ ေတြ႕ရအံ့။
သုဂတိသို႔ သြားရာ တံခါး၀သည္ မည္မွ် က်ဥ္းေျမာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ယမမင္း၏ ေခြးေရပရပိုက္၌ ငါ့အျပစ္တို႔ ကို မည္မွ်ပင္မ်ားစြာ မွတ္သားထား သည္ျဖစ္ေစ ငါကား ဂ႐ုမျပဳ။ ငါသာ လွ်င္ ငါ့ကံ၏ အရွင္သခင္ျဖစ္၍ ငါသာ လွ်င္ ငါ့စိတ္၏ အႀကီးအကဲျဖစ္ေလ သည္။
(၁၉၅၉ ဧၿပီလ ႐ႈမ၀မဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပေသာ ကဗ်ာ ဘာသာျပန္)
ႏွစ္သံုးရာမွ ပဲ့တင္သံအသံလိႈင္း ကဗ်ာမွ ေမာင္ေသာ္က ဘာသာျပန္သည့္ ကဗ်ာ
အႏိုင္မခံ
ငါ့အား ဖံုးလႊမ္းအပ္သည့္
ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ အေမွာင္တြင္းမွ
အသူရာတမွ် နက္လွေသာ
ေခ်ာက္ကမ္းပါး အတြင္းမွ
ငါ၏ မေၾကာက္တရားကို
ဖန္တီးထားသည့္
နတ္သိၾကားမ်ားကို
ငါ ေက်းဇူးဆိုပါ၏။
ေလာကဓံတရား၏
ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ လက္ဆုပ္တြင္းသို႔
ငါသက္ဆင္းက်ေရာက္
ေသာ္ျငားလည္း
ငါကား မတုန္လႈပ္၊ မငိုေႂကြး
ကံတရား၏ ႐ိုက္ပုတ္ျခင္းေၾကာင့္
ငါ၏ ဦးေခါင္းတို႔သည္
ေသြးျဖင့္ ခ်င္းခ်င္းနီ၏။
သို႔ေသာ္ ၫႊတ္ကားမၫႊတ္။
ေလာဘ ေဒါသတို႔ႀကီးစိုးရာ
ဤကမၻာ၏ အျခားမဲ့၌
ေသျခင္းတရားသည္
ေၾကာက္ဖြယ္ငံ့လင့္၏။
သို႔ေသာ္ ငါ့အား
မတုန္လႈပ္သည္ကိုသာ ေတြ႕ရအံ့။
ေနာင္တြင္လည္း
မေၾကာက္ရြံ႕သည္ကို သာလွ်င္
အစဥ္ေတြ႕ရလတံၱ႕။
သုဂတိသုိ႔ သြားရာတံခါး၀သည္
မည္မွ်ပင္
က်ဥ္းေျမာင္းသည္ျဖစ္ေစ
ယမမင္း၏ ေခြးပုရပိုက္တြင္
ငါ၏ အျပစ္မ်ားမည္မွ်ပင္
ေရးျခစ္ထားေစ
ငါသာငါလွ်င္ ငါ့ၾကမၼာ၏ အရွင္
ငါသာငါလွ်င္ ငါ့ဘ၀၏သခင္
ျဖစ္ေတာ့သည္။
တစ္ဖန္ ျမေကတုက သခင္ေအာင္ ဆန္းႏွင့္ သူ႕ကဗ်ာ သူ႕နိမိတ္ေဆာင္းပါး (စစ္ျပန္မဂၢဇင္း ၁၉၈၁ ေဖေဖာ္၀ါရီ)တြင္ အႏိုင္မခံ ကဗ်ာကို သခင္ေအာင္ဆန္း ကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္ ေရးသားေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္ ရဲရဲႀကီး ေထာက္ခံ တင္ျပလို ပါသည္။ ဤသို႔ တင္ျပရာ၌ သခင္ ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထိုအခ်ိန္ အခါက ရင္းႏွီးစြာ ေတြ႔ဆံုၾကလ်က္ စာေပ ေဆြးေႏြးမႈမ်ား ျပဳလုပ္ၾကသည္ကိုလည္း တင္ျပလိုပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ၁၉၃၀-၃၁ ခုႏွစ္က ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းမွာမူ ၁၉၃၃ ခုႏွစ္တြင္ တကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ သူသည္ ၀ိဇၨာဘြဲ႕ကို ၁၉၃၇ ခုတြင္ ဆြတ္ ခူးပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ၁၉၃၇ တြင္ မဟာ၀ိဇၨာကို ဆြတ္ခူးပါသည္။ ၁၉၃၅-၃၆ ခုႏွစ္တြင္ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ မဂၢဇင္း တာ၀န္ခံ အယ္ဒီတာ ျဖစ္လာၿပီး ၁၉၃၆-၃၇ ခုႏွစ္တြင္ ကိုညိဳျမက မဂၢဇင္း တာ၀န္ခံအျဖစ္ ဆက္လက္ ထမ္းေဆာင္ပါသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ ၁၉၃၅-၃၆ ခုႏွစ္တြင္ မဂၢဇင္း တာ၀န္ခံျဖစ္လာစဥ္ ယင္းမဂၢဇင္း၏ ေခါင္းႀကီးပိုင္းတြင္ အႏိုင္မခံ ကဗ်ာကို ေရးသား ထည့္သြင္းပါသည္။
ဤဘာသာျပန္ ကဗ်ာကို သူကိုယ္တိုင္ဘာသာ ျပန္ေရးသားေၾကာင္းကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ သိပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ သမဂၢ အသင္းသို႔ အားလပ္သည့္ အခ်ိန္တိုင္း သြားေရာက္လည္ပတ္ပါ သည္။ ထိုအခ်ိန္အခါက ၁၉၃၆ ခု ဇြန္ လတြင္ ကြၽန္ေတာ္မွာ ျမန္မာစာ ဌာနတြင္ အခ်ိန္၀က္ နည္းျပဆရာ အျဖစ္ ခန္႔ထားျခင္း ခံရၿပီး မဟာ၀ိဇၨာတန္းကို တက္ေရာက္ သင္ၾကားေနသည့္ အခါ ျဖစ္ပါသည္။ သမဂၢသို႔ ေရာက္သည့္အခါတိုင္း သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ေတြ႕ၾကပါသည္။ တစ္ေန႔ေသာ္ သခင္ေအာင္ဆန္းက ကိုခ်မ္းျမ ကပၸတိန္ေအာ့ဖ္သည္ဆိုးလ္ (Captain of The Soul) ကို ခင္ဗ်ား ဘယ္လို ျပန္မလဲဟု ေမးပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ေပါရာဏ စကားမွာေတာ့ ကပၸတိန္ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရမ်ဳိးကို ထမုန္သူ ႀကီးဟူ၍ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မာလိန္မွဴး ဆိုရင္ ပိုေကာင္းပါလိမ့္ ထင္တယ္ဟူ၍ ျပန္ေျဖလိုက္ပါသည္။
ဤ ေ၀ါဟာရကိုလည္း သခင္ေအာင္ဆန္းက သေဘာ မက်သူပါ။ မႀကိဳက္ေသး ဘူးဗ်ာ၊ လူတိုင္း နားလည္ႏိုင္မွ ေကာင္းမွာဟူ၍ ေျပာၿပီး သူ၏ မွတ္စုအၾကမ္းစာ အုပ္ထဲတြင္ ယင္းကဗ်ာ ဘာသာျပန္ကို ေရးျခစ္လိုက္၊ ဖ်က္လုိက္ လုပ္ေနသည္ကိုပင္ ေတြ႕ရပါသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ သြားေလရာ၌ စာအုပ္တစ္အုပ္ သူ၏ လက္ထဲတြင္ ပါလာတတ္ပါသည္။ ထိုအခါက သူ၏ လက္ထဲတြင္ လက္ေရြးစင္ အဂၤလိပ္ကဗ်ာ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ (Selected Poems) တစ္အုပ္ ရွိေနပါ သည္။ အႏိုင္မခံ ကဗ်ာကို ကိုေအာင္ဆန္း ေရးသားရာ၌ အိုးေ၀မဂၢဇင္း ေခါင္းႀကီးပိုင္းတြင္ သူ၏ နာမည္ မပါေၾကာင္းမွာ အဆန္း မဟုတ္ပါ။ ေခါင္းႀကီးပိုင္းကို ေရးသားသူ၏ အမည္မွာ မဂၢဇင္းတို႔ ထံုးတမ္းစဥ္လာ အရ ပါေလ့ပါထ မရွိၾကပါ။ ေခါင္းႀကီးပိုင္းကို တာ၀န္ခံ အယ္ဒီတာမ်ားက သာလွ်င္ ေရး သားၾကရစျမဲ ျဖစ္ပါသည္။ အျခား ကဗ်ာတစ္ပုဒ္စ၊ ႏွစ္ပုဒ္စကိုလည္း သခင္ေအာင္ဆန္း ေရးဖူးသည္ကို သိပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏အမည္ကို မေတြ႕ရပါ။
သခင္ေအာင္ဆန္း၏ ကဗ်ာကို ဖတ္႐ႈပါလွ်င္ အလြန္ေလးနက္ ေျပာင္ေျမာက္ေသာ အဖြဲ႔အႏြဲ႔၊ ရဲေသြးရဲမာန္ စိတ္ဓာတ္ကို ေသြးသြင္းေပးေသာ စကားလံုးမ်ားကို ေတြ႔ၾကရပါသည္။ ထို႔ျပင္ အဂၤလိပ္ဘာသာမွ ျမန္မာျပန္ဆိုပံုမ်ား သည္လည္း အလြန္ ေလးနက္ေပၚလြင္ လွသည္။ ျမန္မာဆန္ေသာ ေ၀ါဟာရမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ၿပီး အကြက္က်က် သူ႔ ေနရာႏွင့္သူ ထားသို သံုးစြဲတတ္သည္ မွာမ်ားစြာ ခ်ီးမြမ္းဖြယ္ ျဖစ္ပါသည္”ဟု ေဖာ္ျပခဲ့ပါသည္။
ေမာင္ေသာ္က ႏွစ္သံုးရာမွ ပဲ့တင္ သံ အသံလိႈင္းကဗ်ာမ်ား စာအုပ္ထုတ္ ေ၀မႈႏွင့္ စစ္ျပန္မဂၢဇင္းတြင္ ေမာင္ေသာ္ က၏ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေဆာင္းပါးႏွင့္ ျမေကတု၏ သခင္ ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သူ႕ကဗ်ာ သူ႔နိမိတ္ ေဆာင္းပါးမ်ား ေဖာ္ျပမႈတို႔ႏွင့္ မေရွး မေႏွာင္းမွာပင္ ေရွ႔သို႔စာေစာင္တြင္ သိန္းေဖျမင့္က အိုးေ၀မဂၢဇင္းမွ အႏိုင္ မခံ ကဗ်ာကို မင္းသု၀ဏ္က ဘာသာ ျပန္ဆိုေဖာ္ျပေၾကာင္း ေရးသားသည္ဟု ဆိုၾကျပန္သည္။ အိုးေ၀မဂၢဇင္း(၁၉၃၆) တြင္ အႏိုင္မခံ ကဗ်ာကို ေခါင္းႀကီးပိုင္း အျဖစ္ ေဖာ္ျပစဥ္က ဘာသာျပန္ဆိုသူ၏ ကေလာင္အမည္ ေဖာ္ျပျခင္းမျပဳခဲ့မႈ၊ မင္းသု၀ဏ္က ႐ႈမ၀မဂၢဇင္းႏွင့္ ပ်ဥ္းမ ငုတ္တို ကဗ်ာ စာအုပ္တြင္ ထပ္မံဘာ သာျပန္ဆိုေဖာ္ျပမႈ၊ မင္းသု၀ဏ္ကဲ့သို႔ပင္ ေမာင္ေသာ္ကက ႏွစ္သံုးရာမွပဲ့ တင္သံ အသံလိႈင္း ကဗ်ာမ်ား စာအုပ္တြင္ ထပ္မံ ဘာသာျပန္ဆို ထည့္သြင္းထားမႈ၊ ျမန္မာ ဘာသာျပန္ဆိုတိုင္း ကဗ်ာအမည္ အျဖစ္ အႏိုင္မခံ ကိုပင္ သံုးစြဲၾကမႈ၊ အိုးေ၀မဂၢ ဇင္း(၁၉၃၆)မွ အႏိုင္မခံ ကဗ်ာ ဘာသာ ျပန္ဆိုသူကို ေမာင္ေသာ္က၊ ျမေကတုႏွင့္ သိန္းေဖျမင့္တို႔က ေဖာ္ထုတ္လာၾကမႈ တို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာ စာေပနယ္တြင္ အႏိုင္ မခံ ကဗ်ာဘာသာ ျပန္ဆိုသူမွာ ပေဟဠိ ဆက္လက္ျဖစ္ၾကရသည္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ထုတ္ေ၀ေသာ စာနယ္ဇင္း မ်ား၏ စာမ်က္ႏွာထက္တြင္ ထိုပေဟဠိ မွာ ရွင္သန္ေနဆဲရွိသည္။
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ပန္းအလကၤာ မဂၢဇင္းမွ ေမာင္ေၾကာ့ေ၀ ၏ အႏိုင္မခံ ကဗ်ာကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္း ေရးမေရး၊ ဒဂုန္တာရာကို ေမး ၾကည့္ေစခ်င္သည္ ေဆာင္းပါးနိဂံုးတြင္“မည္သို႔ပင္ဆိုေစ၊ စစ္ၿပီးေခတ္မွာ ေအာင္ဆန္း သို႔မဟုတ္ အ႐ိုင္း၊ ညိဳျမ ေခၚ မတုန္မလႈပ္ေက်ာက္႐ုပ္ဟု သူတို႔ ႏွစ္ဦး၏ ႐ုပ္ပံုလႊာကို အနီးကပ္ပံုေဖာ္ ေရးဖြဲ႔ခဲ့ေသာ ကိုလိုနီေခတ္ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈမွာ ပါ၀င္ခဲ့သူ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနေသးသည့္ ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာ အား အိုးေ၀မဂၢဇင္း ေခါင္းႀကီး အႏိုင္မခံ ကဗ်ာ မည္သူ ေရးခဲ့ပါသနည္း ဆိုသည့္ အေျဖကို ေမးျမန္းရန္သာ က်န္ရွိေနပါ ေၾကာင္း”ဟု ေဖာ္ျပထားပါသည္။
ထို ပန္းအလကၤာ မဂၢဇင္း၏ ေဖာ္ျပခ်က္ အရ လွ်ပ္တစ္ျပက္ဂ်ာနယ္ အတြဲ-၂၊ အမွတ္ ၆၉၊ ၂၂.၀၁.၂၀၁၀)က ဆရာႀကီးဒဂုန္ တာရာအား ေမးျမန္းခဲ့ရာ၌“ဒီကဗ်ာ ကို ကိုေအာင္ဆန္း ေရးမေရး ကြၽန္ေတာ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ ဘူးဗ်။ ကိုညိဳျမ ေရးတယ္ ဆိုတာေတာ့ ဖတ္ဖူးတယ္။ စာမေခ်ာလို႔ေတာင္ မင္း သု၀ဏ္က ျပင္ေပးတယ္လို႔ ဖတ္ဖူးတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ကြၽန္ေတာ္က ၁၀ တန္းဗ်။ ကိုေအာင္ဆန္း အႏိုင္မခံ ကဗ်ာကို ေရးမေရး ဆိုတာေတာ့ ကြၽန္ ေတာ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိဘူး” ဟု ေျဖဆိုခဲ့ပါသည္။ ထို႔ျပင္ Popular News Journal (အတြဲ-၂၊ အမွတ္ ၁၉၊ ၂၀.၀၅.၂၀၁၀)က စစ္ျပန္မဂၢဇင္း မွ ျမေကတု၏ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သူ႕ကဗ်ာ သူ႔နိမိတ္ ေဆာင္းပါးကို ျပန္လည္ ေဖာ္ျပထားပါသည္။
၁၉၈၇ ခုႏွစ္တြင္ စာေပ ဗိမာန္က ႀကီးမွဴး၍ ဘာသာျပန္ စာေပစာတမ္း ဖတ္ပြဲ က်င္းပခဲ့ရာ၌ စာေရးဆရာေမာင္ထြန္းသူႏွင့္ ေမာင္ျမင့္ႂကြယ္တို႔က ဘာ သာျပန္ရသ စာေပစာတမ္းကို ဖတ္ၾကားခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုစာတမ္းတြင္“ဘာသာျပန္ ကဗ်ာသမိုင္းတြင္ ထင္ရွားေသာ ပုဂိၢဳလ္တစ္ဦးအျဖစ္ အသိ အမွတ္ျပဳၾကရသည့္ ဆရာႀကီး ဦးခင္ေဇာ္(ေက)က“စင္စစ္ ကြၽန္ေတာ္ ဘာသာျပန္ ကေလာင္ကုိ စတင္ ကိုင္စဥ္က ျမန္မာစကားေျပကို ဘာသာျပန္ခဲ့ ျခင္း မဟုတ္ပါ။ ျမန္မာကဗ်ာကို ဘာသာ ျပန္ဆိုျခင္းသာ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ လူႀကိဳက္မ်ားခဲ့သည့္ ေခတ္စမ္းကဗ်ာ မ်ားကို ျပန္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အထူး သျဖင့္ ေဇာ္ဂ်ီႏွင့္ မင္းသု၀ဏ္တို႔၏ လက္ရာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ပထမဆံုး ဘာသာျပန္ခဲ့သည္မွာ ၁၉၂၆-၂၇ ေလာက္က ေဇာ္ဂ်ီ၏ ပိေတာက္ပန္း ကဗ်ာျဖစ္ပါသည္”ဟု ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္ခဲ့ဖူးပါသည္။
ထိုေခတ္ကာလက ကြၽန္ေတာ္တို႔ အလြန္ ႏွစ္သက္စြဲလမ္း ခဲ့ဖူးေသာ ျမန္မာဘာသာျပန္ ရသကဗ်ာ တစ္ပုဒ္အေၾကာင္း တင္ျပခ်င္ပါသည္။ ထိုကဗ်ာမွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢထုတ္ အုိးေ၀ မဂၢဇင္း၌ ပါခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုကဗ်ာကို ေရးသူမွာ အဂၤလိပ္ကဗ်ာ ဆရာ ၀ီလွ်ံအမ္း နက္ဟင္းနေလးျဖစ္၍ ကဗ်ာအမည္မွာ အင္ဗစ္တပ္စ္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုကဗ်ာကုိ အိုးေ၀ညိဳျမ (ဦးညိဳျမ)က အႏိုင္မခံ ဟူေသာအမည္ျဖင့္ ဘာသာျပန္၍ ဆရာ မင္းသု၀ဏ္က တည္းျဖတ္ခဲ့သည္ဟု ဆိုပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖို႔ ထိုကဗ်ာသည္ အလြန္ရသ ေျမာက္ေသာ ဘာသာ ျပန္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ပါသည္”ဟု ေဖာ္ ျပထားပါသည္။ စာတမ္းရွင္မ်ား ျဖစ္သည့္ ေမာင္ထြန္းသူႏွင့္ ေမာင္ျမင့္ႂကြယ္ တို႔က အိုးေ၀မဂၢဇင္း(၁၉၃၆)မွ အႏိုင္မခံ ကဗ်ာကို အိုးေ၀ညိဳျမက ျမန္မာဘာ သာသို႔ျပန္ဆို၍ မင္းသု၀ဏ္ တည္းျဖတ္ေၾကာင္းအား စာေပလုပ္သား မဂၢဇင္း (၁၉၈၁၊ ဒီဇင္ဘာလ)မွ စာေရးဆရာ တိုက္စိုး၏ ေဆာင္းပါးကို ကိုးကားထား ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ခ်င္းတြင္း ခ်စ္ေသြးက ဦးညိဳျမႏွင့္ ေျခလွမ္းႏွစ္ရာ ေဆာင္းပါး (စာေမာ္ကြန္း၊ ၁၉၈၆ ဧၿပီလ)တြင္“ႏွစ္သံုးရာမွ ပဲ့တင္သံအသံလိႈင္းကဗ်ာ မ်ား စာအုပ္တြင္ အႏိုင္မခံ ကဗ်ာကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဘာသာျပန္သည္ဟု ေဖာ္ျပပါရွိသည္။ စာအုပ္ေတြက မွားေရး၍ ကူးယူ ေဖာ္ျပၾကေသာ စာ အုပ္အသီးသီးက (က်ဴရွင္ အထူးထုတ္ စာအုပ္အထိ) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဘာသာျပန္သည္ဟု ေရးေနၾကဆဲ။ ဦးညိဳျမ လက္ေရးမူကို ဖိုတိုစတက္ေကာ္ ပီလုပ္၍ ဤINVICTUS ကဗ်ာကို ဦးညိဳျမ ဘာသာျပန္သည္ဟု (စာေပ လုပ္သား မဂၢဇင္းတြင္ ထင္ပါသည္။) ရွင္းျပၿပီးပါလ်က္ ယေန႔တိုင္ အမွတ္ မွားကာ ေရးေနၾကသည္မွာ အံ့ၾသစရာ ပင္”ဟုေဖာ္ျပထားၿပီးေနာက္ မႏၲေလး ၿမိဳ႕တြင္ ဦးေမာင္ေမာင္တင္ (မဟာ ၀ိဇၨာ)၊ ဦးညိဳျမ၊ ေဒါက္တာေဌး၀င္းႏွင့္ ခ်င္းတြင္းခ်စ္ေသြးတို႔ ေတြ႕ဆံုစား ေသာက္ၾကၿပီးေနာက္ အိုးေ၀မဂၢဇင္းမွ အႏိုင္မခံ ကဗ်ာဘာသာျပန္ဆိုမႈႏွင့္ စပ္ လ်ဥ္း၍ ေမးျမန္းျဖစ္ပံုကို ေအာက္ပါ အတိုင္း ေဖာ္ျပထားပါသည္။
“ဆရာ ကဗ်ာ ဘာသာျပန္ကိစၥ”
“ေၾသာ္ ဒါလား”
“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ျပန္တယ္တဲ့။ မင္းသု၀ဏ္ျပန္တာတဲ့။ အဲဒါေတြ”
“ဟုတ္သားပဲ ေျပာမယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ထည့္တယ္။ တခ်ဳိ႕မေခ်ာတဲ့ ေနရာကေလးေတြ မင္းသု၀ဏ္က ျပင္ေပးတယ္”
“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျပန္တယ္ဆိုတာ စာအုပ္တိုင္းမွာ ဦးသိန္းေဖျမင့္က ေရွ႔သို႔မွာ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ျပန္တာလို႔ ေရးဖူးတယ္ ဆရာ။ အဲဒါ”
“ဒီလို ဒီလို အဲဒီတုန္းက ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ထမင္းစား၀ိုင္းမွာ ဆရာ ေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာမင္းသု၀ဏ္တို႔ ဆံုတတ္ ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဘာသာျပန္ ၿပီး ဆရာ မင္းသု၀ဏ္ကိုျပတယ္။ ဆရာမင္းသု၀ဏ္က မေခ်ာတာေလးေတြ ေခ်ာေအာင္ျပင္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အိုးေ၀မဂၢဇင္းမွာ ထည့္ေပးတယ္။ ဒါပါပဲ”
“မူကြဲေနၾကတာက”
“ဒါက အိုးေ၀မဂၢဇင္း မူရင္း ရွိသားပဲ”
ခ်င္းတြင္း ခ်စ္ေသြးႏွင့္ ညိဳျမတို႔ ၏ ေတြ႕ဆံု ေမးျမန္းေျဖၾကားမႈ၊ ေမာင္ထြန္းသူႏွင့္ ေမာင္ျမင့္ႂကြယ္တို႔၏ ဘာသာျပန္ ရသစာေပ စာတမ္းမွ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္၊ တိုက္စိုး၏ ေဆာင္းပါးမွ ေဖာ္ျပခ်က္၊ ဒဂုန္တာရာ၏ ဖတ္႐ႈ မွတ္သားမိသမွ် ႏွင့္ ျမေကတု၊ ေမာင္ေသာ္ကႏွင့္ သိန္း ေဖျမင့္တို႔၏ အႏိုင္မခံ ဘာသာျပန္ဆိုသူ အမည္ ထုတ္ေဖာ္မႈတို႔သည္ အႏိုင္မခံ ကဗ်ာ ဘာသာျပန္ဆိုမႈ ပေဟဠိတြင္ ေတြးဆဆင္ျခင္စရာမ်ား ျဖစ္ၾကပါ သည္။ ထိုသို႔ေတြးဆ ဆင္ျခင္ရာ၌ အခ်ိန္ ကာလၾကာျမင့္မႈႏွင့္ ျမင္ရၾကားရ၊ ေတြ႔ ရ ဖတ္ရသမွ်မွ လူ႕သဘာ၀ အရ အမွတ္ မွားတတ္မႈကိုလည္း သတိမူၾကရပါလိမ့္ မည္။
ေကျမဴး
(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႏွစ္ငါးဆယ္ (၁၉၂၀-၁၉၇၀)စာေစာင္၊
ဘာသာ ျပန္စာေပစာတမ္းမ်ား(စာေပဗိမာန္)၊
ရာ ျပည့္ဦးစိုးၫႊန္႔၏ ၂၀ရာစု ျမန္မာစာေရး ဆရာ ၁၀၀၊
ညိဳျမ၏ ကြၽန္ေတာ္ ငရဲေခြး ေဆာင္းပါးေရးစဥ္က ေဆာင္းပါး (အိုးေ၀ေရႊရတု သဘင္ လက္ေရြးစင္ စာအုပ္)၊
ခ်င္းတြင္းခ်စ္ေသြး၏ ဦးညိဳျမ ႏွင့္ေျခလွမ္း ၂၀၀ ေဆာင္းပါး၊ (စာေမာ္ ကြန္း ၁၉၈၆ ဧၿပီ)၊
ျမေကတု၏ သခင္ ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သူ႕ကဗ်ာသူ႕နိမိတ္ ေဆာင္းပါး Popular News Journal 20.05.2010 တို႔ကို ညိႇႏိႈင္းကိုးကား သည္။)
( မူရင္း - ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ ႏုိ၀င္ဘာလ ၂၀၁၀)
သိန္းေပါင္း သံုးေသာင္း တန္တဲ့ ေက်ာက္စိမ္းတံုး
သိန္းေပါင္း သံုးေသာင္း တန္တဲ့ ေက်ာက္စိမ္းတံုး
August 13th, 2011 | 
Author: 
ခ်စ္မိုး
မႏၱေလးအလင္း
ၾသဂုတ္လ ၁၂ ရက္၊ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္
Subscribe to:
Posts (Atom)
-
ဘေလာ့ဂါ ဒီမိုေ၀ယံ ေပးပို႔လာတဲ့ ‘ေတဇ’ နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဓာတ္ပံုသတင္းေခါင္း စီး အမွားျပင္ဆင္ခ်က္ ဆရာ … ေအာက္က စာေလး ဖတ္ၾကည့္ပါ။ ကၽြန္မအထ... -
ငမိုက္သား ထံုေပေပ ဝီကီလိစ္က ေပါက္ၾကားလာတဲ့ လွ်ိဳ႕ဝွက္စာတေစာင္မွာ စင္ကာပူ ဝါရင့္ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ လီကြမ္ယူက ဗိုလ္သန္းေရႊ အပါအဝင္... -
ဒီႏိုင္ငံမွာ၊ အထူးသျဖင္႔ မႏၱေလးမွာ ကလပ္ပါတီပြဲေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ က်င္းပခြင္႔မရလို႔ စိတ္ေတာ္ညိဳ အလိုမက်ျဖစ္ေနၾကတဲ႔ ညီအကို ေမာင္ႏွမမ်ား...
-
(ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုဖုန္းေမာ္) သူငယ္ခ်င္း ဖိုးခြါး နဲ႕ မတ္လ ၁၃ရက္ ျမန္မာႏိုင္ငံလူ႕အခြင့္ေရးေန႕အေၾကာင္း စကားလက္ဆုံေျပာျဖစ္ၾကပ... -
သံအမတ္ေတြက အေနာက္ အလယ္မွာက ေမ်ာက္... ယေန႔ မနက္ ၈း၁၀ မွာ ရန္ကင္းၿမိဳ႕နယ္၊ သစၥာလမ္းမေပၚရွိ ယခင္ သတၳဳတြင္း၀န္ႀကီးဌာန၀န္ႀကီးရုံးႏွင့္ ... -
စီးပြားေရး ပိတ္ဆို ့ထား တဲ့ ဥေရာပ သမဂၢ အဖြဲ ့၀င္ ႏိုင္ငံ တစ္ခု ျဖစ္တဲ့ အီတလီ ႏိုင္ငံမွာ ဦးေတဇ သမီး အငယ္ ဆံုး နာမည္ ေတြ အဆင့္ဆင့္... -
စစ္အစိုးရနဲ႔ လက္တဲြ လုပ္ကိုင္ဖို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၀န္မေလး 2010-11-20 ျမန္မာ ျပည္သူလူထု အတြက္ အေထာက္အကူ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ႏုိင္ငံေရး စနစ္သစ္ကိ...
လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္
ကကေလးငယ္ခ်စ္စဖြယ္ ခခေရကုံးမေလးျပဳံး ကေလးကဗ်ာဆရာဆရာၾကီး ဦးတင္မိုး
“ဧည့္သည္ႀကီး” ေဆးလိပ္လည္းတုိ ေနလည္းညိဳၿပီ ငါ့ကုိ ျပန္ပို႔ၾကပါေလ။ ဒီကဗ်ာေလးကုိေတာ့ မွတ္မိၾကတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္ေလးမ်ားတယ္။ စိတ္လဲ ၀င္စားၾကတယ္။ ကဗ်ာရဲ႕ အဓိပၸာယ္ ဘာလဲလို႔ ေမးခြန္းေတြ ခဏခဏေမးၾကတယ္။ က်ေနာ္ကလဲ မေျဖတတ္ဘူး။ ဒီကဗ်ာ ေရးမိပံုကေလးကုိ ေျပာပါရေစအံုး။ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္ဆန္းပုိင္းက ကဗ်ာဆရာ၀င္းႂကြယ္ရယ္၊ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္ရယ္၊ မံုရြာေခ်ာင္းဦးသား ေမာင္ေစာလြင္ (အခုေရွ႕ေနႀကီး) ရယ္၊ ေရစႀကိဳသား ကုိတင္ေအာင္ (မႏၱေလးမ်ဳိးၫြန္႔ၾကက္ၿခံ) ရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ မႏၱေလးမီးရထားဘူတာ၀င္း အေရွ႕ဘက္ ေဟာ္ကုန္းရပ္ကြက္ထဲမွာ အိမ္ခန္းငွားၿပီး ေနၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တုိ႔တေတြဟာ မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာ စာသင္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔ေနတဲ့အိပ္ခန္းက ႏွစ္ထပ္အိမ္အေပၚထပ္မွာ၊ ေအာက္ထပ္မွာက မႏၱေလးေဆးတကၠသုိလ္က ေဆးေက်ာင္းသားေတြ ေနၾကတယ္။ ျမင္းၿခံသားထြန္းၾကည္တုိ႔၊ ၫြန္႔ဦးတုိ႔တေတြ အခုေတာ့ မႏၱေလးက ဆရာ၀န္ႀကီးေတြျဖစ္ေနၾကၿပီထင္ပါရဲ႕။ ေက်ာင္းတက္တယ္ဆုိေပမယ့္ မွန္မွန္မတက္ျဖစ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းဘက္သြားၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္၊ စကားေတြေျပာ၊ ဒါေလာက္ပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ကဗ်ာဆရာ၀င္းႂကြယ္ (အခုသေဘၤာကပၸတိန္ ခင္ေမာင္၀င္း) က မႏၱေလးတကၠသုိလ္ ႏွစ္ပတ္လည္မဂၢဇင္း အတြင္းေရးမႉး၊ က်ေနာ္ကလဲ ဖန္မီးအိမ္ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနတုန္းမုိ႔ ၀င္းႂကြယ္က ပံုႏွိပ္တုိက္၊ ဘေလာက္တုိက္နဲ႔ဆုိင္တဲ့ အကူအညီေပးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေမာင္သိန္းႏုိင္ (ဂုဏ္ထူးဦးသိန္းႏုိင္) က ေရႊမန္းတကၠသုိလ္၀င္း ေက်ာင္းေဘာ္ဒါေဆာင္မွာ ေနတယ္။ စိန္ျမင့္ (ေမာင္မုိးသူ) က ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာ၊ သူက မႏၱေလးဥယ်ာဥ္တန္းမွာေနတယ္။ ၾကည္ေအာင္က အင္း၀နဲ႔မႏၱေလး ယိုးဒယားေစ်းနားက သူ႔အမႀကီးအိမ္မွာ တလွည့္စီေနတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေဟာ္ကုန္းလမ္း (ေဆး႐ံုႀကီးေတာင္ဘက္) မွာ ကဗ်ာဆရာမ်ဳိးျမင့္ေဆြ (ပန္းခ်ီဆရာ ကုိျမေသာင္း) ေနတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ေဟာ္ကုန္းရပ္ကြက္ကအိမ္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ မၾကာခဏ အလည္လာၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြ ၀င္လုိက္၊ ထြက္လုိက္နဲ႔ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာပဲ။ တေန႔ေတာ့ အင္း၀က ကဗ်ာဆရာ ၾကည္ေအာင္ မနက္ ကထဲကေရာက္လာတယ္။ အိမ္မွာလဲ ဘယ္သူမွ မရွိ။ ေက်ာင္းဘက္ထြက္သြားၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ္တေယာက္ထဲ က်န္ရစ္ေနခဲ့တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ၾကည္ေအာင္ ႏွစ္ေယာက္သား စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ၾကည္ႏူးလုိ႔မဆံုး။ စာအေၾကာင္း၊ ကဗ်ာအေၾကာင္း၊ ႐ုပ္ရွင္အေၾကာင္း၊ အေၾကာင္းေတြစံုလုိ႔။ ေဆးလိပ္ျပာခြက္ထဲမွာ နဂါးစပယ္ရွယ္ေဆးေပါ့လိပ္တုိေတြလည္း တပံုႀကီးျဖစ္ေနၿပီ။ သူတပိုဒ္၊ ကုိယ္တပုိဒ္တလွည့္စီ ကဗ်ာစပ္ထားတဲ့ ဗလာစာအုပ္ကေလးလဲ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ ေငးၾကည့္ေနသလိုလုိ။ ညေနေစာင္း ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေရာက္လာၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ရယ္သံ၊ ေမာသံ၊ သက္ျပင္းခ်သံေတြလဲ တေျဖးေျဖး တုိးသြားၿပီ။ ၾကည္ေအာင္က ေဆးလိပ္ေတြလဲတုိၿပီ၊ ေနလဲညိဳၿပီ၊ က်ေနာ္ျပန္ေတာ့မယ္တဲ့။ အဲဒီ လွ်ပ္တျပက္အခ်ိန္ေလးမွာပဲ က်ေနာ္က ေဟ့ ခဏေနဦး … ဆုိၿပီး ေရွ႕မွာခ်ထားတဲ့ ဗလာစာအုပ္ ကေလးထဲမွာ ကဗ်ာေကာက္ျခစ္လုိက္မိတယ္။ “ဧည့္သည္ႀကီး” လုိ႔ ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္မိတယ္။ ေဆးလိပ္လည္းတုိ ေနလည္းညိၿပီ ငါကုိအိမ္ျပန္ပို႔ၾကပါေလ။ တဲ့ ၾကည္ေအာင္က “ေဟာ … ဟုတ္တယ္ဗ်ဳိ႕ .. က်ေနာ္ျပန္ေတာ့မယ္” တဲ့။ သူေပ်ာက္ကြယ္သြားပါတယ္။ ညပိုင္းက်ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္ဆံုၾကတယ္။ ေန႔လယ္က ၾကည္ေအာင္နဲ႔အတူစပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ကဗ်ာေတြ ဖတ္ၾကတယ္။ “ဧည့္သည္ႀကီး” ကဗ်ာကုိ ေတြ႕ေတာ့ ေမာင္စြမ္းရည္က … “ဟာ ေကာင္းလုိက္တဲ့ကဗ်ာ၊ ဖန္မီးအိမ္စာအုပ္ထဲမွာ ထည့္ရမယ္” လို႔ ေတာင္းဆုိတယ္။ ေမာင္ေစာလြင္ေရာ ၀င္းႂကြယ္ပါ သေဘာတူၾကတယ္။ ဖန္မီးအိမ္ လက္ေရးမူရင္းကုိ ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ ျပၾကည့္ေတာ့ ေဒါင္းႏြယ္ေဆြက က်ေနာ့္ဆီကုိ စာေရးတယ္။ “ကိုတင္မိုးေရ .. ခင္ဗ်ားဟာ … ဧည့္သည္ႀကီးကဗ်ာနဲ႔ မွတ္တုိင္စုိက္လုိက္ၿပီ” တဲ့။ က်ေနာ္လဲ “ေၾသာ္” လုိ႔ ဆုိလိုက္မိတယ္။ ဖန္မီးအိမ္စာအုပ္ထြက္ေတာ့ ဒီသံုးေၾကာင္းကဗ်ာေလးက ဂယက္အ႐ိုက္ဆံုးျဖစ္လာတယ္။ “ေရးမိတာက သံုးေၾကာင္း၊ ေမးခြန္းေပါင္းက သံုးေသာင္းေလာက္ပါလား” လုိ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြမွာ ေျပာမိတယ္။ “ေလးနက္တဲ့ဘ၀အျမင္” လုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်သူက ခ်တယ္။ ေဆာင္းပါးေရးၿပီး အနက္ဖြင့္သူက ဖြင့္တယ္။ ဘ၀ရဲ႕ေဆးလိပ္မတုိ ေနမညိဳမီ ေမတၱာထားၾကရမယ္လု႔ိ ေမတၱာစကားဆုိသူက ဆုိတယ္။ “ကုိလုိနီစနစ္ေန၀င္ခ်ိန္” ကုိ အက်စ္လ်စ္ဆံုး မွတ္တမ္းတင္ခ်က္လုိ႔ အနက္ေကာက္သူလဲရွိတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ နံရံေပၚက ကဗ်ာအျဖစ္ လြမ္းေဆြးသူလဲ မနည္းလွ။ “ဗမာျပည္ကုိ ဧည့္သည္ႀကီး ႏွိပ္စက္ခဲ့တာ (၂၆) ႏွစ္ရွိပါၿပီ။ သူ႔ကုိ မူလေနရာျပန္ပို႔လုိက္ၾကပါေတာ့” လုိ႔ ဒီမုိကေရစီအာဇာနည္ ဦး၀င္းတင္က ျမင္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီကဗ်ာကုိ က်ေနာ္မပုိင္ေတာ့ပါ။ ကဗ်ာဖတ္သူသာ ပုိင္ပါတယ္။ ေရးဖြဲ႕သူထက္ ဖတ္သူ၊ ခံစားသူက ပိုၿပီး သိႏုိင္၊ ျမင္ႏုိင္၊ ခံစားႏုိင္ပါတယ္။ ေရးသူထက္ ဖတ္သူ ပိုေတာ္ပါတယ္။ “က်ေနာ္ကေတာ့ ဘာမ်ားတတ္ႏုိင္ပါဦးမည္နည္း” လုိ႔ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕ေလသံနဲ႔ မွတ္ခ်က္ခ်႐ံုမွတပါး …။ ။ တင္မုိး (ေခတၱ ၀ါရွင္တန္ဒီစီ) ၂၇၊ ၇၊ ၂၀၀၀ မူရင္း - ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၈၈)၊ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၀
"တကယ္ေတာ့ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပံုဟာ လူထု တရပ္လုံးသာ ညီညြတ္ မယ္ဆိုရင္ ဘယ္လို အာဏာရွင္ မ်ိဳးကို မဆို ျဖဳတ္ခ်လို႔ ရတယ္ ဆိုတဲ့ သမိုင္း သင္ခဏ္းစာ သက္ေသကို ေပးခဲ့ပါေၾကာင္း" (၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ မင္းကိုႏိုင္)
လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္
စိန္ေခၚမႈေတြကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ ... “အခု ဒီဥပေဒေတြဟာ NLD အတြက္ ႀကီးမားတဲ့ စိန္ေခၚမႈေတြ အမ်ားႀကီး ပါေနပါတယ္။ ဒီလို စိန္ေခၚမႈေတြကို က်မအေနနဲ႔ စိတ္မပ်က္ပါဘူး။ ဒီလုိ ႀကီးမားတဲ့ စိန္ေခၚမႈ ေတြကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ အင္အား တရပ္ကိုေတာင္မွ ျပန္လည္ေမြးျမဴရာ ေရာက္ပါတယ္။ ျပည္သူ လူထုကလည္း အဲသလို သေဘာထားၿပီး ဒီစိန္ေခၚမႈေတြကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ အထူးသျဖင့္ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဒီမိုကေရစီ လိုလားသူမ်ားနဲ႔ တသားတည္း ရင္ဆုိင္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္” (ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ - ဦးဉာဏ္၀င္းမွ တဆင့္ ျပည္သူသို႔ ေျပာၾကားခ်က္)
ကိုင္စြဲစရာ လက္နက္ (၃) မ်ဳိး ... “ဒီလိုကာလမ်ိဳးဆိုက္လာခ်ိန္မွာ ကိုင္စြဲစရာ လက္နက္ (၃) မ်ိဳးသာ က်ေနာ္တို႔မွာ ရွိပါ ေတာ့တယ္။ မေၾကာက္တရားလက္နက္၊ ေသြးစည္းညီၫြတ္ေရးလက္နက္၊ စစ္အာ ဏာရွင္စနစ္ဆန္႔က်င္ေရး ရည္မွန္းခ်က္ပန္း တိုင္ တခုတည္း ခ်မွတ္ ေရွး႐ႈ ရင္ဆိုင္ ခ်ီ တက္ေရးလက္နက္။ (၈၀) ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ မွာ ဒီလို သ၀ဏ္စကား ပါးခြင့္ရတာ ၀မ္း သာတယ္၊ ေက်နပ္တယ္၊ အားရတယ္၊ အေရးေတာ္ပံု ေအာင္ရမည္” (သတင္းစာ ဆရာႀကီး ဟံသာ၀တီ ဦး၀င္းတင္၏ ၈၀ ျပည့္ေမြးေန႔ သ၀ဏ္လႊာမွ ...)
၈ ေလးလံုး ေခါင္းေဆာင္မ်ား
Popular Posts
ဒီဘေလာ့ခ္ကို လာလည္ေနသူေတြ
 |
