စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္ ခ်ီတက္ဆႏၵျပ
ဂါမဏိ
ဂါမဏိ
ႏိုင္ငံေရးခ်ီတက္ပြဲ၊ ဆႏၵျပခ်ီတက္ပြဲ ... စတာေတြဟာ ဒီကေန႔ေခတ္မွာ ကိုယ့္ဆႏၵက်င့္သံုးဖို႔၊ ကိုယ့္အသံ သူ မ်ား ၾကားေစဖို႔ နည္းလမ္းတခုျဖစ္ေနၿပီး အေျပာင္းအလဲျဖစ္ဖို႔ ဖိအားလည္းျဖစ္ပါတယ္။
အဂၤလန္ႏိုင္ငံမွာ ပထမဆံုး ေအာင္ျမင္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးခ်ီတက္ပြဲကို ၁၈၃၄ ခုမွာ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက လုပ္ခ လစာေလွ်ာ့မႈဆန္႔က်င္ေရးအသင္း တည္ေထာင္မႈေၾကာင့္ စိုက္ပ်ဳိးေရးအလုပ္သမား (၆) ေယာက္ကို သံေျခ က်င္းခတ္ၿပီး ၾသစေၾတးလ် ပို႔ခဲ့လို႔ ဆႏၵျပခ်ီတက္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၾသစေၾတးလ် ပို႔တာဟာ တကၽြန္းပို႔တဲ့ အဓိပၸာယ္ျဖစ္ၿပီး အသက္ရွင္လ်က္နဲ႔ ဘဝဆံုးရတဲ့ ျပစ္ဒဏ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေသာင္းနဲ႔ခ်ီ တဲ့ အလုပ္သမားေတြက ပါလီမန္ကို ခ်ီတက္ဆႏၵျပၿပီး ဒီအာဇာနည္ (၆) ေယာက္ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံ ျပန္လာခြင့္ေပး ဖို႔ ပန္ၾကားလႊာကို လူ (၈) သိန္း လက္မွတ္ထိုး တင္သြင္းခဲ့ပါတယ္။ ပါလီမန္က အေလွ်ာ့ေပးလိုက္ၿပီး လူ (၆) ေယာက္ကို အိမ္ျပန္လာခြင့္ေပးခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒီကစလို႔ ေနာက္ႏွစ္ (၁၅၀) အတြင္း ကမၻာေပၚမွာ ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းသူေတြ၊ မတရားမႈ ေျပေပ်ာက္ေစခ်င္သူေတြအတြက္ ႏိုင္ငံေရးခ်ီတက္ပြဲဟာ အေရးပါတဲ့လက္နက္ကရိယာတခု ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
ခ်ီတက္ပြဲတိုင္း အလုပ္ျဖစ္တာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ၁၈၈၆ က အေမရိကန္ျပည္ ရွီကာဂိုၿမိဳ႕ ေဟးမားကက္ ရင္ ျပင္မွာ အလုပ္သမားေတြ အၾကမ္းဖက္ခံရၿပီး က်ဆံုးခဲ့ၾကလို႔ ေနာင္မွာ ေမေဒးေန႔ (ကမၻာ့အလုပ္သမားေန႔) အ ျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ၁၉၀၅ ခု ႐ုရွားႏိုင္ငံ၊ စိန္႔ပီတာစဘတ္ၿမိဳ႕က ဇာဘုရင္ရဲ႕ ေဆာင္းရာသီနန္းေတာ္ကို ခ်ီတက္ဆႏၵျပတာလည္း အၾကမ္းဖက္ေသြးေခ်ာင္းစီးအသတ္ခံရမႈနဲ႔ အဆံုးသတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဗမာျပည္မွာလည္း ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာလ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ ခ်ီတက္ပြဲဟာ အၾကမ္းဖက္ခံရၿပီး ၿပိဳကြဲခဲ့ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ စုေဝးခ်ီတက္ပြဲေတြကေန ထူးျခားတဲ့ အေျပာင္းအလဲကို ဦးတည္သြားေစတဲ့ ဖိအား မၾကာခဏ ေပၚ ထြက္ေစခဲ့ပါတယ္။ ေအာင္ျမင္တဲ့ ခ်ီတက္ပြဲေတြကို ေလ့လာတဲ့အခါ တူညီခ်က္ေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒါ ေတြကေတာ့ အင္မတန္ ရွင္းလင္းတိက်တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ သီးသန္႔ရွိတာ၊ အပ်က္ဘက္ ေတာင္းဆိုမႈထက္ အ ျပဳဘက္ ေတာင္းဆိုမႈ (ဥပမာ - လြတ္လပ္ေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရး၊ ထိုက္တန္တဲ့လုပ္ခရေရး) အေပၚ အေလးထား တာတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ (ေရကာတာစီမံကိန္း ဖ်က္သိမ္းေရးထက္ ပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးက ပိုထိေရာက္တာ) အေရးႀကီးဆံုးကေတာ့ ဆႏၵျပရတဲ့အေၾကာင္းတရားဟာ ဆႏၵျပခ်ီတက္သူေတြအေနနဲ႔ ေထာင္က်ခံရဲေလာက္ တဲ့ အေၾကာင္းတရားျဖစ္ရပါမယ္။
ေနာက္လိုအပ္ခ်က္ကေတာ့ အေသးစိတ္က်တဲ့ နည္းပရိယာယ္ အစီအစဥ္ဆြဲထားေရး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ စံျပဳစရာက ၁၉၃၀ ခု အိႏၵိယႏိုင္ငံက ဆားခ်ီတက္ပြဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီခ်ီတက္ပြဲဟာ အိႏၵိယႏိုင္ငံထြက္ ဆားကို မ တန္တဆ အခြန္ေကာက္တာကို ကန္႔ကြက္ဖို႔ မဟတၱမဂႏီၵ ဦးစီးၿပီး ခ်ီတက္ဆႏၵျပတာျဖစ္ပါတယ္။ ဆားခြန္ ေၾကာင့္ အဂၤလန္က ဆားကို ဝယ္စားရတာ ေစ်းသက္သာေစခဲ့ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ကိုလိုနီအရွင္သခင္ ၿဗိတိန္က ကၽြန္ႏိုင္ငံ အိႏၵိယကို ေႏွာင္ႀကိဳးတည္းထားတာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီဆားခြန္ကို ဘယ္လိုကန္႔ကြက္ရမယ္ဆိုတာကို ဂႏီၵက လေပါင္းမ်ားစြာ စဥ္းစားစီစဥ္ခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ သူ႔သီး သန္႔ေဂဟာရွိရာ အာမက္ဒဘတ္ဒ္ကေန ဒင္ဒီပင္လယ္ကမ္းေျခကို ခ်ီတက္ၿပီး ပင္လယ္ကမ္းစပ္မွာ ဆားခ်က္ ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ တရက္ကို (၁၀) မိုင္ႏႈန္းနဲ႔ (၂၄) ရက္ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ စီစဥ္ၿပီး လမ္းေၾကာင္းကို ဟိႏၵဴရြာ ေတြေရာ မူဆလင္ရြာေတြကုိပါ ျဖတ္သြားမယ့္လမ္း ေရြးခဲ့ပါတယ္။ ဒီနည္းနဲ႔ အိႏၵိယႏုိင္ငံရဲ႕ ညီၫြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ျပသႏိုင္မွာျဖစ္သလို ႏိုင္ငံတကာမီဒီယာေတြရဲ႕စိတ္ဝင္စားမႈကိုလည္း ဆြဲယူအရွိန္ျမႇင့္သြားႏိုင္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ ဂႏီၵဟာ ခ်ီတက္ပြဲမွာ လူတိုင္းပါခြင့္ ဖြင့္မေပးပါဘူး။ ၿဗိတိသွ်အာဏာပိုင္ေတြဟာ ခ်ီတက္ပြဲရပ္သြား ေအာင္ အၾကမ္းဖက္ႏိုင္တယ္လို႔ ဂႏၵီက ေမွ်ာ္လင့္တြက္ဆထားၿပီး အမာခံ (၇၀) ေက်ာ္ကိုပဲ အၾကမ္းမဖက္ေရး အေျခခံမူအေၾကာင္း သင္တန္းေပးၿပီး သူနဲ႔အတူ လိုက္ပါခ်ီတက္ခြင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ လမ္းခရီးတေလွ်ာက္ သိန္း နဲ႔ခ်ီတဲ့ လူထုေတြက ထြက္ႀကိဳဆိုအားေပးၾကေပမယ့္ ခရီးစဥ္အစအဆံုးကိုေတာ့ ဒီလူ လက္တဆုပ္စာပဲ ခ်ီ တက္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဘာအၾကမ္းဖက္မႈမွ မၾကံဳခဲ့ေပမယ့္ ခ်ီတက္ပြဲရဲ႕ သီးသန္႔ရည္မွန္းခ်က္ျဖစ္တဲ့ ဆားခြန္ ဖ်က္သိမ္းေရးလည္း မျဖစ္ေျမာက္ခဲ့ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ဆားခြန္ထက္ ပိုအေရးပါတဲ့ဟာ ျဖစ္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ခုိင္မာညီၫြတ္တဲ့ လြတ္လပ္ ေရးလႈပ္ရွားမႈကို အုတ္ျမစ္ခ်ေပးလိုက္တာျဖစ္ၿပီး ၿဗိတိသွ်အင္ပါယာသရဖူႀကီးထဲက အေတာက္ပဆံုးနဲ႔ အႀကီး ဆံုးရတနာျဖစ္တဲ့ အိႏၵိယႏိုင္ငံႀကီးဟာ ကိုယ့္ဖာသာကုိယ္ ရပ္တည္ႏုိင္ အုပ္ခ်ဳပ္စီမံႏုိင္တဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္တယ္ဆိုတာ ၿဗိတိသွ်ေတြ စျမင္သြားေစခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ (၂၅) ႏွစ္အၾကာမွာေတာ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံေတာင္ပိုင္းသား ကပၸလီလူငယ္ ဓမၼဆရာတေယာက္ ဟာ ဂႏီၵ႔နည္းနာေတြကို ေလ့လာၿပီး “ျပည္သူ႔အခြင့္အေရး” ေတြရဖို႔ အဓိကနည္းဗ်ဴဟာအျဖစ္ ခ်ီတက္ဆႏၵျပပြဲ နည္းကို အသံုးခ်ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အေမရိကန္ေတာင္ပိုင္းမွာ လူမ်ဳိးခြဲျခားေရးေၾကာင့္ အခြင့္အေရး မဲ့ေနခဲ့တာ ႏွစ္ (၈၀) ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္လို႔ ၁၉၆၃ ေႏြရာသီမွာ မာတင္လူသာကင္းနဲ႔ တျခားေသာ ျပည္သူ႔အ ခြင့္အေရးလႈပ္ရွားမႈ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ဝါရွင္တန္သို႔ ခ်ီတက္ပြဲႀကီး ဆင္ႏႊဲၿပီး ေတာင္ပိုင္းသား လူမည္းေတြ ရဲ႕ အေျခခံဥပေဒပါ အခြင့္အေရးေတြ အာမခံမယ့္ ဥပေဒျပဳေပးဖို႔ သမၼတ ဂၽြန္ကင္ေနဒီကို ဖိအားေပးႏိုင္ခဲ့ပါ တယ္။
ကေနဒီအစိုးရက အၾကမ္းဖက္မႈေတြျဖစ္လာမွာကို စိုးရိမ္ခဲ့ေပမယ့္ ခ်ီတက္ပြဲဟာ ဘာျပႆနာမွမရွိဘဲ ေအာင္ ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ မာတင္လူသာကင္းရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ “က်ေနာ္ အိပ္မက္တခု မက္ခဲ့တယ္” မိန္႔ခြန္းနဲ႔ တြဲသြားလို႔ ဒီခ်ီတက္ပြဲႀကီးဟာ အေမရိကန္သမိုင္းမွာ ရာဇဝင္တြင္သြားခဲ့ပါတယ္။အဲဒီကစလို႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း ခ်ီတက္ပြဲေတြကို ႏိုင္ငံေရးဆႏၵျပမႈနဲ႔ ေတာက္ ေလွ်ာက္တြဲမိေစခဲ့ပါတယ္။ မၾကာခင္ မာတင္လူသာကင္းဟာ အယ္လာဘားမားျပည္နယ္ထဲမွာ ဆယ္လ္မာ ကေန ျပည္နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ ေမာင္ဂိုမာရီကို ခ်ီတက္ခဲ့ပါတယ္။ ေဒသခံအာဏာပိုင္ေတြက ခ်ီတက္သူေတြအေပၚ အၾကမ္းဖက္လို႔ ႏိုင္ငံတကာမွာ ပြက္ေလာ႐ိုက္ခဲ့ၿပီး ဝါရွင္တန္ၿမိဳ႕ေတာ္ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ျပည္သူ႔အခြင့္အေရး ဥပေဒ အျမန္အတည္ျပဳဖို႔ တြန္းအားျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။
၁၉၆၀ နဲ႔ ၇၀ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း ဗီယက္နမ္စစ္ဆန္႔က်င္ေရးခ်ီတက္ပြဲေတြလည္း ေတာက္ေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တခါတရံ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၆၈ ခု ရွီကာဂိုၿမိဳ႕ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီညီလာခံကို ကန္႔ကြက္ ခ်ီ တက္ရာက အၾကမ္းဖက္တာ၊ အိုဟိုင္းယိုးျပည္နယ္က ကင့္ျပည္နယ္တကၠသိုလ္မွာ ၁၉၇၀ တုန္းက အေမရိ ကန္ေက်ာင္းသားေတြကို စစ္တပ္က ပစ္သတ္တာတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ခ်ီတက္ပြဲအမ်ားစုကေတာ့ လူ သိန္းနဲ႔ခ်ီပါ ဝင္ၿပီး အမႈအခင္းမျဖစ္ဘဲ ၿပီးေျမာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီခ်ီတက္ပြဲေတြရဲ႕ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ အေမရိ ကန္ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ဗီယက္နမ္စစ္ရဲ႕ အႀကီးအက်ယ္ လူႀကိဳက္နည္းမႈအေၾကာင္း သတိေပးဖို႔ပဲ ျဖစ္ခဲ့ပါ တယ္။
၁၉၆၀ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း ကမၻာအႏွံ႔မွာ ႏိုင္ငံေရးခ်ီတက္ပြဲေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၆၈ ခု ေမလမွာ ျပင္ သစ္ေက်ာင္းသားေတြ ပါရီၿမိဳ႕တြင္း ခ်ီတက္တာကို ဒီေဂါအစိုးရက မတန္တဆ အင္အားသံုး အၾကမ္းဖက္ခဲ့ပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပင္သစ္တျပည္လံုးက ဒီေဂါကို ဆန္႔က်င္လာၿပီး အစိုးရျပဳတ္က်ခဲ့ရပါတယ္။အခုတေလာ သတင္းေတြထဲမွာ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံ လန္ဒန္ၿမိဳ႕က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းလခတိုးတာ ကို ကန္႔ကြက္ဆႏၵျပၿပီး ခ်ီတက္ေနတဲ့သတင္းေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ပါေနပါတယ္။ လန္ဒန္တကၠသိုလ္၊ လန္ ဒန္စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ေက်ာင္း၊ ဘုရင့္ေကာလိပ္ ... စသျဖင့္ တကၠသိုလ္ေပါင္းစံုက ေက်ာင္းသားေတြဟာ “ကြန္ဆာေဗးတစ္ပါတီ ခ်ီးထုပ္ေတြ၊ ငါတို႔လာၿပီေဟ့” လို႔ ေရးထားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ကိုင္ၿပီး ခ်ီတက္ၾကပါ တယ္။
ခ်ီတက္ဆႏၵျပပြဲေၾကာင့္ ကားအသြားအလာေတြ ျပတ္ေတာက္ရပ္ဆိုင္းတာ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်န္ တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေလာကႀကီးကေတာ့ အသြားအလာ အလုပ္အကိုင္ မပ်က္ပါဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ရြယ္တူ ေလာက္ရွိမယ့္ လူငယ္တေယာက္ကေတာ့ ေစ်းႀကီးတဲ့ အားကစား႐ံုတခုအတြက္ အဖြဲ႔ဝင္ဖို႔ ေၾကာ္ျငာစာရြက္ ေတြ ေဝေနပါတယ္။ အသားညႇပ္ေပါင္မုန္႔ဆိုင္မွာလည္း ေန႔လယ္ေန႔ခင္း ခါတိုင္းလိုပဲ တန္းစီေနၾကပါတယ္။
ညေနေစာင္းမွာေတာ့ ခ်ီတက္ဆႏၵျပသူေတြကို အစိုးရ႐ံုးေတြရွိရာ ဝႈိက္ေဟာလမ္းေပၚမွာ ရဲေတြက ပိတ္ဝိုင္း ထားလိုက္ပါတယ္။ ကြန္ဆာေဗးတစ္ၫြန္႔ေပါင္းအစိုးရရဲ႕ ေက်ာင္းလခ ႏွစ္ဆတိုးေရးေပၚလစီကေတာ့ အရာမ ယြင္းရွိေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းလခတိုးတာကို ကန္႔ကြက္ဆႏၵျပတာ ႏွစ္လအတြင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆႏၵျပခဲ့ ၾကေပမယ့္ ဘာမွမထိေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ ၿဗိတိန္အိမ္ေရွ႕မင္းသားရဲ႕ ကားကို မီး႐ႈိ႕တာ အပါအဝင္ အၾကမ္းဖက္မႈ ေတြလည္း အနည္းအက်ဥ္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ဒီကေန႔ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြမွာ ဆႏၵျပခ်ီတက္ပြဲဆိုတာ ေခတ္ေဟာင္းကအလုပ္ ျဖစ္သြားပံုရပါတယ္။ သီးသန္႔ အေျပာင္းအလဲတခုျဖစ္ေစမယ့္ နည္းနာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမွာ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ ေရးအတြက္ မဲပံုးနဲ႔ မီဒီယာက အဓိကနည္းနာေတြ ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ေစခ်င္လို႔ လမ္း ေပၚထြက္ေအာ္သူေတြဟာ ဒီထက္ပိုစြန္႔စားဖို႔ စိတ္မပါၾကပါ။
လြတ္လပ္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္ျခင္းဆိုတာ အခြင့္အေရးတခု ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးေခါင္း ေဆာင္ ေတြက လိုက္ေလ်ာခြင့္ျပဳထားၿပီး မစိုးရိမ္ၾကပါဘူး။ ၂၀၀၃ ေဖေဖာ္ဝါရီလမွာ အီရတ္စစ္ပြဲဆန္႔က်င္ေရး အတြက္ လူတသန္းခြဲ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ထဲ ခ်ီတက္ဆႏၵျပခဲ့တာ ဘာမွအေျပာင္းအလဲျဖစ္မသြားခဲ့ပါဘူး။ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုမွာလည္း မာတင္လူသာကင္းရဲ႕ ဝါရွင္တန္ခ်ီတက္ပြဲပံုစံမ်ဳိး လူတသန္းခ်ီတက္ပြဲ (၁၉၉၅)၊ အမ်ဳိး သမီးတသန္း ခ်ီတက္ပြဲ (၁၉၉၇) ေတြ လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်ီတက္ဆႏၵျပသူေတြဟာ တီဗီြသတင္းမွာ ပါဖို႔ထက္ ပိုၿပီးစိတ္မထက္သန္ၾကပါဘူး။
ဆႏၵျပခ်ီတက္ပြဲကို အသံုးဝင္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးနည္းနာတခု ျပန္ျဖစ္ေစဖို႔ဆိုရင္ လမ္းေလွ်ာက္တာထက္ပိုၿပီး စြန္႔စား ဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္မႈရဲ႕ ေနာက္တဆင့္က အာဏာဖီဆန္ေရး ျဖစ္ရပါလိမ့္မယ္။ ဗမာျပည္ လို အာဏာရွင္တိုင္းျပည္ေတြမွာေတာ့ စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္မႈကိုယ္တိုင္က အာဏာဖီဆန္တာ ျဖစ္ေနၿပီဆို တာ သတိျပဳရပါမယ္။ ဒါေၾကာင့္ အာဏာဖီဆန္ေရးရဲ႕ အက်ဳိးဆက္အျဖစ္ ေထာင္နန္းစံေရး အလားအလာကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားထားမွ ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲအတြက္ ခ်ီတက္ဆႏၵျပပြဲရဲ႕ ဖိအားရလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ။
ဂါမဏိ
ရည္ၫႊန္း ။ ။ မိုက္ကယ္ဂိုးလ္ဖာ့ဘ္၏ ၂၀၁၀ ႏိုဝင္ဘာ (၂၇) ရက္ BBC ေဆာင္းပါး
