မွတ္တိုင္သစ္...

-ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ဂုဏ္ျပဳအစီအစဥ္-
*ေရးသူ-ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း*


"ေတာထဲက လူေတြကို ျပန္ခိုင္း၊ ေနာက္ကေန ထိုးစစ္ေတြ လုိက္ဆင္၊ ၿမိဳ႕ေပၚမွာက်ေတာ့ အကုန္လံုး လိုက္ဖမ္း၊ ေတာထဲကို ေမာင္းပို႔၊ အဲဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း အဖမ္းခံသူ ခံရ၊ ေျပးသူေျပးရ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္ ..."



သူရဲ႕သက္တမ္းနဲ႔အမွ် က်င္လည္ရတဲ့ ခရီးၾကမ္းႀကီးတေလ်ာက္မွာ သူနဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အေျမာက္အမ်ားမွာ သူလို႔ အေတြးအေခၚ မေျပာင္းလဲႏိုင္တဲ့အတြက္ ျပတ္က်န္ခဲ့တာေတြ၊ ခြဲထြက္သြားတာေတြ၊ အမ်ားႀကီး ၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးကေတာ့ သမိုင္းက ျပ႒ာန္းလာတဲ့့ အေရးေတာ္ပံုသစ္ေတြ၊ တိုက္ပြဲသစ္ေတြအတြက္ အယူအဆသစ္ေတြကို လက္ခံၿပီး လူငယ္ေတြ၊ အင္အားအသစ္ေတြနဲ႔ လက္တြဲပါတယ္။



ဆရာႀကီးက အသစ္ကို ဘယ္ေလာက္အထိ လက္ခံႏိုင္စြမ္းရွိသလဲဆိုလိုရွိရင္ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးတိုက္ပြဲမွာ သူအရင္တုန္းက တြဲခဲ့တဲ့ ဒိုင္အာခီ ေစ့စပ္တြဲခဲ့တဲ့ လူႀကီးေတြနဲ႔ခြဲၿပီးေတာ့ အမ်ဳိးသားေက်ာင္း ေထာင္ခဲ့တာရယ္၊ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းမွာ ဝင္ၿပီးလုပ္ခဲ့တာ၊ လူငယ္ေတြနဲ႔ တြဲခဲ့တာ၊ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးမွာလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔လို ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ တြဲခဲ့တာ၊ ေနာက္ဆံုး လြတ္လပ္ေရး ဒီဘက္ေခတ္မွာကိုပဲ အဲဒီေခတ္က တိုးတက္တဲ့လူငယ္ေတြျဖစ္တဲ့ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ တို႔၊ ဒဂုန္တာရာတို႔လို လူငယ္ေတြနဲ႔ တြဲတာ၊ ေနာက္ၿပီး ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာတို႔၊ ဝတ္လံုထြန္းတင္တို႔လို ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔တြဲတာ ဒါ ဆရာႀကီးရဲ႕ အသစ္အင္အားစုကို လက္ခံႏိုင္စြမ္းရွွိမႈ၊ အမွားအမွန္ ခြဲႏိုင္စြမ္းရွိမႈကိုျပသတဲ့ သာဓကေတြျဖစ္ပါတယ္။



ဆရာႀကီး တသက္လံုး လက္တြဲသြားတဲ့ အင္အားစုေတြအေၾကာင္းေျပာရင္ ခ်န္ထားလို႔မျဖစ္တဲ့ အင္အားစုတခု ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြပါ။ ဗမာျပည္မွာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ပထမဆံုး ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈလို႔ ဆိုရမယ့္ ၁၉၂ဝ ခုႏွစ္ က ယူနီဗာစီတီ သပိတ္ႀကီးကစလို႔ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ ဖဆပလ အစိုးရလက္ထက္၊ ၾကားျဖတ္ စစ္အစိုးရလက္ထက္အထိ သူဟာ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ လက္ျမဲဲျမဲတြဲခဲ့ပါတယ္။



သူဟာ ဦးဘေဖတို႔လို ဒိုင္ယာခီသမားေတြနဲ႔ လက္တြဲျဖဳတ္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြဘက္က ျပတ္ျပတ္ရပ္၊ ကေလာင္ထမ္းၿပီး တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့တယ္။ ေမ်ာက္ဋိကာ၊ ဘိြဳင္းေကာက္ဋိကာတို႔ဟာ အဲဒီတုန္းက ဆရာႀကီးရဲ႕ရပ္တည္ခ်က္ကို ထင္ဟပ္ေနပါတယ္။



ေက်ာင္းသားေတြက ‘ထီမထင္ေက်ာင္းေတာ္သားေတြရဲ႕ အမည္အစဥ္ ေခါင္းေပၚဖ်ားမွာလ မင္းတို႔ဆရာကို စာရင္းတို႔ကာသာ ထားလိုက္ေပေတာ့’ ဆိုၿပီး ကတိျပဳထားတဲ့ ဆရာႀကီးကို သူတို႔ရဲ႕ ဦးထိပ္မွာ အျမဲထားၿပီး ဆိုးတုိင္ပင္ ေကာင္းတိုင္ပင္ တိုင္ပင္ခဲ့ၾကပါတယ္။



ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္သမဂၢ အေဆာက္အဦမွာ အခါအားေလ်ာ္စြာပဲ ဆရာႀကီးကို ဖိတ္ၿပီး တရားနာၾကတယ္။ အေရးႀကီးတဲ့ အခန္းအနားေတြမွာ ဆရာႀကီးကို ဖိတ္ၾကားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာက ဆရာႀကီး ကြယ္လြန္တဲ့ အခ်ိန္မွာက်ေတာ့ အဲဒီ သူ႔တပည့္အရင္းေတြ ဂါဝရ လာမျပဳႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။



ဆရာႀကီးရဲ႕စ်ာပနကို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ က်င္းပတာ အမွန္ပါပဲ။ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး အပါအဝင္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေဟာင္းႀကီးေတြ၊ စာေပေလာက ကလူေတြ အေျမာက္အမ်ားလည္း တက္ေရာက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြ တက္လို႔ မရေတာ့ဘူး။



ဆရာႀကီးရဲ႕ စ်ာပနမွာေပးပို႔လာတဲ့ ပန္းေခြေတြဟာ ရာဂဏန္းေလာက္ ရွိပါလိမ့္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအထဲမွာ ေက်ာင္းသား သမဂၢေတြရဲ႕ ပန္းေခြေတြ မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။ ဆရာႀကီးရဲ႕ စ်ာပနက်င္းပတဲ့ မ႑ပ္ႀကီးမွာ ပန္းေခြေတြ၊ အလံေတြရွိေပမယ့္ အဲဒီ ပန္းေခြေတြ၊ အလံေတြ အေရအတြက္ထက္ ေထာက္လွမ္းေရး အေရအတြက္က ပိုမ်ားေနတယ္လို႔ ထင္ရပါတယ္။



အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးတယ္ဆိုတဲ့ မ်က္လွည့္ပြဲကို တန္သင့္ၿပီလို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ဖ်က္သိမ္းလုိုက္ပါၿပီ။ ဖ်က္သိမ္းၿပီးတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ေတာထဲက လူေတြကို ျပန္ခိုင္း၊ ေနာက္ကေန ထိုးစစ္ေတြ လုိက္ဆင္၊ ၿမိဳ႕ေပၚမွာက်ေတာ့ အကုန္လံုး လိုက္ဖမ္း၊ ေတာထဲကို ေမာင္းပို႔၊ အဲဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း အဖမ္းခံသူ ခံရ၊ ေျပးသူေျပးရ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။



ဦးႏုတို႔တေတြကလည္း ေထာင္ထဲမွာပါ၊ အဲဒီလို ဗမာျပည္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲေတြပ်က္တာနဲ႔ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း ကြယ္လြန္တာဟာ ဘာမွမကြာဘူး။ ဒီျဖစ္ရပ္ ၂ ခု တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ လာၿပီးဆံုေနတာ အင္မတန္မွ အံ့ၾသစရာေကာင္းပါတယ္။



ဆရာ မေသခင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရတာ ျမင္သြားခ်င္တယ္ဆိုတာ ဆရာႀကီး ပါးစပ္က တဖြဖြေျပာတဲ့စကားပါ၊ ဒါေပမယ့္ သူ မကြယ္လြန္မီ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မတည္ေဆာက္လိုက္ႏိုင္တာဟာ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံအတြက္ ၾကမၼာငင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။



တကယ္ေတာ့ ဆရာႀကီးကုိ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားက ၾကည္ညိဳ၊ ဖဆပလ ကလည္း ေလးစား၊ ဒါေၾကာင့္ သူဟာ ႏွစ္ဖက္အၾကားမွာ တကယ္ဝင္ႏိုင္သူ ျဖစ္ပါတယ္၊ အာဏာရေနတဲ့ အစိုးရထဲမွာေရာ၊ ေတာထဲက လူေတြထဲမွာေရာ အားလံုးက သူ႔ တပည့္ေတြ၊ သူ႔ တိုက္ေဖာ္တိုက္ဖက္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္။



သူ ေျပာရင္ မျငင္းဝံ့တဲ့သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အေျခအေနနဲ႔ အခုအေျခအေနက အမ်ားႀကီး ကြာပါတယ္။ အခုကာလက အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး၊ ၾကားဝင္ႏိုင္တဲ့ ဆရာႀကီးလို ၾသဇာရိွတဲ့ပုဂၢိဳလ္ မရွိဘူး၊ အခု ၾကားဝင္တယ္ဆိုတာက ရာဇာလီလို ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေနတယ္။ သူက ႏိုင္ငံျခားသား၊ ေနာက္ သူ႔ကိုယ္က်ဳိးကလည္း တေလွႀကီး ရွိတယ္။



သူ႔ကို ဘယ္ဘက္ကမွ တကယ္ယံုၾကည္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူဟာ ဒီေန႔ဆိုရင္ ပဋိပကၡရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဖက္မွာ ရွိေနသူေတြ ဘယ္သူကမွ သူနဲ႔ တိုက္ေဖာ္တိုက္ဖက္ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာႀကီးဟာ ေတာထဲကလူေတြနဲ႔ေရာ ဦးႏုတို႔နဲ႔ေရာ တိုက္ေဖာ္တိုက္ဖက္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္၊ ရာဇာလီဟာ ဘယ္သူနဲ႔မွ သံေယာဇဥ္ မရွိဘူး။ သူ႔ကိုယ္သူကလြဲၿပီး ဘာသံေယာဇဥ္မွ မရွိတဲ့သူျဖစ္တယ္။



တကယ္လို႔သာ ဆရာႀကီးရွိတုန္းမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥကို ဖိဖိစီးစီး ဆက္လိုက္မတ္တပ္ လုပ္မယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ က်ေနာ္ ထင္တယ္၊ ဗမာျပည္ရဲ႕သမိုင္းဟာ ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္ပါတယ္။ ၁၉၆၃ ခု ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲဟာ ဦးႏုလက္ထက္မွာသာဆိုရင္ ေျပလည္ႏုိင္ပါတယ္။



ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲတုန္းက ပဋိပကၡျဖစ္ေနတဲ့သူေတြ အထူးသျဖင့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြေပါ့ေလ၊ ျပန္ၾကည့္ပါ။ ဦးႏုဆိုတာက သူ႔ကို ဆရာႀကီးက ေခြးမသား လို႔ မေခၚတာကိုပဲ ဟာ … ဆရာႀကီးက ငါ့အေပၚ စိတ္ဆိုးေနသလားလို႔ စဥ္းစားခဲ့သူမ်ဳိးပါ၊ ေနာက္ၿပီး ဆရာႀကီးက တပိုးတည့္တည့္ထမ္းခဲ့ၾကတဲ့ သံုးထပ္တန္း ဆိုတဲ့ အထဲက သခင္သန္းထြန္း ဆိုတာကေတာ့ ေျပာစရာေတာင္ မလိုပါဘူး။



၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔က ဆရာႀကီးအတြက္ ေဒါင္းနဲ႔ ပ်ားရည္ ယူလာတဲ့ နမိတ္ပံုကိုပဲ ၾကည့္ပါ။ ေဒါင္း ဆိုတာက ဗမာႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ဳိးသားေရး လကၡဏာပါ။ ဒါ အထူးရွင္းျပေနစရာ မလိုပါဘူး။



ပ်ားရည္ကေကာ ပ်ားရည္ဆိုတာက ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သီခ်င္းထဲက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသည္ ပ်ားရည္ကဲ့သို႔ ရွိတယ္၊ တမာပင္ သရက္ပင္ ဘာပင္ပဲစြဲစြဲ ခ်ဳိၿမိန္တဲ့ အရသာ မစြန္သည္သာပင္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ေဆာင္ပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ အျမဲတမ္း ခ်ဳိျမေနတယ္ဆို တဲ့လကၡဏာပါ။ အဲဒီ လကၡဏာနဲ႔ သခင္သန္းထြန္းက ဆရာႀကီးဆီ လက္ေဆာင္ပို႔လိုက္တာပါ။



အဲလို လူႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ၾကားမွာ ဆရာႀကီးဝင္ရင္ အေျခအေနေတြဟာ ေျပာလို႔ဆိုလို႔ရႏိုင္တဲ့ဟာပါ။



ဒါေပမယ့္ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အာဏာရေနတာက ဆရာႀကီးကုိ အာခံထြက္ထားတဲ့ ေဂါ့သမိန္ ဗစိန္တို႔ရဲ႕ ေနာက္လိုက္ ဗိုလ္ေနဝင္း ျဖစ္ေနပါတယ္။



ဒီေန႔အခါမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ေတြရထားတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ ဆရာႀကီး သက္စြန္႔ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့၊ ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမ်ဳိး မဟုတ္ေသးေၾကာင္းဘဲ က်ေနာ္ေတာ့ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဆရာႀကီးရဲ႕ မၿပီးေသးတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္၊ ဆရာႀကီးရဲ႕ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြအတြက္ ဆက္ၿပီး အမ်ားႀကီး လုပ္ရဦးမွာရွိပါေသးတယ္။



အဲ့ဒီ ၆၄ ခုႏွစ္တုန္းက ဆရာႀကီးရဲ႕စ်ာပနကို က်ေနာ္ တက္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္အေနနဲ႔ ဆရာႀကီးကို အသက္ရွည္လ်က္ေရာ၊ အသက္မဲ့ ခႏၶာကိုယ္အျဖစ္နဲ႔ေရာ က်ေနာ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ကန္ေတာ့ဖူးပါတယ္။ အခု သူ႔ေမြးေန႔မွာ က်ေနာ္ အခုလို ဂါဝရျပဳရတာကို အင္မတန္မွ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။



တခ်ိန္တည္းမွာ က်ေနာ္လို႔ပဲ ဆရာႀကီးရဲ႕ ေက်းဇူးကိုသိ၊ ဆရာႀကီးကို ၾကည္ညိဳေလးစားသူေတြကို အထူးသတိရမိပါတယ္။ ဒီေန႔အခါမွာ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာက ဆရာႀကီးကို ၾကည္ညိဳေလးစားေၾကာင္း ေဖာ္ျပရတာကိုပဲ မင္းျပစ္မင္းဒဏ္သင့္ေတာ့မလိုလိုျဖစ္ေနတာ က်ေနာ္ အားလံုး သိပါတယ္။



ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာႀကီးရဲ႕ေမြးေန႔ ဒါမဟုတ္ ဆရာႀကီး ကြယ္လြန္တဲ့ေန႔ေတြမွာ ဆရာႀကီးကို က်ေနာ္တို႔ ဂုဏ္ျပဳၾကရင္း တခ်ိန္တည္းမွာ ဆရာႀကီး ေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးတည္ေဆာက္ႏိုင္ေရးအတြက္ က်ေနာ္တို႔ ဆက္လက္ၿပီးေတာ့ ခ်ီတက္ၾကရမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။



ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ၁၉၅၅ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္ေန႔တုန္းက ကဗ်ာဆရာအသင္းခ်ဳပ္ရဲ႕ သင္းလံုးကြၽတ္အစည္းအေဝးမွာ ဆရာႀကီး ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြကိုပဲ ကိုးကားျပဳခဲ့ပါေတာ့မယ္။



“တို႔ဗမာျပည္ဟာ အမွန္အားျဖင့္ မေကာင္းတဲ့ေခတ္ပဲ၊ တို႔တေတြ ကမၻာပ်က္ခါနီးမွာ လူလာျဖစ္ရသလိုပဲ”



၂၀၀၄ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂၃ ရက္ေန႔ ဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံမွ ထုတ္လႊင့္ခ်က္ကို ျပန္လည္ ေဖာ္ျပပါတယ္။